Απ’ το άλλο μέρος ο Κύριος, ενώ τα ξέρει όλα και ξέρει πότε θα γίνει το καθένα αφήνει να καταλάβουμε ότι περίμενε· περίμενε να βρεθεί απ’ την ανθρώπινη πλευρά το πρόσωπο εκείνο το οποίο θα συντελούσε, ώστε η σωτηρία να είναι πλέον ασφαλής, κι όχι να τη χάσει και να τη χάνει όλο το ανθρώπινο γένος απ’ το σφάλμα απλώς των πρωτοπλάστων.
Αυτό είναι το μεγάλο, το συνταρακτικό γεγονός· ότι βρέθηκε απ’ την πλευρά των ανθρώπων το πρόσωπο που έψαχνε ο Θεός να βρει! Διότι ο άνθρωπος θα σωθεί, επομένως πρέπει να συνδράμει ο άνθρωπος· δεν γίνεται αλλιώς. Όπως συνέδραμε ο άνθρωπος κι έχασε τη σωτηρία του, έτσι πρέπει να συνδράμει, για να έρθει η σωτηρία· κι είναι η Παναγία αυτή που συνέδραμε. Βρέθηκε όπως την ήθελε ο Θεός.
Ο Θεός βέβαια την έπλασε κι αυτήν, αλλά – παρακαλώ να το προσέξουμε αυτό – ως ελεύθερο πλάσμα η Παναγία, φτιαγμένη απ’ τον Θεό βέβαια, αλλά ως ελεύθερο ον, ανταποκρίθηκε. Ο Θεός την έκανε να μπορεί να είναι έτσι, να μπορεί να ανταποκριθεί, αλλά εξαρτιόταν όμως κι απ’ αυτήν αν θα ανταποκριθεί ή δεν θα ανταποκριθεί.
Αυτή είναι η ανθρώπινη συμβολή, αυτό είναι το ανθρώπινο δόσιμο. Οι πρωτόπλαστοι ανταποκρίθηκαν στην εισήγηση του διαβόλου. Η Παναγία ανταποκρίθηκε στον Θεό, σ’ αυτό για το οποίο την ήθελε ο Θεός.
Και παρακαλώ αυτή την ώρα να προσέξουμε και να καταλάβουμε αυτό το μεγάλο μυστήριο. Δηλαδή όλο αυτό το οποίο ήταν η Παναγία, όλο της το έδωσε ο Θεός, αλλά αυτή το δέχτηκε και έκλινε τον τράχηλό της. Είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1:38) και δέχτηκε να ανταποκριθεί στην κλήση του Θεού, δέχτηκε αυτό που της έδινε ο Θεός, να γίνει δηλαδή μητέρα του, και ανταποκρίθηκε.
Εάν θέλετε, για να το καταλάβουμε, κανείς από μας απόψε εδώ κι όπου αλλού υπάρχουν άνθρωποι, χριστιανοί, δεν υπάρχει κανείς στον οποίον ο Θεός δεν δίνει την αγιότητα· δεν υπάρχει κανείς. Σ’ όλους δίνει την αγιότητα, σύμφωνα μ’ αυτά που είπε ο ίδιος ο Κύριος: «Μήτηρ μου και αδελφοί μου είναι όλοι αυτοί που ακούν τον λόγο του Θεού και τον τηρούν» (Μαρκ. 3:35).
Σ’ όλους δίνει λοιπόν αυτή την αγιότητα, αλλά θα βρεθεί άραγε κανένας που θα ανταποκριθεί; Και να αφήσουμε τις διάφορες δικαιολογίες που φέρνουμε· δεν περνάει τίποτε. Αυτό έκανε η Παναγία, ανταποκρίθηκε. Η Εύα έκανε το αντίθετο, ανταποκρίθηκε στην εισήγηση του διαβόλου. Κι αυτό τώρα ισχύει για όλους σ’ όλον τον κόσμο.
Η Παναγία έδωσε την ανθρώπινη φύση στον Χριστό, και ο Χριστός, ο υιός του Θεού, έγινε και υιός ανθρώπου, τέλειος άνθρωπος, και έτσι πραγματοποίησε το όλο έργο του, το οποίο είναι έργο σωτηρίας. Αν προσέξατε, και τα τροπάρια που ψάλαμε απόψε και που θα ψάλουμε στη συνέχεια, όλα, οι φράσεις, οι λέξεις, οι έννοιες, όλα τα νοήματα, όλα μιλούν γι’ αυτό το μυστήριο, που αξιώθηκε η Παναγία από τον Θεό να γίνει Μητέρα του. Και έτσι, ενώ από το ένα μέρος τα ‘χε έτοιμα όλα ο Θεός, απ’ το άλλο μέρος όμως δέχτηκε η Παναγία να βαστάσει αυτή τη δωρεά και ανταποκρίθηκε: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».
Και τι να πρωτοψάλουμε τώρα και τι να πρωτοϋμνήσουμε… Το ότι την αξίωσε ο Θεός να γίνει Μητέρα του; Το ότι την ανύψωσε τόσο πολύ; Το ότι ευφραίνεται κοντά στον Υιό της και απολαμβάνει τη δόξα του Θεού, απολαμβάνει τη Χάρη του Θεού κι όλα τα αγαθά που μπορεί να δώσει ένας Θεός; Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Εμείς τα παίρνουμε τα πράγματα, ποιος ξέρει πώς!
Ναι, να χαρούμε απόψε την Παναγία· να τη χαρούμε και να συμμετάσχουμε σ’ αυτή τη χαρά της. «Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος», λένε τα τροπάρια· να χαρούμε που χαίρεται. Σαν να ‘μαστε κι εμείς μαζί της εκεί στον παράδεισο να χαρούμε, που ‘ναι κοντά στον Υιό της, που έχει όλη τη δόξα του Θεού.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου, τόμ. Β’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2002, σελ. 169.