Η προσευχή που έχει ταπείνωση
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Κάθε προσευχή για να οδηγήσει σε κοινωνία με τον Θεό πρέπει να εμφορείται από συντριβή και ταπείνωση. Πρόκειται, όμως, για ταπείνωση διά βίου, που φέρει διάρκεια και έχει στέρεα δομή, ουχί εφήμερη και επιδερμική.
«Πάσα προσευχή, ἐν ταπεινότητι καί συντριβή καρδίας γινομένη, ἀνυψοῦται εἰς τάς ὑπεράνω ταύτης τῆς γής χώρας, ὅθεν ἔπειτα κατέρχεται ἐφ’ ἠμᾶς ὡς δρόσος εὐεργετική, ἐξομαλίζουσα καί εὐθείαν ποιοῦσα ἠμίν τήν εἰς τήν οὐράνιον πατρίδα ἄνοδον. Ἡ δέ ὀλιγωρία καί λήθη τή προσευχῆς ἐγκαταλείπει ἠμᾶς εἰς πάσαν τήν ξηράν καί ἄγονον ματαιότητα τήν ἡμετέρας διανοίας, εἰς πάσαν τήν στείρωσιν καί ἀφορίαν τῆς πτωχῆς ἠμῶν φύσεως»[1].
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ συμβουλεύει: «Ἄν αἰχμαλωτισθῆς τήν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀπό λογισμούς, ταπεινώσου καί ζήτησε συγχώρησι λέγοντας: «Ἠμάρτησα Κύριε, μέ τό λόγο, τό νοῦ, τήν πράξι καί μέ ὅλες μου τίς αἰσθήσεις»[2].
Αυτή η αποδοχή και συντριβή του ανθρώπου μπροστά στην αμαρτωλότητά του μεταποιείται σε μέθεξη στην κοινωνία του Παρακλήτου, ακριβώς επειδή ο ίδιος ο Κύριος αναπαύεται σε ταπεινές εξαϋλωμένες καρδιές.
Παραπομπές:
[1] Ἡ ἰσχύς τῆς προσευχῆς, περ. Ευαγγελικός Κήρυξ, αριθ. 6, Ιούνιος 1861, σελ. 279.
[2] Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, εκδ. Ι. Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1998, σελ. 326
