Η διάσπαση του “εγώ” με τον εαυτό του
Υπο την προϋπόθεση της επίπλαστης “αλήθειας”, το θέαμα ως «έκπτωση της σύγχρονης οντολογίας»[1] επικεντρώνει την προσοχή του στη διάσπαση του “εγώ” με τον εαυτό του[2], έναν όμως εαυτό ψεύτικο, καθώς η “ταυτότητα” του υποκειμένου ευδοκιμεί στον χώρο της φαινομενικότητας. Ο Perniola γράφει σχετικά: «Ἐδῶ προστίθεται μία βαθύτερη καί ριζικότερη διάσπαση τοῦ ἐγώ πού ἀφορᾶ τήν […]
Υπο την προϋπόθεση της επίπλαστης “αλήθειας”, το θέαμα ως «έκπτωση της σύγχρονης οντολογίας»[1] επικεντρώνει την προσοχή του στη διάσπαση του “εγώ” με τον εαυτό του[2], έναν όμως εαυτό ψεύτικο, καθώς η “ταυτότητα” του υποκειμένου ευδοκιμεί στον χώρο της φαινομενικότητας.
Ο Perniola γράφει σχετικά: «Ἐδῶ προστίθεται μία βαθύτερη καί ριζικότερη διάσπαση τοῦ ἐγώ πού ἀφορᾶ τήν ἴδια τήν ταυτότητα τοῦ ὑποκειμένου στή σχέση του μέ τά πράγματα: Ὅσο αὐτή ἡ σχέση παρουσιαζόνταν ὡς ἀνάγκη, ἡ ταυτότητα τοῦ ὑποκειμένου ἦταν ἀσφαλής. Ἀπό τή στιγμή πού τά πάντα μποροῦν νά εἶναι ἀντικείμενα ἀνάγκης, πού κάθε δυνατότητα διάκρισης τοῦ χρήσιμου καί τοῦ περιττοῦ διαλύεται, τό ἴδιο τό ὑποκείμενο χάνει τήν ταυτότητά του, ἀλλά αὐτή τοῦ ἐπιστρέφεται ἀμέσως μέ τήν ὑποκατάστατη μορφή τῆς ταύτισης, τοῦ μοντέλου ἀναφορᾶς, ἀπό τό σημειωτικό design καί ἀπό τή διαφήμιση»[3].
Έτσι αμαυρώνεται ή και εξαλείφεται παντελώς η ανθρώπινη δυνατότητα της διάκρισης ανάμεσα στο αναγκαίο και στο περιττό, στο αληθινό και στο ψεύτικό, στο φανταστικό και πραγματικό. Το θέαμα αναδύεται και καλιεργείται μέσα από μια κοινωνία, η οποία όχι μόνο αναζητά τον προσδιορισμό της, αλλά και “αναπαύεται” εφησυχασμένη σε μια συνειδητή φανταστική διάσταση της φαινομενικής πραγματικότητας.
Παραπομπές:
[1] Γαϊτάνη Β., Η Ετερότητα της Επικοινωνίας, η δυνατότητα μιας Ορθόδοξης Επικοινωνίας σε αλλοτριωμένους καιρούς, Γρηγόρη, Αθήνα 2004, σελ. 6
[2] Του ιδίου, Homo mediator και homo theologicus, σελ. 286.
[3] Perniola M., Η Κοινωνία των Ομοιωμάτων, σελ. 150.
