Είναι μία από τις σημαντικότερες μονές της Αττικής. Το μοναστήρι είναι κτισμένο στην κορυφή της οροσειράς, από εκείνους τους χώρους κοντά στην πρωτεύουσα που προσφέρουν γαλήνη στο νου, με τις μοναχές να την έχουν μετατρέψει σε κυψέλη δημιουργίας και πνευματικής περισυλλογής.
Το μοναστήρι είναι από τα πλέον νεόχτιστα στην Αττική, αφού η ίδρυσή της αποφασίστηκε το 1975, όταν τέσσερις μοναχές αποφάσισαν να κτίσουν ένα χώρο προσευχής στην περιοχή.
Στην αρχή έμεναν στα Μελίσσια και άρχισαν να ψάχνουν το κατάλληλο μέρος για να κτίσουν τη μονή. Μετά, βρήκαν χώρο στο Καπανδρίτι, έδωσαν κάποια προκαταβολή και αποφάσισαν να παραγγείλουν στο Άγιο Όρος να αγιογραφήσουν την εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, στη Χάρη της οποίας θα αφιέρωναν το μοναστήρι.
Η απόφαση αυτή έμελε να σημαδευτεί από μια περίεργη «σύμπτωση» την οποία πολλοί αποδίδουν σε θαύμα.
Μια μέρα στο σπίτι τους που διέμεναν προσωρινά, τις επισκέφτηκε μια γυναίκα. Ήταν η Ιφιγένεια Αναπλιώτου, η οποία είχε φέρει από τη Σμύρνη την εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου (την είχε αγοράσει η οικογένειά της από μοναχό του Αγίου Όρους), η οποία την έχει πάει σε ναό της περιοχής την περίοδο της Σαρακοστής.
Η Ιφιγένεια διηγήθηκε στις νεαρές μοναχές την ιστορία της εικόνας και εκείνες της ζήτησαν να τους τη δώσει για να την φωτογραφίσουν. Η ευσεβής γυναίκα, όταν έμαθε την επιθυμία τους, προσέφερε ως χάρισμα την Εικόνα, και τους είπε πως έπρεπε να αναζητήσουν άλλο σημείο για την ανέγερση του μοναστηριού.
Ύστερα από πολλά εμπόδια, στις 6 Αυγούστου 1971 τέθηκε ο θεμέλιος λίθος του Μοναστηριού, ενώ στις 7 Σεπτεμβρίου του 1982 έγιναν τα «Θυρανοίξια».
Η ιστορία της εικόνας
Γύρω στα 1800, κάποιος μοναχός από το Άγιον Όρος, ξεκίνησε να πάει στη Μικρά Ασία όπου υπήρχαν μετόχια αγιορείτικα, φέρνοντας μαζί του και αγιογραφημένες εικόνες για να τις πουλήσει. Μια από αυτές τις εικόνες, ποιος ξέρει με πόσες νηστείες και προσευχές αγιογραφημένη, ήταν της Παναγίας της επονομαζόμενης Γοργοεπηκόου. Την εικόνα αγόρασε στη Σμύρνη μια οικογένεια ευσεβής πού, με τα χρόνια, την έδινε πολύτιμη κληρονομιά σε κάθε πρωτότοκο. Έτσι ήρθε και στα χέρια της Ιφιγένειας.
Μία μερα του 1907 – η Ιφιγένεια Αναπλιώτου ἠταν βρέφος – οι γονείς γευμάτιζαν στον κάτω όροφο του σπιτιού τους, όταν από τον επάνω όροφο, πού ήταν η κούνια με το παιδί, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Η εικόνα μόνη της είχε κατέβει από το εικονοστάσι, πού ήταν στο ίδιο δωμάτιο, και είχε σταθεί όρθια στο κιγκλίδωμα της κούνιας, ενώ το βρέφος κοιμόταν.
Φώναξαν τον ιερέα και έκαναν μια κατανυκτική παράκληση στην Παναγία. Αυτό το γεγονός το γιόρταζαν κάθε χρόνο την ίδια μέρα, σε ανάμνηση εκείνου του θαύματος, στις 8 Σεπτεμβρίου, κάνοντας αγρυπνία στο σπίτι τους.