Ο χρόνος της ζωής μας δεν είναι στατικός. Τρέχει γρήγορα και εμείς ασθαίνοντες τον κυνηγούμε, για να τον πιάσουμε, να χαρούμε τις όμορφες, πολύ λίγες αλήθεια, στιγμές του και να ξεχάσουμε με την πάροδό του τις θλίψεις, τα βάσανα, τους πόνους μας. Κάθε πρωΐ έρχεται το ξημέρωμα ελπιδοφόρο και χωρίς να το αντιληφθούμε βραδυάζει και οι προσδοκίες μας μένουν, δυστυχώς, ανεκπλήρωτες. Προβληματιζόμαστε για το πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος της ζωής μας χωρίς να μπορούμε να τον συγκρατήσουμε, να τον σταματήσουμε. Τρέχουμε πίσω του χωρίς ανάπαυλα. Τρέχουμε, άραγε να κατακτήσουμε τις ομορφιές της ζωής ή να φύγουμε γερασμένοι και απογοητευμένοι από αυτήν; Και ποιες χαρές της ζωής ζητούμε να απολαύσουμε; Τις πρόσκαιρες τής απωλείας, ή τις ουράνιες, τις αιώνιες, αυτές για τις οποίες μας έπλασε ο Δημιουργός μας; Μέσα στον τρεχούμενο χρόνο όλα παρέρχονται και σβήνουν. Ένας μόνο μένει στους αιώνες. Ο Χριστός μας και μαζί του «ο ποιών το θέλημα Αυτού» (Α΄ Ιωάν. β΄ 17). Αυτό το κύλισμα του χρόνου αφήνει πίσω τα σημάδια του. Ο χρόνος και μας φθείρει και μας ανακαινίζει. Φθορά είναι το γήρας, οι ασθένειες, οι πόνοι. Ανακαίνιση είναι η μετάνοια και η πνευματική ωριμότητα, για την οποία ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα τη ημέρα» (Β΄ Κορ. δ΄ 16). Γι’ αυτό επιγραμματικά τονίζουμε ότι το χθες, όσο επαχθές και αν ήταν, ο Χριστός μπορεί να το αλλάξει. Το σήμερα, όσο αγχώδες και αν είναι και δύσκολο και έμπονο, ο Χριστός το μεταποιεί σε αγώνα ωραίο, σε ζυγό χρηστό και ελαφρύ. Το αύριο, όσο θολό κι αν είναι, το μετατρέπει Αυτός σε ελπιδοφόρο. Αν είμαστε κοντά στον Χριστό μας που είναι το Φως και αν βαδίζουμε κοντά Του, όσο είναι ημέρα, βαδίζουμε σωστά και ελπιδοφόρα για μια αίσια πορεία ζωής.
Δυστυχώς, σήμερα, η πορεία μας δεν έχει συνοδοιπόρο τον Χριστό μας, αφού Αυτός έχει φύγει από την ζωή μας, οπότε δεν μας φωτίζει. Και δεν έχει φύγει μόνος Του. Εμείς τον διώξαμε με την συμπεριφορά μας, με τους εγωισμούς μας, με τις αμαρτίες μας, με την αυτονόμησή μας. Η απομάκρυνση αυτή του Θεού μας έχει και τις συνέπειές της. Έτσι, ζούμε σε ένα κόσμο ταραγμένο. Σε ένα κόσμο που ψάχνει να βρει διεξόδους στα αδιέξοδά του, στα τυφλά. Κοντά στόν Θεό μας είμαστε ασφαλισμένοι, μακριά Του νοιώθουμε ανασφάλιστοι. Κοντά Του ειρηνεύουμε, μακριά Του ταραζόμαστε. Κοντά Του ζούμε ήσυχα και προοδεύουμε, μακριά Του κινδυνεύουμε και οπισθοχωρούμε. Σε εμάς απόκειται να θέλουμε να βλέπουμε πώς περιπατούμε και να οδηγούμεθα στην πρόοδο, στην ειρήνη, στην χαρά, στην ευημερία, στην πνευματική αγαλλίαση και στην «εν Χριστώ καινήν κτίσιν» (Β΄ Κορ. ε΄ 17). Τότε δείχνουμε ότι βαδίζουμε ως σοφοί και όχι ως άσοφοι και ο χρόνος της ζωής μας θα είναι ευλογημένος και στεφανωμένος από τον άχρονο Θεό μας, τον στεφοδότη και ψυχοσώστη μας. Φιλοσοφώντας το κύλισμα του χρόνου της ζωής μας βλέπουμε ότι ο χρόνος μας εδώ στην γη είναι περιορισμένος και τελειώνει σύντομα. Ήρθαμε για να φύγουμε και φεύγουμε, για να ζήσουμε. Είμαστε παρεπίδημοι στην γη. Δεν ήρθαμε, για να καζαντήσουμε, θα μας πει ο Άγιος των ανέργων, ο Γέροντας Ιάκωβος της Βίτσας. Αποτελεί, ως εκ τούτου, θανάσιμο αμάρτημα η μη σωστή αξιοποίηση του χρόνου μας. Είναι αμάρτημα, αφού όχι μόνο δεικνύει αχαριστία μπροστά στο μεγάλο αυτό δώρο του Θεού προς τον καθένα μας, αλλά δεικνύει και πονηρία και οκνηρία μαζί.
Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι ξενοδοχούμεθα στην γη, δεν είναι προς το συμφέρον μας να σπαταλούμε άσκοπα τον χρόνο μας. Οφείλουμε να τον εξαγοράζουμε, σύμφωνα με την προτροπή του Αποστόλου των Εθνών: «Βλέπετε πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισιν» (Εφεσ. ε΄ 15). Έχουμε χρέος να αξιοποιούμε τον χρόνο μας με αγάπη προς τον πλησίον, με δικαιοσύνη, με σωφροσύνη και με αδιάλειπτη προσευχή προς τον άχρονο Δημιουργό και Κυρίαρχο των καρδιών μας. Και να μην λησμονούμε ότι το τέλος μας είναι εγγύς, πλησιάζει το τέλος του χρόνου μας πάνω στην γη, που το πότε θα έρθει κανείς δεν το γνωρίζει. Έρχεται όπως ο κλέπτης την νύχτα και κλέβει τις ψυχές μας. «Η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται» μας προειδοποιεί ο ουρανοβάμων Απόστολος στους Θεσσαλονικείς (Κεφ. ε΄ 1-8).
Ο χρόνος κυλάει, αλλά αφήνει πίσω τα σημάδια του. Ο χρόνος και μας μεγαλώνει και μας μικραίνει. Όσο αυξάνονται τα χρόνια της γήινης ζωής μας τόσο φθίνει ο χρόνος που μας χωρίζει από την αιωνιότητα. Ο χρόνος και μας φθείρει και μας ανακαινίζει. Φθορά είναι το γήρας, οι ασθένειες, οι πόνοι. Ανακαίνιση η μετάνοια, η πνευματική ωριμότητα, για την οποία ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα τη ημέρα» (Β΄ Κορ. δ΄ 16).
Η φιλοσοφία του χρόνου της ζωής μας πολύ παραστατικά εικονίζεται σε μία τοιχογραφία του Ναού της Παναγίας της Κρίνας, στους Βαβύλους της Χίου. Στον ιστορικό αυτό Ναό του δωδεκάτου αιώνος υπάρχει αυτή η μοναδική αγιογραφία, όπου ένας άνθρωπος καλοντυμένος, καλοζωισμένος, με αρχοντικό παρουσιαστικό, έχει πιάσει από τα μαλλιά την γυμνή ευκαιρία, τον γυμνό χρόνο, προσπαθώντας να τον τιθασεύσει. Αυτός, όμως, έχει στα πόδια φτερά, έχει τροχούς, και φεύγει τόσο γρήγορα που είναι αδύνατο ο άνθρωπος να τον συγκρατήσει.