Η ομιλία ενός πατέρα στο γάμο της κόρης του
Συγκλόνισε όλους τους καλεσμένους ο πατέρας της νύφης όταν μετά το γάμο απηύθυνε λόγο στοργικό με τις ευχές του να συγκινούν όλους.
Ι Είναι γνωστό ότι δεν συνηθίζονται οι προσφωνήσεις, εκφωνήσεις, λόγοι και ομιλίες στις δεξιώσεις των γάμων. Είχα όμως εδώ και καιρό την επιθυμία να απευθύνω σε σας σήμερα δυο λόγια γι’ αυτή τη σημαντική για μας τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους και τους νεονύμφους μέρα, τιμώντας το γεγονός του γάμου του Βασίλη και της Ηλιοστάλακτης.
ΙΙ Ο γάμος, θεσμός αρχαίος όσο και ο άνθρωπος, είναι, συμφωνούμε νομίζω όλοι, μια περιπέτεια, που όπως η παγκόσμια εμπειρία δείχνει, δεν διστάζουν να την αναλάβουν οι άνθρωποι, παρά τις προφανείς δυσκολίες της. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, ολοκληρώνονται μέσα σ’αυτόν και συγχρόνως (από την σχέση με τον έτερο σ’όλα τα επίπεδα-συναισθηματικό, λογικό, σωματικό) αντλούν και οι δύο μετέχοντες δύναμη, πληρότητα και ολοκλήρωση.
ΙΙΙ Έχουμε σήμερα τη χαρά να γιορτάζουμε το ευφρόσυνο γεγονός της σύζευξης των μεγαλύτερων παιδιών μας, που ελπίζουμε και ευχόμαστε η σύζευξη αυτή να θεμελιωθεί στερεώς εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν, όπως μας λένε οι ευχές της γαμήλιας ακολουθίας.
Είναι τόσο πλούσια η ακολουθία του γάμου σε ευχές και σε αναφορές, που είναι μάλλον περιττό ή και πολύ φτωχό να πει κανείς ο,τιδήποτε επιπλέον. Η Εκκλησία αιτείται της χάρης του Χριστού για τους νεονύμφους, για τους οποίους ζητάει ευλογία ίδια μ’ αυτήν που ο Χριστός έδωσε στον Αβραάμ και τη Σάρα, στον Ισαάκ και τη Ρεβέκκα, στον Ιωσήφ και την Ασινέθ, στον Μωυσή και τη Σεπφόρα, στον Ιωακείμ και την Άννα, στον Ζαχαρία και την Ελισσάβετ.
Ζητάει η Εκκλησία να διαφυλάξει ο Θεός τους νεονύμφους, όπως διαφύλαξε τον Νώε στην Κιβωτό, τον Ιωνά στην κοιλία του κήτους, του άγιους τρεις παίδες στην κάμινο του πυρός, ζητώντας επίσης να τους δοθεί η χαρά που είχε η Αγία Ελένη όταν βρήκε τον Τίμιο Σταυρό.
ΙV Αναλογιζόμενος την ακολουθία του γάμου, σκέφθηκα ότι με τον γάμο μπαίνει κανείς στη χορεία όλων αυτών των αγίων μορφών και συμμετέχει στις δωρεές του Θεού, που έδωσε σ’ όλους αυτούς, έχοντας τη δυνατότητα και ο ίδιος να απολαύσει κατά τον ίδιο τρόπο τη δρόσο του ουρανού άνωθεν και την πoιότητα της γης και τόσα άλλα αγαθά του παρόντος αιώνος που, κατά την αψευδή του Θεού ρήση, μπορούν να απολαύσουν εν ομονοία και ειρήνη οι σύζυγοι, μετά ταύτα δε να απολαύσουν και τη λάμψη των φωστήρων του ουρανού και τα επηγγελμένα αγαθά της Βασιλείας του Χριστού, στην οποία είμαστε όλοι καλεσμένοι. Όταν σκέφτεται κανείς όλα αυτά (τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ όλες τις ανθρώπινες προσδοκίες που εκφράζουν οι συνήθεις ανθρώπινες ευχές για ευτυχία και ανθόσπαρτο βίο), το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να σιωπήσει και μέσα απ’ την καρδιά του να ευχαριστήσει και να ευγνωμονεί τον Θεό για τις δωρεές Του.
Ωστόσο, είπαμε, η επιθυμία μέσα μου να εκφράσω και εγώ (και για λογαριασμό των υπολοίπων γονέων πιστεύω) την ευγνωμοσύνη και τη χαρά μου, νίκησε τον δισταγμό και με οδήγησε απ’ τη σιωπή στο λόγο.
V Πρέπει να σπεύσω να πω ότι η εκμετάλλευση των συγχρόνων δυνατοτήτων της τεχνολογίας και της επιστήμης, που ντύνουν τον γάμο με φανταχτερές λεπτομέρειες, τούλια, φώτα, φωτογραφίες και βίντεο σε ωραία τοπία και φωτισμένες αίθουσες, παραπέμπει ασφαλώς μ’ όλα αυτά στη δόξα και την τιμή που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, απ’ την εποχή των πρωτόπλαστων, ως βασιλιά και κορωνίδα της δημιουργίας. Κινδυνεύει όμως αυτό το μυστήριο να μετατραπεί, εξαιτίας των παραπάνω, σε μια φανταχτερή, αλλά και γλυκερή κατάσταση, που έχει κέντρο τον άνθρωπο και τη φυσική ανθρώπινη αγάπη, χωρίς να παραπέμπουν, όπως θα έπρεπε, στον Αίτιο και Δημιουργό και του ανθρώπου και του γάμου, ώστε, σκιρτώντες να υμνήσουμε τον Αίτιο, όπως αναφέρεται στη Ζ’ ωδή της Κυριακής του Πάσχα.
VΙ Το πραγματικό αμάρτημα του γάμου δεν είναι η ασυμφωνία ή η απιστία ή η βαναυσότητα του ενός συζύγου προς τον άλλον, είναι πως κάνουμε είδωλο την οικογένεια και δε θέλουμε να καταλάβουμε ότι ο γάμος πορεύεται προς τη Βασιλεία του Θεού. Αυτό εκφράζεται με το αίσθημα ότι κάποιος θα έκανε το παν για την οικογένειά του, ακόμα και κλεψιά. Στην περίπτωση αυτή, η οικογένεια έχει πάψει να υπάρχει για τη δόξα του Θεού, να είναι μια μυστηριακή είσοδος στην παρουσία Του. Αυτό που διαλύει τόσο εύκολα τη σύγχρονη οικογένεια και κάνει το διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της, δεν είναι το ότι δεν αποδίδουμε σημασία στην οικογένεια, αλλά το ότι την ειδωλοποιούμε. Η σχέση των συζύγων έχει πάντα προβλήματα (είναι φυσικό και αναμενόμενο να έχει) και, επιτρέψτε μου να πω, δεν υπάρχει γάμος σαν αυτόν που μας προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όταν διαφημίζουν τα τελευταίας κυκλοφορίας καταναλωτικά αγαθά (ένα νέο ζευγάρι χαμογελαστό και ανέμελο μέσα σ’ έναν ωραίο κήπο με λουλούδια και δυο παιδάκια καθισμένα χαρούμενα δίπλα στους γονείς τους). Με άλλα λόγια είναι λάθος να ταυτίζουμε τον γάμο με την ευτυχία και να αρνούμαστε να αποδεχτούμε τον σταυρό μέσα στον γάμο. Στον χριστιανικό γάμο πορεύονται τρεις, και η κοινή νομοτέλεια των δύο προς τον τρίτο, που είναι ο Θεός, βαστάει τους δύο σε μια ενεργητική ενότητα μεταξύ τους και με τον Θεό. Η παρουσία του σταυρού μέσα στον γάμο είναι η αληθινή χαρά του γάμου. Είναι η χαρούμενη βεβαιότητα ότι τον γαμήλιο όρκο δεν τον παίρνει κανείς άχρι χωρισμού θανάτου, αλλά ωσότου ο θάνατος μας ενώσει ολότελα. Γερνώντας ολοένα σε αυτόν τον κόσμο, ξανανιώνουμε ολοένα στην ανέσπερη ζωή της βασιλείας του Θεού. Αυτό εκφράζουν τα στέφανα, ότι εδώ είναι η αρχή ενός μικρού βασιλείου, που μπορεί να γίνει κάτι σαν το αληθινό βασίλειο. Η ευκαιρία θα χαθεί ακόμα ίσως και σε μια νύχτα. Αλλά και τότε πάντα παραμένει μια ανοιχτή δυνατότητα. Αφού χαθεί και ξαναχαθεί η ευκαιρία, όταν δυο άνθρωποι εξακολουθούν να μένουν κοντά ο ένας στον άλλο, είναι αληθινά ο ένας για τον άλλον βασιλιάς και βασίλισσα, όταν επισκιάζονται από τη χάρη του μυστηρίου του γάμου.
Ένας ορθόδοξος σύγχρονος θεολόγος, ο Αλέξανδρος Σμέμαν, γράφει σχετικά: «Στον κινηματογράφο και στα περιοδικά, η εικόνα του γάμου είναι πάντα ένα νεαρό ζευγάρι. Αλλά μια φορά στο φως και στη θαλπωρή ενός φθινοπωρινού απογεύματος, αντίκρυσα στο κάθισμα μιας δημόσιας πλατείας σε ένα φτωχικό προάστιο του Παρισιού ένα γέρικο ζευγάρι, δυο ανθρώπους φτωχούς. Καθόντουσαν πιασμένοι απ΄ το χέρι, αμίλητοι. Χαιρόντουσαν το χλωμό φως, τη στερνή ζεστασιά της εποχής. Αμίλητοι –όλες οι λέξεις είχανε ειπωθεί, όλο το πάθος είχε ξοδευτεί, όλες οι μπόρες είχανε ειρηνεύσει. Η ζωή ολόκληρη βρισκότανε πίσω τους- και όμως ολόκληρη βρισκότανε τώρα παρούσα, σε αυτή τη σιωπή, σε αυτό το φως, σε αυτό το θάλπος, σε αυτό το σιωπηλό πιάσιμο των χεριών. Παρούσα και ετοιμασμένη για την αιωνιότητα, ωριμασμένη για τη χαρά. Η εικόνα αυτή στάθηκε για μένα το όραμα του γάμου και της ουράνιας ομορφιάς του.»
Σας κούρασα και τελειώνω. Επειδή «ευχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων», αυτή την ώρα, μέσα σε αυτή την ανεπανάληπτη αναστάσιμη περίοδο, οι ευχές μας σας συνοδεύουν, και ευχόμαστε ειδικότερα, όπως συμβαίνει απόψε, να αξιωθούμε να συνεορτάζουμε όλοι, αναστάσιμα, εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας του Θεού.
Σας εύχομαι νάστε μαζί και στον Παράδεισο.
πηγή: Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι
