Καίγεται η γλυκυτάτη μας Πατρίδα απ᾿ άκρη σε άκρη! Και, ασφαλώς, η περιοδικότητα και η ταυτόχρονη εκδήλωση των πυρκαγιών σε διάφορες περιοχές, τουριστικές και μη, αλλά και σε άλλες ιδιαίτερου στρατιωτικού και στρατηγικού ενδιαφέροντος (βλ. Ρόδο, Κέρκυρα, Αλεξανδρούπολη), μόνο τυχαίες δεν μπορεί να είναι.
Κρατικός οργανισμός, Πολιτική Προστασία, Πυροσβεστικό Σώμα, εθελοντικές οργανώσεις, Ερυθρός Σταυρός, κάτοικοι που βλέπουν το βιός τους να παραδίδεται στην πυρά, όλοι, ως ένα σώμα, ρίχνονται στη μάχη, προσπαθώντας να σώσουν ό, τι ακόμη μπορεί να σωθεί. Εικόνες συγκίνησης, αληθινής ανθρωπιάς, ανθρωπιστικού αλτρουϊσμού και καθήκοντος.
Απουσιάζει, όμως, η προσευχή. Ως και παραπάνω, ουχί μόνο μεμονωμένα και ατομικά, αλλά ομαδικά, συνοδικά, εν συνόλω. Χρειάζονται αγρυπνίες, λιτανείες, γόνατα να λυγίσουν, ψυχές να κλάψουν, καρδιές να παρακαλέσουν τον Ουρανό!
Παλαιότερα, οι παππούδες και γεροντάδες μας έτσι μάς εδίδαξαν! Υπήρχε ανομβρία; Έπαιρναν τα λείψανα, ενήστευε ο κόσμος, παρακαλούσαν με δάκρυα το Θεό και σύννεφα μαζεύονταν στον Ουρανό! Και, πριν τελειώσει και ολοκληρωθεί η λιτανεία, ο Ουρανός «απαντούσε», έριχνε την ανακουφιστική προς όλους βροχή. Και ήταν τέτοια η πίστη τους που, όταν εξεκινούσαν τη λιτανεία, όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, έπαιρναν και ομπρέλλες μαζί τους, διότι είχαν βαθύτατη πίστη πως «ακούει» ο Θεός και δε λησμονεί και έπρεπε να γυρίσουν πίσω από τη λιτανεία προφυλάσσοντας από τη βροχή τις εικόνες και τα ιερά λείψανα.
Η Ελλάς καίγεται, οι έλληνες πονούν, αγρυπνούν δακρύβρεχτοι, ταλαιπωρούνται. Ας κάνουμε το ζήτημα των πυρκαγιών «θέμα προσευχής», γιατί, ως έλεγε ο Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης, «ζει Κύριος ο Θεός. όλα είναι ολοζώντανα».