Το Άγιο Όρος κατοικήθηκε από τους αρχαίους χρόνους και είναι γνωστό για τη σχεδόν 1800χρονη συνεχή χριστιανική του παρουσία και τις μακρές ιστορικές μοναστικές παραδόσεις του, οι οποίες χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα. Στα μοναστήρια, πάνω από δύο χιλιάδες μοναχοί ζουν μια ασκητική ζωή, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Στα Καρούλια οι ασκητές ζουν σαν τα πουλιά. Μένουν σε αυτοσχέδια σπίτια στην άκρη των γκρεμών, δεν καλλιεργούν και δεν αποθηκεύουν τίποτα, και τρέφονται με ό,τι βρουν – ό,τι τους στείλει ο Θεός.
Ένας απόκρημνος ορεινός όγκος τα Καρούλια και εκεί, μια χούφτα μοναχών έχουν χτίσει μικρά σπιτάκια που κρέμονται επισφαλώς στην άκρη του βράχου με τα κύματα να γλύφουν τα βράχια μερικά μέτρα πιο κάτω.
Οι ξύλινες σκάλες που είναι καρφωμένες στα βράχια, χρησιμεύουν στους ερημίτες για να ανέβουν και να κατέβουν το βουνό. Μερικοί από αυτούς τους μοναχούς, ειδικά εκείνοι που είναι γέροι και αδύναμοι, δεν έχουν εγκαταλείψει το βουνό εδώ και 60 χρόνια!
Τα οστά του μοναχού που κατοικούσε σε αυτό το κελί φυλάσσονται σε ασημένιο κουτί. Συνηθίζεται, ο μοναχός ακόμη και μετά τον θάνατο του να παραμένει στον χώρο που έζησε. Αυτή η ζωή είναι ένα χαστούκι στον δικό μας σύγχρονο τρόπο ζωής.
