Είχε πάει κάποιος ιερέας σε ένα κέντρο, στο οποίο διασκέδαζαν κάποιοι μαθητές λυκείου. Και είπε:
– Γειά σας μ…..κες!
Κέρινοι έμειναν όλοι, όλα τα παιδιά! Του λένε ::
– Πάτερ, τί εκφράσεις ντροπής είναι αυτές;
Τί ήταν αυτό που μας είπατε, μας ντροπιάσατε;
– Ακούστε παιδιά μου, έτσι δεν αποκαλείστε όλοι μεταξύ σας;
Έτσι και εγώ σας αποκάλεσα, όπως ονομάζεστε. Που είναι το παράξενο;
Όμως παιδιά μου, να ξέρετε, ότι ο διάβολος δεν θέλει να ακούει το ιερό όνομα του βαπτίσματος, που πήρε ο καθένας μας. Έτσι αφού αρχικά έκοψε τα ονόματα π.χ. ο Κωνσταντίνος, να αποκαλείται Κώστας, στην συνέχεια έδωσε και το προσωνύμιο μ……κας!
Και λέει τώρα ο διάβολος: »Καλά πάμε, όλοι είναι δικοί μου, γιατί έχουν την σφραγίδα μου, είτε αμαρτάνουν, είτε δεν αμαρτάνουν! Ακούω αυτό που θέλω!»
Πρέπει να ξέρετε, ότι η προσφώνηση του ονόματος του βαπτίσματος, είναι ιερή ομολογία. Ομολογούμε το όνομα του βαπτισμένου, που είναι γραμμένο στο βιβλίο της ζωής και τιμούμε και το όνομα του Αγίου, προσφωνώντας το.
Δεν σας αποκάλεσα, λοιπόν, έτσι παιδιά μου για να σας προσβάλλω, αλλά για να σας δείξω, που καταντήσατε!
Ελπίζω να με καταλάβατε και να διορθωθείτε!
Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης