Η προσευχητική άσκηση έχει πανανθρώπινο χαρακτήρα και παγκόσμιο, ακριβώς γιατί νοηματοδοτεί την διάστασή της στο εσχατολογικό νόημα του ευαγγελίου.
Η λειτουργική προσευχή ως ριζοσπαστική μαρτυρία των εσχάτων, ως «προσωποποίηση τῆς ἐσχατολογική φύσης τοῦ χριστιανισμοῦ»[1] είναι παγκόσμια γιατί ταυτόχρονα αποτελεί «πρόγευση τῆς αἰωνιότητας, τῆς ὄντως ζωῆς καί ἐλευθερίας»[2].
Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, αναφερόμενος στην ενότητα της “Ασκητικής της Θεολογίας” με την “Θεολογία της Ασκήσεως” υποστηρίζει ότι πηγάζει από την απλή αναγνώριση της ακαταμάχητης πραγματικότητας πως η Αγάπη γνωρίζεται μόνο ως ασκητική πράξη. Θεωρεί ότι η ίδια η ενσάρκωση αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη, μιας και είναι η Άσκηση του Υιού του Θεού μέσα στην ιστορία. Η σαρκωμένη Αγάπη, ο ένσαρκος Λόγος του Πατρός, πάσχει από τη γέννησή Του μέχρι τον θάνατό Του για να μεταμορφώσει και να προσλάβει τον λαό του Θεού σε Σώμα Του[3].
Παραπομπές:
[1] Βλ. Δεληκωνσταντή Κωνσταντίνου, Η γοητεία του Ασκητισμού, περιοδ. Κοινωνία, τεύχος 3,
Ιούλιος – Σεπτέμβριος 1992, σελ. 179, (170-193).
[2] Αυτόθι, σελ. 179
[3] Νευροκοπλή Κωνσταντίνου, πρωτοπρ., Homo Hypostasis: Το υπόδειγμα του αγ. Σιλουανού του Αθωνίτου κατά τον π. Γ. Φλωρόφσκυ,περιοδ. Θεολογία, τομ. 81, τεύχος 4, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2010, σελ.342, (337-356)