Χαρακτηριστικό παράδειγμα “αγαπητικής κένωσης” και σπουδής στη διακονία της προσευχητικής προσφοράς, αποτελεί η σεβαστή μορφή του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου Μπαϊρακτάρη, πνευματικού ανδρός που είχε το χάρισμα να υπερβαίνει τα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης αντιληπτικότητας, να μεθίσταται αγιοπνευματικά στην περιοχή του άχρονου, στη διάσταση της αιωνιότητας και να βιώνει με πνευματικό τρόπο καταστάσεις και γεγονότα άλλου “χωροχρόνου” και άλλης πραγματικότητας.
Διαβάζουμε στο βίο του: «Ήταν βράδυ, χειμώνας του 1978. Περιμέναμε στο σπίτι μας στο Θησείο τον πατέρα Πορφύριο. Όταν έφθασε και κτύπησε το κουδούνι, κατέβηκα να τον υποδεχθώ. Ο παππούλης ήταν πρόσχαρος όπως πάντα. Μου έδωσε την ευχή του και προχώρησε. Παρατήρησα όμως πως ο ταξιτζής που τον μετέφερε δεν έφυγε ∙ έμεινεν πίσω, καθυστερούσε, και κατάλαβα πως ήθελε να μου μιλήση. Όταν τον πλησίασα, μου λέει: “Δεν μου λες, κυρία μου, αυτός ο Γέροντας τί είναι; Ξέρεις τί έγινε σε μένα αυτή τη στιγμή; Άνοιξε ο ουρανός και μια φωτιά μπήκε στην ψυχή μου!
Εγώ δεν έχω καμία σχέση με την Εκκλησία και με τους παπάδες. Σταμάτησα να τον πάρω. Ο Γέροντας, κατά τη διαδρομή, άρχισε να μου λέει για το χωριό μου, για την οικογένειά μου, για τα προσωπικά μου προβλήματα… Κοντεύω να τρελαθώ! Όπως σου είπα, άνοιξε ξαφνικά ο ουρανός και μπήκε στην ψυχή μου μια φλόγα! Πες μου, πώς θα βρω πάλι αυτόν τον παπά; Θέλω να τον συναντήσω πάλι…”»[1]
Η ανθρώπινη αναγωγή προς το Αρχέτυπο χαριτώνει και αγιάζει μυσταγωγικά τον άνθρωπο, γιατί το κτιστό κατορθώνει μέσω της προσευχής να συνομιλεί με τον Θεό, να οδηγείται σταδιακά στη γνώση της θείας δόξας και τελικώς να Κοινωνεί με το Απόλυτο, κοινωνία που στηρίζεται στην αγιοπνευματική θαλπωρή της αγαπητικής αύρας της ελευθερίας. Μέσα σ’ αυτήν την “ελεύθερη κοινωνία”, η ανθρώπινη ύπαρξη ανακτά την οντολογική της υπόστασης και ταπεινώνεται στην “Σταυρική” διακονία, ακριβώς επειδή προσδιορίζει την έννοια της αγαπητικής ελευθερίας στο Πρόσωπο του Λυτρωτή Ιησού Χριστού και κατά συνέπεια “γεύεται” την μέθεξη της λαμπρότητας της Σταυρο-Αναστάσιμης θυσίας Του, αποδίδοντας ταυτόχρονα τα αληθινά χαρακτηριστικά της “κατ’ εικόνας” δημιουργίας της.
Παραπομπές:
[1] Κρουσταλάκη Γεωργίου, Γέρων Πορφύριος, ο Πνευματικός Πατέρας και Παιδαγωγός, εκδ. Ἐν πλῶ, Ἀθῆναι 2006, σελ. 80-81.