Κένυας Μακάριος: Ο Ελληνισμός δίπλα στο έργο της Εξωτερικής Ιεραποστολής
Στην εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Του Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Ναϊρόμπι κ. Εξάρχου Κένυας κ. Μακαρίου
(Συνέχεια από το προηγούμενο…)
Αν έχουμε αληθινή αίσθηση ότι βρισκόμαστε μαζί και μέσα στον Δημιουργό μας, τότε άνετα θα αποδεχθούμε και το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από χρώμα, καταγωγή, γλώσσα, προέλευση και πολιτισμό.
Έτσι, μέσα μας καλλιεργείται έντονα το δώρο της αγάπης που δεν μπορεί ν’ αναπληρωθεί με οτιδήποτε άλλο όσο κι αν οι ισχυροί και δήθεν «πολιτισμένοι σύγχρονοι επιστήμονες» μάς καταδυναστεύουν για να καταφέρουν, στο τέλος, ν’ αλλάξουμε την πορεία μας.
Μα, εμείς, έχουμε το μυστικό μας που είναι πολύτιμο και δεν μπορούμε να το ανταλλάξουμε με οτιδήποτε.
Είναι αυτό το δώρο της αγάπης του Θεού και του πλησίον μας, που μας κρατά διαχρονικά δεμένους με τον Χριστό μας και λυτρωτή του κόσμου ολόκληρου, αφού από εκεί εκπηγάζει και σταθεροποιείται αυτή η μεγαλύτερη αλήθεια της αγάπης που όσο κι αν συναντούμε τρικυμίες και απογοητεύσεις, διωγμούς και πειρασμούς, παραμένει εσαεί μέσα μας, καλλιεργώντας, έτσι, όλες τις άλλες αναγκαίες αρετές, τόσο πολύτιμες για την επιβίωσή μας, την αλληλεγγύη, την κατανόηση, την αποδοχή και προπαντός την ταπείνωση, αλλά και την αγιότητα που καταλήγει στο τέλος να είναι το θεμέλιο όλων των άλλων αξιών.
Όπως ήδη σημειώσαμε, η επαφή και η σχέση μας αυτή με τον Θεό μάς βοηθάει να διατηρήσουμε την αληθινή αγάπη που ακόμα μια φορά, στο τέλος, θα μας οδηγήσει στην αγιότητα. Συχνά – πυκνά, το τονίζω αυτό στους νέους, ιδιαίτερα, αλλά και στους κληρικούς. Γιατί αν δεν αγαπήσουμε τον πλησίον μας, δεν θα μπορέσουμε να φθάσουμε στον τελικό προορισμό μας.
Αν δεν κατορθώσουμε να διατηρήσουμε αυτό τον σύνδεσμό μας με τον πλησίον μας, αν δεν είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε γι’ αυτόν, τότε θα χάσουμε την ευκαιρία, την ευλογημένη εκείνη στιγμή της άμεσης ένωσης με τον ίδιο τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Αυτή η αληθινή αγάπη επιτρέπει στον καθένα μας να καταλήξουμε τελικά στον τελικό μας προορισμό που είναι η σωτηρία των ψυχών και των σωμάτων μας «επειδή σφόδρα αυτό κατορθούσθαι βούλεται ο Θεός, εκέλευσε τη φύσει πολλά εις τούτο συνεισενεγκείν, δεικνύς ότι σφόδρα αυτώ τούτο εστί περισπούδαστον».
Τι άλλο να θελήσουμε αφού ξέρουμε ότι ο ίδιος ο Θεός μάς δέχεται μέσα από την άκρα συγκατάβαση και την αμέτρητη αγάπη Του προς εμάς, τα πλάσματά Του, αφού κληρονομήσαμε από τον ίδιο αυτό που ο ίδιος επιθυμεί, την αγάπη και την αρετή της ταπείνωσης για να μας ελεήσει στο τέλος και να μας οδηγήσει στην αγιότητα, έτσι όπως Εκείνος είναι και επιθυμεί όλους μας να δεχθούμε αυτή την αγιαστική πράξη.
Έτσι έχουμε αυτό το δώρο που θα μας οδηγήσει στο τέλος στα υψηλά βουνά της αγιότητας, «άγιος εν πάση αναστροφή» (Α΄ Πέτρου 1/15) όχι μόνον για μας, αλλά και προπαντός για τον αδελφό μας αυτόν που συναντούμε μπροστά μας σε κάθε κίνηση, ακόμα και στο πουθενά, έτσι όπως το ζούμε εδώ καθημερινά στον χώρο της Αφρικής.
Η φιλανθρωπία υπήρξε πάντα αισθητή και ανακούφισε πολλές ψυχές ανθρώπινες από την εποχή του Χριστού και των Αποστόλων. Και φυσικά ακολούθησε η εποχή των Μεγάλων Πατέρων και ασκητών τα ερήμου, Πατριαρχών, Επισκόπων και ακόμα απλών μοναχών. Το παράδειγμα όλων των προαναφερθέντων ακολούθησε και ο απλοϊκός κόσμος που δεν ήταν απαραίτητο να έχουν ανέσεις και υπερβολικό πλούτο.
Πολλές φορές, από το υστέρημά τους, θέλησαν να γίνουν φιλεύσπλαχνοι και ελεήμονες. Ο τρόπος με τον οποίον δρούσαν ήταν αποκαλυπτικός και γι’ αυτόν τον λόγο επιστρέφω πάλι στο θέμα που ήδη ανέπτυξα και έχει άμεση σχέση με τη φιλανθρωπία: η αγάπη.
Είναι αυτό το αίσθημα της αγάπης που είναι έμφυτο μέσα στον άνθρωπο τον ίδιο και μετά εκδηλώνεται, έτσι όπως το αναπτύξαμε πριν και στον διπλανό μας. Και βλέπουμε, λοιπόν, στη σύγχρονη εποχή μας όχι χαρακτηριστικά πλούσιους ανθρώπους να συγκινούνται από τις δραστηριότητες της εξωτερικής ιεραποστολής και να έρχονται και να γίνονται συνεργοί αθόρυβα και χωρίς καμία αυτοπροβολή.
Τον άνθρωπο αυτόν προσωπικά δεν γνωρίζω ούτε εκείνος γνωρίζει εμένα. Έκτισε με την προσωπική εισφορά του τον περικαλλέστατο αυτόν ναό της Αγίας Παρασκευής τον οποίον εγκαινίασα προς δόξαν Θεού και της Εκκλησίας Του και βρίσκεται στα περίχωρα της μεγαλούπολης της Νακούρου εδώ στην Κένυα.
Χαράσσω τις γραμμές αυτές με ιδιαίτερη συγκίνηση αφού, αυτός ο απόδημος Έλληνας, μ’ έναν απλό και γλαφυρό τρόπο, μάς έστειλε ένα ποίημα γραμμένο ακριβώς μέσα από την καρδιά του για το κτίσιμο αυτού του ναού, που εκφράζει τα εσωτερικά του αισθήματα και αποτελεί τρόπο ζωής απλά και ταπεινά, αν και πρόκειται περί ενός τεράστιου έργου μεγάλης ιστορικής αξίας.
Ήθελε ο δωρητής μας να μας δώσει αυτό το μήνυμα πως ό,τι ο άνθρωπος αποκτά ως καρπό της αγάπης του Θεού, γι’ αυτό πρέπει να τα επιστρέψουμε και να τα δώσουμε πίσω με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Οι δωρεές του Θεού δεν μας ανήκουν σε κάποια στιγμή, τις επιστρέφουμε πίσω στον αληθινό ιδιοκτήτη που δεν είναι άλλος από τον Θεό. Ο χαρακτήρας αυτός της δωρεάς έχει και πνευματικό περιεχόμενο, είναι αναντικατάστατη διακονία και προσφορά.
Μια Εκκλησιά.
Μια Εκκλησιά στην Κένυα θα χτίσω,
να δοξαστεί ο Χριστός και η Παναγία,
μια Εκκλησιά για σένα Ορθοδοξία
για ν’ ακουστεί «Ευλογημένη η Βασιλεία».
Μια Εκκλησιά στην Κένυα θα χτίσω
για να μοιράζεται η Θεία Κοινωνία,
μια Εκκλησία εκεί θέλω ν’ ανοίξω
για να προσφέρουν οι πιστοί Θεία Λατρεία.
Μια Εκκλησιά στην Κένυα θα χτίσω
για να τελείται εκεί η Θεία Λειτουργία
μια εκκλησιά βόηθα Θεέ μου να χτίσω
οπού να δείχνει την Ουράνια Βασιλεία.
Παρασκευάς Λεκέας
Σαν Φρανσίσκο
