Η διάδραση της προσευχής επεκτείνεται σε όλη την κτίση, γιατί είναι «σύμφυση στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ»[1], με απώτερο βίωμα την χριστοποίηση και εκκλησιοποίηση του ανθρώπου.
«Ἡ μέθεξη στήν κοινωνία τοῦ Παρακλήτου γίνεται “ἁγιοπνευματικῆ ἐπαφή μέ τά πέρατα τῆς γης”, ἀνιχνεύει συνειδήσεις καί μεταφέρει τή θαυματουργία σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο.
Τό ὅτι ὁ γέροντας Πορφύριος μέ τόν γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ ἐπικοινωνοῦσαν, χωρίς νά ἔχουν γνωριστεῖ ποτέ, καταδεικνύει τήν ὑπέρβαση τῆς κάλπικης ἐπικοινωνίας καί τήν ἐγκαθίδρυση τῆς κοινωνίας τῆς παγκόσμιας ἁγιοπνευματικότητας»[2].
Παραπομπές:
[1] Γιέφτιτς Αθανασίου, Χριστός η χώρα των ζώντων, σελ 13.
[2] Γαϊτάνη Βασιλείου, , Η θεώρηση της «Παγκοσμιοποίησης» » (Globalisierung) στον επικοινωνιολόγο Urlich Beck και η υπέρβαση της «επικοινωνιακής Θεολογίας», σελ.651.