Η αγάπη και η αδελφοσύνη οδηγούν στον πλούτο των αρετών. Να έχετε λοιπόν αγάπη ο ένας στον άλλο. Από την αγάπη πηγάζει το έλεος. «Η αγάπη μακροθυμεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν αλαζονεύεται, δεν οργίζεται, δεν σκέπτεται το πονηρό, δεν χαίρεται στην αδικία του άλλου. Η αγάπη υπομένει, ελεεί, δεν ζητά τα δικά της, η αγάπη δεν πέφτει ποτέ» (Α’ Κορ. 13:4-8).
Αν αποκτήσουμε αυτή την αγάπη, είναι η πλέον αληθινή και πνευματική! Αν έχουμε αγάπη, τα έχουμε όλα. Η αγάπη σού δίνει δύναμη να υπομένεις την αρρώστια σου, ακόμη σε καθαρίζει απ’ όλες τις αδυναμίες και τις πειρασμικές ενοχλήσεις σου. Αν έχεις αγάπη για τον Χριστό, υπομένεις τα πάντα: τις ύβρεις, τους εξευτελισμούς, τις συκοφαντίες, όλα… Από την αγάπη γεννιέται η υπομονή. Και τότε δεν αηδιάζεις ούτε και τον πλέον ασθενή. Αντίθετα, η τυχόν δυσοσμία του σού φαίνεται ευωδία. Διότι η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης είναι να υπηρετείς έναν ασθενή στο όνομα του Ιησού Χριστού. Αν τον διακονείς με υπομονή και αγάπη, αυτός θα σωθεί με τη βοήθειά σου κι εσύ θα σωθείς με αυτόν.
Δεν είναι καλό πράγμα να οργίζεσαι. Η οργή δεν εργάζεται τη δικαιοσύνη του Θεού, ούτε καρποφορεί τους καρπούς της αγάπης. Όταν οργίζεσαι, το Πνεύμα του Θεού και της αγάπης αναχωρεί από κοντά σου κι έρχεται το πνεύμα της υπερηφάνειας και της κενοδοξίας.
Η υπακοή… Αυτή η αρετή φέρνει μεγάλη ωφέλεια, αδελφέ μου. Δηλαδή, να μη κάνεις ποτέ το θέλημά σου. Ιδιαίτερα, όσοι ζείτε στο μοναστήρι, ποτέ να μη κάνετε το θέλημά σας. Θέλεις λίγο να αναπαυθείς, αλλά πώς, όταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή σε καλούν στην υπακοή; Θέλεις να προσευχηθείς κι αμέσως σε καλούν στην υπηρεσία. Τι πρέπει να κάνεις; Άφησε την προσευχή και πήγαινε.
Να λοιπόν, πώς σου κόβεται το θέλημα. Αλλ’ όταν σε καλούν στο διακόνημα και συ λες με τον νου σου: «Μα, τώρα τον έβαλε ο πειρασμός να με καλέσει; Να θέλω να προσευχηθώ κι εγώ λίγο και δεν υπάρχει τρόπος!»… Αν δεν πας, ο Θεός δεν δέχεται την προσευχή σου, διότι περιφρόνησες τον αδελφό σου και δεν τον βοήθησες με την αγάπη σου.
Σε μένα να έρχεστε εδώ περιστασιακά, αλλά εκεί που μένετε να έχετε τον Πνευματικό σας. Να εξομολογείστε και με την ευλογία του να κοινωνείτε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας.
Κρατείστε τις εντολές του Πνευματικού σας που έχετε. Οπουδήποτε πηγαίνετε να παίρνετε κοντά σας και τον Πνευματικό σας, δηλαδή τις εντολές του, την ευλογία του, τη σκιά του… Μη πηγαίνετε από Πνευματικό σε Πνευματικό, διότι άλλο σου λέει ο ένας, άλλο σου λέει ο άλλος. Αλλά τον βασικό Πνευματικό σου να τον ακούς σαν ν’ ακούς τον Θεό.
Πόσο με δοκίμασε και μένα ο Γέροντας στην υπακοή! Κάποτε με χτύπησε στο κεφάλι κι εγώ ζαλίσθηκα και δεν ήξερα τι να κάνω. Μου έλεγε: «Κάνε αυτό» και το έκανα. Κατόπιν με καλούσε και με φώναζε: «Γιατί το έκανες αυτό;». Ο ίδιος μου έλεγε «κάνε αυτό» και μετά από λίγο πάλι ο ίδιος με ρωτούσε γιατί το έκανα! Άλλοτε με ήλεγχε και κάπου-κάπου μου έδινε ένα δυνατό σκούντημα να ξυπνήσω.
Από το βιβλίο: π. Κων. Κόμαν, Αρχιμ. π. Ιωαννικίου Μπάλαν, Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου, Πνευματικός του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε (1897-1990). Μετάφραση-επιμέλεια υπό αδελφών Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Άγιον Όρος 1990.