Η απέραντη αγάπη του οσίου Αμβροσίου της Όπτινα αγκάλιαζε με ξεχωριστό ενδιαφέρον τα πρόσωπα εκείνα που τα ταλαιπωρούσε η αμαρτία και τα βάραινε ο στιγματισμός της κοινωνίας.
Κάποια άγαμη κοπέλα που έμεινε έγκυος και γι’ αυτό διώχθηκε από την οικογένειά της, ζήτησε καταφύγιο κοντά του. Εκείνος με προθυμία και καλοσύνη ανέλαβε την προστασία της. Την έστειλε σε κάποιους γνωστούς του, σε μια γειτονική πόλη, για να τη φιλοξενήσουν, και φρόντιζε συνεχώς τόσο γι’ αυτήν όσο και για το παιδί που απέκτησε, ώσπου τελικά οι δικοί της μαλάκωσαν και τη δέχτηκαν πάλι στο σπίτι τους.
Αλήθεια, πόσο συμμεριζόταν ο όσιος τις θλίψεις των ανθρώπων! Νόμιζες ότι ταυτιζόταν μαζί τους. Με τον καιρό η καρδιά του έγινε πολύ ευαίσθητη μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. «Όταν ξεκίνησα την πνευματική μου διακονία», έλεγε, «ήμουν αυστηρός. Τώρα, όμως, δεν αντέχω να δείχνω αυστηρότητα. Οι άνθρωποι έχουν τόσο πόνο, τόσο πόνο!»
Όποιος έβλεπε το πώς συμβούλευε τους χριστιανούς ο όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα, θαύμαζε την πολλή του ταπεινότητα και συγκαταβατικότητα. Δεν παρατηρούσε τίποτα το εξουσιαστικό ή επιτακτικό. Ο στάρετς ούτε εξανάγκαζε ούτε δέσμευε.
– Αγαπητέ μου, έλεγε, αν δεν αποδέχεσαι τις συμβουλές μου, κοίταξε να βρεις κάποιαν άλλη καλύτερη λύση.
Πολλές φορές, όμως, η μεγάλη του αγάπη τον ανάγκαζε να μιλήσει διαφορετικά:
– Μη συζητάτε μαζί μου. Είμαι μαλακός και μπορεί να υποχωρήσω, πράγμα επιζήμιο για σας.
Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που από τα παθήματά τους έμαθαν ότι έπρεπε να ακολουθούν τις πρώτες του συμβουλές και να μην κάνουν «διαπραγματεύσεις» μαζί του.
Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 18, 24, 90.