Η υπέρβαση της Ορθόδοξης “Επικοινωνιακής Θεολογίας”, πέραν του ότι προτάσσεται ως κοινωνία ύψιστης αγάπης και θυσίας προς τον συνάνθρωπο, εστιάζει τη δυναμική της στη διατήρηση της πνευματικής οντότητας κάθε προσώπου, αποστασιοποιημένη από την άμορφη κοινωνία της μάζας.
«Ἐνῶ ἡ μαζική ἐπικοινωνία οὔτε τήν κοινωνία ἐπιτυγχάνει (διότι ἐνέχει τήν ἀγελοποίηση), ἀλλά οὔτε καί τήν πνευματική ὀντότητα τοῦ προσώπου διασώζει (διότι ἐνέχει τή μαζοποίηση, ἡ ὀρθόδοξη “Ἐπικοινωνιακῆς Θεολογίας” καί τήν κοινωνία ἐπιτυγχάνει (διότι ἐνέχει τήν κοινωνία ἀγάπης “ἐν Σώματι Ἰησού”), ἀλλά καί τήν πνευματική ξεχωρότητα τοῦ ἀνθρώπου διασώζει (διότι διατηρεῖ τήν “ὑποστατική” διαφορότητα τῶν προσώπων)»[1].
Σημειώσεις:
[1] Γαϊτάνη Βασιλείου, Homo mediator και homo theologicus, σελ. 100-101.