«Ήμουν παρών», διηγείται ο ι. Ε. Κ., «κάποτε στο Κελλί του Γέροντα μαζί με άλλους τρεις επισκέπτες και ένα Γάλλο, που δεν μιλούσε λέξη Ελληνικά. Όταν ήρθε η σειρά του να μιλήση με τον Γέροντα, πήγαν πιο πέρα και για δεκαπέντε λεπτά συνωμιλούσαν καθισμένοι στα κούτσουρα. Τους βλέπαμε που συζητούσαν με ενδιαφέρον. Πώς επικοινωνούσαν, αφού δεν υπήρχε κοινή γλώσσα επικοινωνίας; Ο ξένος έφυγε χαρούμενος. Η ικανοποίηση φαινόταν έκδηλη στο πρόσωπό του».
Γάλλος περιηγητής είχε συμφωνήσει με κάποιον μοναχό να πάνε μαζί να δουν τον Γέροντα. Το βράδυ είχε αγρυπνία στο Μοναστήρι που έμενε. Ο μοναχός μετά την αγρυπνία πήγε στο κελλί του να ξεκουραστή. Ο αλλοδαπός από τον πόθο να δη τον Γέροντα κατέβηκε μόνος του στο Καλύβι. Συνωμίλησαν θαυμάσια και από την συζήτηση σχημάτισε την εντύπωση ότι ο Γέροντας γνώριζε άπταιστα Γαλλικά.
Ο π. Βασίλειος Γρηγοριάτης μαρτυρεί: «Είχα πάει στο Κελλί του Γέροντα καταμεσήμερο. Η πόρτα ήταν κλειστή. Ένας νεαρός περίμενε ξαπλωμένος στο χώμα. Ήταν Ελληνοαμερικανός και ήξερε μόνο Αγγλικά. “Πώς θα συνεννοηθείς με τον Γέροντα;”, τον ρώτησα. “Κάποιον θα στείλει ο Θεός”, απάντησε. “Να, εσένα”, συμπλήρωσε. Τελικά βρέθηκα και εγώ μαζί τους τάχα για να κάνω τον δραγουμάνο με τα σπασμένα λιγοστά Αγγλικά, που και κείνα τα είχα ξεχάσει. Παρατήρησα όμως, με μεγάλη μου έκπληξη, πως ο π. Παΐσιος καταλάβαινε όλα όσα του έλεγε το παιδί, καλύτερα από μένα, και του απαντούσε Ελληνικά βέβαια, που μετέφραζα εγώ, με πολλά απλά και σοφά παραδείγματα. Εκείνο που θα μου μείνει αλησμόνητο είναι η λύση που έδωσε σ’ ένα πρόβλημα που του εξέθεσε ο νέος, στο οποίο φανερωνόταν η μεγάλη πίστη και εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού. “Η μητέρα μου”, παραπονέθηκε ο νεαρός, “μου ζητά συνεχώς χρήματα, και όσα και αν της δώσω από τις λίγες οικονομίες μου, τα σπαταλά άσκοπα. Δεν ξέρω τι να κάνω”. “Άκου, παιδί μου”, του απαντά ο π. Παΐσιος. “Τα χρήματα που θάδινες στην μητέρα σου να τα δίνης ελεημοσύνη σ’ ένα φτωχό και κείνη την ώρα να κάνης μια προσευχή. Να λες: Θεέ μου, αυτά τα δίνω για την μητέρα μου, εσύ φρόντισέ την. Τότε ο Θεός θα την αναλάβει από μόνος Του, θα βρει τρόπους”».
Μαρτυρία π. Π. Λ.: «Πήγα με τον Δανιήλ, έναν Ισπανό που έγινε Ορθόδοξος, στον γέροντα Παΐσιο. Ήθελε να μιλήση μαζί του και εγώ θα έκανα τον διερμηνέα. Έκανε μια ερώτηση ο Δανιήλ και πριν κάνω την μετάφραση ο Γέροντας απάντησε. Ο Δανιήλ απόρησε και με ρώτησε δυο φορές: “Πώς γίνεται, δεν έκανες την μετάφραση”. Του είπα: “Τι φταίω εγώ, σε απάντησε σωστά”. Ο Γέροντας τον καθησύχασε λέγοντάς του: “Άστον αυτόν (εμένα τον μεταφραστή) και πες μου τι θέλεις”. Άρχισαν να μιλούν, εκείνος στα Ισπανικά και ο Γέροντας στα Ελληνικά. Θαύμαζα και χαμογελώντας είπα: “Τι χρειάζομαι εγώ, καλύτερα να φύγω”. Ο Γέροντας με κράτησε το χέρι λέγοντας: “Κάθησε, αλλά να μη μάθη κανείς”. Σκεφτόμουν πόσο μεγάλος Άγιος είναι ο Γέροντας. Παρακολούθησα όλη την συζήτηση αλλά μετά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τίποτε παρά μόνο το τελευταίο: “Αυτή την αμαρτία πρέπει να την εξομολογηθής”, του είπε ο Γέροντας».
Πνευματικό τέκνο του Γέροντα διηγείται: «Μια μέρα πήγα πολύ πρωί στην “Παναγούδα”. Μόλις είχε φωτίσει. Χτύπησα το σιδηράκι και μου άνοιξε ο Γέροντας χαμογελώντας. Με ρώτησε:
– Τι λες εσύ, παπα-…, όταν ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο, χρειάσθηκαν διερμηνέα;
– Νομίζω όχι, Γέροντα, του είπα.
»Πέρασα στο Αρχονταρίκι και βρήκα έναν αλλοδαπό επισκέπτη. Μέχρι να ετοιμάση ο Γέροντας το κέρασμα, με τα λίγα Αγγλικά που ήξερα, πιάσαμε την συζήτηση και μου είπε ότι χθες βράδυ ήρθε αργά. Καθυστέρησε, γιατί έχασε τον δρόμο, πέρασε η ώρα και ο Γέροντας τον φιλοξένησε. Στην αρχή δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν. Ο Γέροντας τον άφησε για δέκα λεπτά (φαίνεται έκανε προσευχή) και μετά συνεννοούνταν χωρίς καμμιά δυσκολία. Ο Γέροντας μιλούσε Ελληνικά και ο αλλοδαπός Αγγλικά αλλά καταλάβαινε ο ένας τον άλλο».
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 618.