Είναι έρημες οι πόλεις που διαβιούμε, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πυκνοκατοικημένες, κάποιες από δαύτες, μα σχεδόν όλες είναι και έρημες! Ή, μάλλον, άδειες, αυτό ταιριάζει, ρηχές, Ρηχές σε ήθος, σε αξίες, σε συναισθήματα αλλά τόσο βαθιές στο σκοτάδι, ώστε να κατορθώνουν να πνίξουν και να σκεπάσουν φωνές που εκλιπαρούν για λίγη σημασία και ανθρωπιά, ωσάν η φωνή του άτυχου Αντώνη, κάπου εκεί, στα βρώμικα νερά του λιμανιού του Πειραιά.
Άκουσα εχθές έναν γέρο ναυτικό, εκεί, στην προβλήτα του λιμένος που απέπλευσε το πλοίο και σημειώθηκε το τραγικό συμβάν: το αίμα του Αντώνη, καθάρισε τα βρώμικα νερά του λιμανιού, μάς καθάρισε όλους! Και, σκέφθηκα, ναι, έτσι είναι, αλλά για πόσο μια αθώα ψυχή μπορεί να τα βάλει με τόσο βούρκο, με τόσο σκοτάδι μιας αποϊεροποιημένης κοινωνίας.
Τον ξεχάσαμε το Θεό, ας μη γελιόμαστε. Και στη θέση του έχουμε έναν άλλο Χριστό, που, ως νομίζουμε, μπορεί και μάς επιτρέπει να υπηρετούμε πολλά αφεντικά και αβίαστα δυνάμεθα να βαπτίζουμε το ανίερο ιερό και το άδικο πρέπον και λογικό.
Και σε μια τέτοια κοινωνία, που η αληθινή επι-κοινωνία απουσιάζει, ε, ας μην κρυβόμαστε, ως ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας έλεγε, «όλα επιτρέπονται». Και η ψυχή; Πόσο κοστίζει μια ψυχή, υπέρ ης Χριστός σταυρώθηκε και ανέστη; Ψιλά γράμματα, ποιος δίνει σημασία σε μια τέτοια άσημη και φτωχή ψυχή, σχεδόν ξεχασμένη απ᾿ όλους!
Θα περάσουν οι ημέρες και ο άτυχος Αντώνης θα ξεχαστεί, όπως τόσοι και τόσα επέρασαν και λησμονήθηκαν.
Και αυτή η αποϊεροποιημένη κοινωνία, τι και αν βαυκαλίζεται ότι είναι χριστιανική και ορθόδοξη, θα παραμένει σκοτεινή, παγωμένη, βρώμικη, ως τα βαλτωμένα και σκούρα νερά του λιμανιού και ουκ ολίγοι από εμάς, «χριστιανικά» μέλη της αυτής «έρημης» κοινωνίας, θα αναζητούμε ανθρωπιά γύρω μας και θα προσβλέπουμε σε έναν έτερο Αντώνη, για να δούμε λίγο φως ανθρωπιάς και αρχοντικότητας γύρω μας!