Ήταν μια περίοδος που οι γονείς είχαν οικονομικές δυσκολίες και είχε περάσει ένα διάστημα που χάριν οικονομίας απέφευγαν να μας παίρνουν γλυκά (ήταν κάποια συγκεκριμένα γλυκά που τα είχαμε αδυναμία).
Πήγαμε στο Γέροντα για εξομολόγηση. Εγώ είχα μείνει τελευταίος. Όταν τελείωσα, ο Γέροντας μου είπε να περιμένω λίγο και, ενώ κανείς δεν του είχε πει για τον “παιδικό πόνο μας” μου δίνει ένα πεντοχίλιαρο και μου λέει: «Αυτό να το δώσης στους γονείς για να σας πάρουν γλυκά». Οι γονείς όταν το άκουσαν κοιτάχτηκαν με έκπληξη…
Άλλο περιστατικό συνέβη με τον αδελφό μου. Στο τέλος του Δημοτικού σχολείου, σκεφτόταν το ενδεχόμενο της Αθωνιάδας Σχολής του Αγίου Όρους για Γυμνάσιο–Λύκειο και οι γονείς σκέφτονταν και το ενδεχόμενο του μοναχισμού, μήπως έχη κάποια κλίση τέτοια. Γύρισαν με τον πατέρα και ρώτησαν διάφορους κληρικούς για τη γνώμη τους και οι απόψεις διΐσταντο.
Όταν πήγαν στον Γέροντα, εκείνος τους απέτρεψε λέγοντας να μείνη στο σπίτι και προσθέτοντας: «Θα του βρούμε και ένα καλό κορίτσι δικό μας, να τον παντρέψουμε». Ο αδελφός μου σήμερα είναι υπερπολύτεκνος αφού παντρεύτηκε μια κοπέλλα που από μικρή επισκεπτόταν συχνά το μοναστήρι και είχαν Πνευματικό (η οικογένειά της) τον π. Ιάκωβο.
Θα μπορούσα με βεβαιότητα να πω ότι οτιδήποτε καλό έγινε στη ζωή μου έγινε από την παρουσία του αγίου Γέροντος Ιακώβου στη ζωή μου.
Πρώτον οι ευχές του, χωρίς τις οποίες πιθανότατα θα είχα χάσει το δρόμο μου.
Δεύτερον η ανάμνησή του ήταν καθοριστική στη ζωή μου, διότι, όταν στην δύσκολη ηλικία της εφηβείας άρχισαν τα ερωτήματα και οι αναζητήσεις, “έτρεξα” στον Όσιο Δαυΐδ, όπου βρήκα Πνευματικό τον διάδοχο του Γέροντος, π. Κύριλλο, ο οποίος και με βοήθησε να βάλω μία σειρά στα πνευματικά και με γλύτωσε από πολλά δεινά.
Τέλος, αν ανατρέξω πίσω στη ζωή μου, για να βρω πότε μου ήρθε η πρώτη επιθυμία να ιερωθώ, θα βρω τη μορφή του αγίου πατρός, σαν ένα πρότυπο προσφοράς και αγάπης, που ανέπαυε “πάντοτε τους πάντας” και σκόρπιζε γύρω του χαρά και δύναμη για αγώνα σε κάθε δυσκολία της ζωής.
Το μόνο που με στενοχωρεί σε σχέση με τον άγιο Γέροντα είναι ο φόβος ότι δεν αξιοποίησα τις ευκαιρίες που μου έδωσε ο Θεός δι’ αυτού όσο μπορούσα και γι’ αυτό παρακαλώ να εύχεστε.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 216. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.