Την εποχή – διηγείται η Σωτηρία Νούση – που ο όσιός μας Γέροντας Πορφύριος ήταν στα Καλλίσια, στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Πεντέλης, σε ένα μικρό μονύδριο, τον Άγιο Νικόλαο, και πηγαίναμε για τις όμορφες και κατανυκτικές θείες Λειτουργίες και αγρυπνίες περί τα έτη 1974 (το έτος 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι σε ένα τροχόσπιτο στην αρχή, μέχρι της θεμελιώσεως στον χώρο αυτόν του Καθολικού της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως στις 26/2/1990), μου τηλεφώνησε ένας εξάδελφός μου καθηγητής Φυσικής ότι είχε κάποια προβλήματα και, επειδή είχε ακούσει για τον γέροντα Πορφύριο, με παρεκάλεσε αν μπορούμε να τον συναντήσουμε εκεί. Όντως ήλθε στην Νέα Πεντέλη στο σπίτι μου. Έτυχε εκείνη την ώρα να είναι κοντά μου και μία νεαρή γνωστή μου.
Δόξα τω Θεώ, πήγαμε και βρήκαμε τον Γέροντα. Του μίλησα πρώτη, αλλά από ευγένεια του είπα να περάση προηγουμένως ο εξάδελφός μου και μετά η νεαρή. Ο εξάδελφός μου, που λίγο αμφέβαλλε για το “χάρισμα” του Γέροντα, είχε μπει στο κελλάκι με τον ανάλογο λογισμό. Ο Γέροντας το κατάλαβε. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
– Πώς σε λένε και από πού κατάγεσαι;
– Από ένα χωριό έξω από τα Ιωάννινα.
– Τι όμορφα που είσθε εκεί! Τι όμορφα εκκλησάκια έχετε!
– Ναι, έχουμε μία μεγάλη Εκκλησία και δύο παρεκκλήσια μικρά.
– Όχι, τρία εκκλησάκια έχετε.
– Όχι, Γέροντα, δύο.
– Εκείνο το όμορφο εκκλησάκι που είναι ψηλά από εκείνο το βουνό δεν το θυμάσαι;
– Ναι, Γέροντα, συγγνώμη· έχετε δίκιο. Έχετε πάει στο χωριό μου;
– Όχι, μωρέ, δεν έχω πάει ποτέ, αλλά το βλέπω.
Αυτό λοιπόν, ήταν αρκετό για να τα χάση ο εξάδελφος και να του ανοίξη την καρδιά του και να βγη από το κελλάκι με μια χαμένη και εντυπωσιασμένη έκφραση. Κάτι παρόμοιο έγινε και με την νεαρή. Μετά της είπε να περάσω εγώ.
Μου μίλησε σαν να με είχε πνευματικό του τέκνο και μάλιστα από χρόνια, ενώ πήγαινα μόνον για τις θείες Λειτουργίες και αγρυπνίες.
Ήταν φοβερά όσα αποκαλυπτικά μου είπε και πόση στοργή μου έδειξε. Από τότε τον είχα πάντα Πνευματικό μου και Γέροντα αγαπημένο.
Και όταν πλέον εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι, με βοηθούσε ο Χριστός μας και πήγαινα και στις θείες Λειτουργίες και για να τον βλέπω ιδιαιτέρως ή με κάποια επιφανή πρόσωπα.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 78.