Η ησυχαστική γνωσιολογία
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Τό Φῶς, ως φυσικόν ἰδίωμα τοῦ “Πατρός τῶν φώτων”, ἀναγεννᾶ καί εἰσέτι ἀνά-δημιουργεῖ ἠμᾶς. Ἡ προσοχή ἠμῶν μεταβάλλει ριζηδόν κατεύθυνσιν. Πρότερον εἰλκύετο αὔτη πρός τήν γῆν καί τά πρόσκαιρα πράγματα. Μετά τήν ἐπενέργειαν ὅμως τῆς χάριστος περικλείεται αὔτη ἐντός, καί ἐκεῖθεν ἀνέρχεται εἰς τήν πνευματικήν σφαίραν τῶν “μή βλεπομένων καί αἰωνίων”»[1].
Γι’ αυτό η ησυχαστική γνωσιολογία θεμελιώθηκε στην αληθινή θεία Αποκάλυψη του αποφατικού και ταυτόχρονα καταφατικού χαρακτήρα του μυστηρίου του “ζώντος Θεού”. Πρόκειται για τη θεολογική μαρτυρία της αγνωσίας της φύσης του Θεού μέσω των ουσιωδών και προσωπικών του φανερώσεων και ενεργειών. Η θέα του Θεού και η «καλή αλλοίωση» που επιφέρει στον προσευχόμενο είναι μυσταγωγία, σηματοδοτεί την εισαγωγή στο μυστήριο του Θεού και στην εμπειρία του μυστηρίου αυτού.
Παραποπμές:
[1] Σαχάρωφ Σωφρονίου, Ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστι, σελ. 259.
