Η Θεσσαλονίκη τίμησε τη μνήμη του Μεγάλου Φωτίου
Με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Φωτίου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, στον ομώνυμο ιερό ναό στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα με τις εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης, ξεκίνησαν και τα φετινά «Φώτεια».
Τμήμα Ενοριακών Ειδήσεων
Με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Φωτίου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, στον ομώνυμο ιερό ναό στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα με τις εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης, ξεκίνησαν και τα φετινά «Φώτεια».
Χθες τελέστηκε ο μέγας πανηγυρικός εσπερινός, και σήμερα η αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του μητροπολίτη Μιλήτου κ. Αποστόλου, παρουσία κληρικών και πλήθους κόσμου.
Οι εκδηλώσεις των «Φωτείων» θα συνεχιστούν έως και την Ε’ Κυριακή των νηστειών με διαφόρους ομιλητές από το Άγιον Όρος.
ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ Ι. Ν. ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 06/02/2014.
Του Μητρ. Μιλήτου Ἀποστόλου
«Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων», (Ἰω., ι’, 11).
Τιμιώτατε τών Ἱερέων Κατάλογε,
Ἐντιμώτατοι Ἄρχοντες,
Εὐλογημένε Λαὲ τοῦ Κυρίου,
Ὁ ποιμένας ὁ καλὸς θυσιάζει ἀκόμα καὶ τὴ ζωή του γιὰ τὸ Ποίμνιό του!!! Γιατί ποιμένας σημαίνει θυσία καὶ προσφορὰ ἕως ἐσχάτων, γιατί ποιμένας σημαίνει πατέρας καὶ ὁ πατέρας δίδει χωρὶς νὰ ἀναμένει ἀνταπόδοση καὶ ἀνταμοιβή. Αὐτὸν τὸν ποιμένα, τὸν «μπροστάρη» προβάλει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Καὶ αὐτὸς ὁ ποιμένας ποὺ γίνεται θυσία γιὰ τὰ λογικά Του πρόβατα εἶναι πρωτίστως καὶ κατ’ ἐξοχὴν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ δευτερευόντως οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἔθεσε κεφαλὲς στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες.
Ἕναν τέτοιο Ἐπίσκοπο –Ποιμένα ἅγιο- ἑορτάζουμε σήμερα συναγμένοι στὸ τέμενος ἐτοῦτο τὸ περικαλὲς τῆς εὐσεβείας τῶν Θεσσαλονικέων. Ἐπίσκοπο ὄχι τὸν τυχαῖο, ἀλλὰ περιφανέσταστο καὶ ἐξάκουστο στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, τὸν Φώτιο τὸν Μεγάλο, τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ Διδάσκαλο καὶ Ὁμολογητή. Αὐτὸν ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ ἐχθροί του, ἐξύμνησαν τὸ μεγαλεῖο του.
Αἰσθάνομαι, ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί, ἰδιαίτερη συγκίνηση καὶ ξεχωριστὴ εὐλογία ποὺ σήμερα καλοῦμαι νὰ πῶ δυὸ λόγια γιὰ τὸν μ εγάλο αὐτὸ ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, καθὼς δεσμοὶ αἰώνιοι καὶ ἀκατάλυτοι συνδέουν τὴν Μονὴ τῆς ἁγ. Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας, ὅπου ἡ πρόνοια τοῦ τριασαγίου Θεοῦ μὲ ἔταξε Ἡγούμενο, μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἅγιο Φώτιο.
Καὶ τοῦτο διότι, ἐπὶ τῆς Πατριαρχείας τοῦ ἁγ. Φωτίου κατὰ τὸ ἔτος 888 ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν ἁγ. Θεοφανὼ τὴν εὐσεβεστάτη Αὐγούστα ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς ἁγ. Ἀναστασίας καὶ κατέστη Βασιλική, Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακή.
Ὀρρωδῶ, ἀγαπητοί μου, μπροστὰ στὸ πνευματικὸ μέγεθος τοῦ ἀνδρὸς καὶ δυσκολεύομαι νὰ ὁμιλήσω γιὰ τὸν ἀδάμαντα αὐτὸν ποὺ κόσμησε πολλοὺς αἰῶνες πρὶν τὸν αἱματόβαπτο Θρόνο τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως καὶ ποὺ οἱ μαρμαρυγές του καταυγάζουν ἕως τὴν σήμερον τὴν Ἐκκλησία σύμπασα.
Γεννημένος ἀνάμεσα στὸ 810 μὲ 820 ἀπὸ εὐσεβὴ καὶ ἀρχοντικὴ οἰκογένεια, σπούδασε σχεδὸν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς τοῦ καὶ ἀγάπησε ἰδιαίτερα τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν λογική. Ἐφοδιασμένος μὲ καταπληκτικὴ εὐρυμάθεια ἀνεδείχθη γρήγορα στὰ ὕπατα ἀξιώματα τῆς Αὐτοκρατορίας τὰ ὁποῖα δὲν δίστασε νὰ ἐγκαταλείψει ὅταν ἡ Ἐκκλησία τὸν κάλεσε νὰ τὴν ὑπηρετήσει.
Ἡ ἀκάματη καὶ ἐργώδης συγγραφική του δραστηριότητα ὑπῆρξε παροιμιώδης. Ἡ θεολογική του σκέψη ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξη. Ἡ φιλανθρωπία του ἄμετρη. Οἱ ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς πίστεως συνεχεῖς καὶ γιγάντιοι. Οἱ διώξεις ποὺ ὑπέστη ὄντως μαρτυρικές…
Ὁ μέγας Φώτιος ἀνέρχεται στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία σπαράσσεται ἀπὸ ἔριδες καὶ φατριασμούς. Ὁ Πάπας Νικόλαος προφασιζόμενος δήθεν κανονικὰ κωλύματα γιὰ τὴν ἐκλογή του ἐπιχειρεῖ τὴν ἀνάμειξή του στὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως διεκδικώντας ρόλο ὑπέρτατου κριτὴ σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση. Φυσικὰ ὁ Φώτιος ἀντιδρᾶ σθεναρῶς.
Ὁ Πάπας δὲν σταματᾶ ἐκεῖ… Τὸ Θέμα τοῦ Ἰλλυρικοῦ ἀπετέλεσε τὸ ἑπόμενο σημεῖο διεκδίκησης. Ὅμως ἔχει περιέλθει ὁριστικῶς στὴν δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ὁ Φώτιος δὲν τὸ διαπραγματεύεται ἐπ’ οὐδενί. Οἱ νεόφυτοι στὴν ὀρθοδοξία Βούλγαροι δὲν θὰ ἀφεθοῦν βορὰ στὶς ἐπεκτατικὲς βλέψεις τῶν φράγκων ἱεραποστόλων.
Ὁ Πατριάρχης Φώτιος ὀργανώνει τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν Σλάβων καὶ ἀποστέλει στὴν Μεγάλη Μοραβία τοὺς ἀδελφοὺς Κύριλλο καὶ Μεθόδιο. Δὲ θὰ ἦταν, νομίζω, ὑπερβολὴ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἂν σήμερα οἱ Σλάβοι, στὴν πλειονότητά τους, εἶναι ὀρθόδοξοι καὶ ὄχι ρωμαιοκαθολικοὶ ὀφείλεται στὸν Μ. Φώτιο.
Ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι λίγο-πολὺ γνωστά… Ἐπιτρέψατέ μου ὅμως νὰ σταθῶ ἰδιαίτερα σὲ ἕνα σημεῖο: στὸν ἔμπονο καὶ αἱματηρὸ ἀγῶνα τοῦ Μεγάλου Φωτίου ὑπὲρ τῶν δικαίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Στὴν ἐποχὴ μας, στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ ἰσοπεδωτισμοῦ καὶ τῆς προσπάθειας, ἀπὸ ὁρισμένους, διασάλευσης τῆς κανονικῆς τάξεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη, ἡ προσωπικότητα καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ ἁγ. Φωτίου συνιστοῦν ὁροθέσια καὶ σταθερὲς πάνω στὶς ὁποῖες ὀφείλουμε νὰ σκύβουμε μὲ ἱερὰ προσήλωση καὶ νὰ τὶς μελετοῦμε. Σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ταραχώδους βίου του ὁ Μέγας αὐτὸς Ἱεράρχης τῆς Πρωτόθρονης Ἐκκλησίας Κων/πόλεως ἐκδαπανήθηκε θυσιαστικῶς γιὰ νὰ μὴν παραχωρήσει οὔτε μιὰ σπιθαμὴ ἀπὸ ὅσα οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ ἡ Παράδοση ἐπεφύλαξε καὶ ἐπεκύρωσε στὸν Θρόνο τοῦ Πρωτοκλήτου.
Ἀπέναντι στὶς προσπάθειες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης νὰ διεισδύσει καὶ νὰ ἀποκτήσει λόγο στὰ πράγματα τῆς Ἀνατολῆς ἀντιστάθηκε μὲ σθένος ἀκαταγώνιστο καὶ καταδίκασε μὲ δριμύτητα τόσο τὶς περί τοῦ «Πρωτείου» ἀξιώσεις, ὅσο καὶ τὶς δογματικὲς καὶ λειτουργικὲς καινοτομίες τῶν Λατίνων, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀξιώσει γιὰ τὸν ἑαυτό του τον ρόλο τοῦ Πάπα τῆς Ἀνατολῆς.
Ὡς Ἱεράρχης, λοιπόν, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὀφείλω ταπεινῶς νὰ ὑπενθυμίσω πρὸς ὅλους ὅσους ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, ἔργοις καὶ λόγοις, ἀμφισβητοῦν τὶς ἱεροκανονικὲς προνομίες τοῦ Πατριαρχείου καὶ ὁμιλοῦν γιὰ κοσμικὴ ἰσχὺ καὶ δύναμη ὅτι, ἡ Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων δὲν ἐξαντλεῖ τὴν ὑπόστασή Της σὲ ἀριθμοὺς καὶ μεγέθη, ἀλλὰ ἐπιμένει νὰ φέρει, εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν, τὰ στίγματα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν συσχηματίζεται μὲ τοὺς ἀνόμους καὶ ἰσχυρούς!
Πρὸς καταισχύνη τῶν ἀντικειμένων ἡ Πρωτόθρονη Ἐκκλησία τοῦ Φαναρίου πορεύεται τὴν ἀτραπὸ τοῦ μαρτυρίου μὲ τὰ ὄμματα σταθερὰ προσηλωμένα πρὸς τὰ Ἔσχατα, πρὸς τὴν ἀναμενομένη καὶ ἤδη «ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει», (Μᾶρκ. 9, 1) Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, λαμβάνοντας πάντοτε ἀναψυχὴ ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, «Μὴ φοβοῦ, τὸ μικρὸν ποίμνιον• ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν», (Λουκ. 12, 32).
Ἀς θυμηθοῦμε ὅμως τὰ λόγια τοῦ Μεγάλου Φωτίου ἀπὸ τὴν «Ἐπαναγωγὴ τοῦ Νόμου» ὅπου μὲ ἐνάργεια ἀποτυπώνεται ἡ πίστη καὶ ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας περὶ τῆς ὑπεροχικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου: «Πασῶν τῶν μητροπόλεων καὶ ἐπισκοπείων, μοναστηρίων τε καὶ ἐκκλησιῶν ἡ πρόνοια καὶ φροντίς, ἔτι δὲ καὶ ἡ κρίσις καὶ κατάκρισις καὶ ἀθώωσις, τῷ οἰκείῳ πατριάρχη ἀνάκειται.
Τῷ δὲ Κωνσταντινουπόλεως προέδρῳ ἔξεστι καὶ ἐν ταῖς τῶν ἄλλων θρόνων ἐνορίαις, ἐν οἷς οὔκ ἐστι προκαθιέρωσις ναοῦ, σταυροπήγια διδόναι, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις θρόνοις γινομένας ἀμφισβητήσεις ἐπιτηρεῖν καὶ διορθοῦσθαι καὶ πέρας ἐπιτιθέναι ταῖς κρίσεσι», (Ἐπαναγωγή, ΙΙΙ, 10). Αὐτὴ εἶναι, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἡ κληρονομιὰ εἰς τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα τοῦ μεγάλου ἁγίου ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα εἰς τὸν περίλαμπρο αὐτόν Ναό.
Ἕναν Ναὸ ἀπὸ τοὺς ἐλαχίστους ἀφιερωμένους στὸν Μεγάλο ἱεράρχη, ἕναν Ναὸ ποὺ ἔκτισε ἡ εὐσέβεια τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς αὐτῆς. Ἀκριβῶς, πρίν 22 χρόνια στὶς 6 Φεβρουαρίου τοῦ 1992 ἔκαμαν οἱ κάτοικοι τοῦ Ποσειδωνίου τὴν πρώτη Συνέλευση γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἀρωγὸς καὶ συμπαραστάτης ὑπῆρξε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης κυρὸς Παντελεήμων ὁ Β’, τὸν Ὁποῖον ὅλοι θυμόμαστε μὲ αἰσθήματα ἀπείρου σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης γιὰ ὅ,τι προσέφερε στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ γένος.
Κλείνοντας τὶς πενιχρὲς αὐτὲς σκέψεις, Πατέρες καὶ ἀδελφοί, θὰ ἤθελα ἐκ μέσης καρδίας νὰ εὐχαριστήσω τὸν πεφιλημένο ἐν Χριστῷ ἀδελφό, Σεβ. Μητρ. Θεσσαλονίκης κο Ἄνθιμο ὁ Ὁποῖος μὲ προθυμία μεγάλη καὶ πηγαία χαρὰ μοῦ παρεῖχε τὴν κανονικὴ ἄδεια νὰ λειτουργήσω σήμερα ἐδῷ καὶ νὰ γίνω συμμέτοχος καὶ συνδαιτημόνας τῆς χαρᾶς Σας.
Εὔχομαι ὁ Μέγας καὶ Ἰσαπόστολος ἅγιος Φώτιος ὁ Ὁμολογητὴς νὰ σκέπει, νὰ φωτίζει καὶ νὰ προστατεύει ὅλους σας!!! Ἀμήν.
