Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη
«Θα χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω τα θαυμάσια παραδείγματα των πραγματικών χριστιανών που συνάντησα στη ζωή μου. Και σ’ εσένα πολύς χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. Προς το παρόν κοίταξε τον εαυτό σου σ’ αυτό το παράδειγμα.
Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα. Σ’ ένα μικρό σταθμό περιμέναμε το τραίνο. Παρατήρησα μια γριά χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. Μαραμένο γέρικο πρόσωπο, όμως φωτισμένο μ’ εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως που συχνά παρατηρειται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων. Τη ρώτησα:
– Ποιόν περιμένεις αδελφή;
– Έεε! όποιον μου στείλει ο Κύριος, είπε εκείνη.
Από τη συζήτηση που ακολούθησε μάθαμε ότι κάθε μέρα ερχόταν στον σταθμό για να δει, εάν υπάρξει κάποιος φτωχός ταξειδιώτης που να χρειάζεται ψωμί και κλίνη. Και όταν τύχαινε κάποιος τέτοιος, τον δεχόταν με χαρά σαν από τον Κύριο σταλμένο. Και τον πήγαινε σπίτι της που βρισκόταν ένα χιλιόμετρο μακριά.
Ακόμα καταλάβαμε από τη συζήτηση, ότι εκείνη διάβαζε την Αγία Γραφή, πήγαινε στην εκκλησία στις Λειτουργίες, νήστευε και κρατούσε όλο τον νόμο του Θεού. Οι γείτονές της ύστερα μας είπαν ότι αυτή η γυναίκα ήταν πραγματική Αγία. Στο τέλος εγώ προσπάθησα να παινέψω την ευαγγελική της φιλοξενία. Όμως πριν τελειώσω εκείνη αναστέναξε και είπε:
– Μα δεν είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοί Του κάθε μέρα σ’ ολόκληρη τη ζωή; Και δάκρυα έλαμπαν στα μάτια της.
Ώ ελεήμων και γλυκειά λαϊκή ψυχή! Νεαρέ μου φίλε, εάν ονομάζεσαι δάσκαλος του λαού, μπορείς συχνά και να ντραπείς· όμως εάν ονομάζεσαι μαθητής του λαού, δεν θα ντραπείς ποτέ».
Πηγή: Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη, Επί το Άροτρον, Αθήνα 2021/ Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος