Μην αμαρτήσεις πάλι
Η φωνή του Θεού είναι σαφής: «Μηκέτι αμάρτανε» (Ιω. 5:14). Και μέσα μας, στης καρδιάς, στης συνειδήσεώς μας τα βάθη, αντιλαλεί αυτός ο λόγος.
Σταμάτησε πια να περιφρονείς του Θεού το θέλημα. Μην επαναλαμβάνεις εκείνο που σε στενοχώρησε και σε πίκρανε. Μην αποκρούεις πάλι το Θεό από τη ζωή σου.
Πόσες φορές αντηχεί στ’ αυτιά μας αυτή η προτροπή! Μη θυμώνεις πάλι, αφού σε ντρόπιασε αυτή σου η οργισμένη φράση ή ενέργεια. Στάσου σταθερός στην ηθική και την αξιοπρέπειά σου, αφού σε κουρέλιασε η υποχώρησή σου στον πρώτο πειρασμό. Αφού δοκίμασες την πικρία και την απογοήτευση, όταν ενέδωσες στην παρανομία ή στις ορμές και τις αδυναμίες σου, μην αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί και πάλι.
Ανακουφίστηκες που μπήκες στο Ναό και προσευχήθηκες; Μη διστάσεις να το επαναλάβεις. Ξεκουράστηκες αναγνωρίζοντας το λάθος σου και ζητώντας συγγνώμη; Μην υποχωρήσεις πάλι. Ένιωσες τόση ικανοποίηση και δύναμη υπερνικώντας τις αμαρτωλές σου συνήθειες, πετυχαίνοντας μια ενάρετη στάση! Μην αποκάμεις, μη λυγίζεις. Συνέχισε την πορεία σου.
Εξομολογήθηκες και ένιωσες τον εαυτό σου ανάλαφρο, ελεύθερο, λουσμένο στη χάρη του Θεού; Μη διστάσεις, μη δειλιάσεις να επανέλθεις στο Εξομολογητήριο ταπεινωμένος πάλι.
Δοκίμασες ικανοποίηση ακούγοντας του Θεού το λόγο παίρνοντας στα χέρια σου την Αγία Γραφή; Ξεπέρασε την αντίδραση που θα νιώσεις και επανάλαβέ το.
Απόλαυσες την ειρήνη και την αγαλλίαση που χαρίζει η αποκατάσταση των σχέσεων με το Θεό, η αναζωπύρωση της πίστεως, το πλησίασμα σε ξεχασμένες παλιές όμορφες συνήθειες, η ανανέωση της φλόγας που ζωντανεύει η αγωνιστική προσπάθεια για το καλό και το τέλειο, η χαρά που δίνει το ενδιαφέρον και η προσφορά για τους άλλους; Μη χαλαρώνεις την προσοχή και τις δυνάμεις σου.
Πίεσε τον εαυτό σου. Μείνε ακλόνητος. Αντίδρασε στις επιθέσεις του σατανά. Αποτίναξε τη φυσική σου νωχέλεια. Στάσου ορθός, δυνατός. Άνθρωπος πραγματικός. Έτσι καθώς ο Θεός σου χάρισε τόσες ικανότητες, τόσα προτερήματα. Αυτός μας έπλασε «κατ’ εικόνα» Του. Να απολαύσουμε τα πλούσια δωρήματά Του που είναι για μας προορισμένα. Είναι κρίμα να τα χάνουμε.
Αλλά συμβαίνει κάποτε και τούτο. Έχουμε τη διάθεση να πραγματώσουμε κάτι όμορφο ηθικά και μεγάλο. Ζώντας μέσα στην επίδραση της χάριτος του Θεού το αποφασίζουμε. Το ποθούμε ολόψυχα. Και τότε έρχεται η αμφιβολία.
Μια σκέψη ολιγόπιστη μας μαραίνει τον ενθουσιασμό πριν καν τον χαρούμε. Μα θα τα καταφέρω; Καλά τώρα. Αύριο όμως; Όταν θα βρεθώ σε δυσκολίες; Όταν συναντήσω αντιδράσεις; Αν με κυκλώσουν οι πειρασμοί; Οι ίδιες καταστάσεις, τα ίδια πρόσωπα; Σαν ορθωθούν πάλι οι αδυναμίες μου; Θα μπορέσω ν’ αντέξω; Θα κατορθώσω να σταθώ;
Λησμονούμε και πάλι το Θεό, ίσα ίσα τη στιγμή που Τον νιώθουμε δίπλα μας. Λυγίζουμε πριν αντιμετωπίσουμε το εμπόδιο. Καταποντιζόμαστε πριν μπούμε στην τρικυμία. Να τι επιδιώκει ο σατανάς: να αφοπλιστούμε μόνοι μας. Να υπονομεύσουμε το αγώνα μας οι ίδιοι. Γι’ αυτό σπέρνει στο νου αυτούς τους πειρασμικούς λογισμούς.
Μην ενδώσουμε, αδερφοί μου. Είναι γεγονός πως είμαστε αδύνατοι. Και οι πειρασμοί μας τραντάζουν. Αλλά και ο Θεός είναι δίπλα μας. Ας δώσουμε εμείς τη θέληση, τη διάθεση, τον πόθο μας.
Θα είναι η ζωή μας μια πορεία διαρκούς αγώνα. Με ταλαντεύσεις, ίσως κάποτε και πτώσεις και πόνο. Αλλά με ισάριθμες αναστάσεις και χωρίς απόκλιση από το δρόμο της λυτρώσεως. Με τέρμα βέβαιο τη χαρά.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’ (αποσπάσματα της ομιλίας «Μηκέτι αμάρτανε»).
