Εάν ο θεϊσμός είναι παραγκωνισμός ή και συνεργασία του ανθρώπου με το Θεό, ο αθεϊσμός προβάλλει ως απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη, ως αδήριτη κατάφαση στα ανθρώπινα επιτεύγματα.
Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα ότι ο αθεϊσμός τοποθετεί στη θέση της θεολογίας και του Θεού τον άνθρωπο και μέσω μιας ανθρωπολογικής ερμηνείας της θρησκείας προτάσσει την προτεραιότητα του ανθρωπολογικού στοχασμού έναντι της θείας υπερβατικότητας.
Σύμφωνα με τον Feuerbach, «η εκθρόνιση του Θεού είναι προϋπόθεση και μέσον για την ενθρόνιση και καταξίωση του ανθρώπου»[1], καταξίωση την οποία φαίνεται παράδοξα ν’ αποδυναμώνει και να απομυθοποιεί η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη και αλματώδης επιστημονική πρόοδος.
Η «καταξίωση» του ανθρώπου, κάθε μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας, αποποιήθηκε του κοινωνικού και διαπροσωπικού χαρακτήρα της και κατάντησε ατομική υπόθεση και μοναχική απόλαυση.
Παραπομπές:
[1] Δεληκωσταντή Κωνσταντίνου “ Παντοπόρος άπορος ;”, Νεωτερικές και Μετανεωτερικές περιπέτειες του ανθρωπολογικού στοχασμού, Αθήνα 2003, σελ. 99