Συνηθιζε ο αββάς και Γέροντας Ιωσήφ να συμβουλεύει τα πνευματικοπαίδια του διαβάζοντας κάτι από το Γεροντικό, τη Φιλοκαλία, τον Ευεργετινό.
Ο ίδιος απέφευγε να ομιλεί από στήθους, ένεκα της υψοποιού ταπείνώσεως.
Επήρε, λοιπόν, τα χαρτιά του και τις σημειώσεις του, εκάθησαν οι μοναχοί ένα γύρω κοντά του και τους είπε: «Αποτελεί συνήθως πρόφαση για τη ντροπή μας και αφορμή για βλαβερή ευλάβεια, το γεγονός ότι συχνά μερικοί πατέρες εξομολόγησαν αδελφούς μας και όχι μόνο δεν τους έκαναν καλό αλλά και τους κατηγόρησαν και τους οδήγησαν στην απόγνωση, όπως το περιστατικό που είδαμε κι εμείς με τα μάτια μας στη Συρία. Ένας αδελφός εξομολογήθηκε σε κάποιον από τους εκεί γέροντες· με όλη την απλότητα και την ειλικρίνεια ξεγύμνωσε χωρίς ντροπή τα κρυφά της καρδιάς του. Καλά – καλά δεν είχε τελειώσει και ο γέροντας άρχισε ν’ αγανακτεί και να θυμώνει με τον αδελφό εκείνο κατηγορώντας τον για τις άσχημες σκέψεις του. Το γεγονός αυτό μαθεύτηκε και πολλοί ντρέπονταν να εξομολογηθούν στους γέροντες».
Και συνέχισε: «Ο αββάς Μωϋσής είπε: όπως είπα και πριν είναι καλό να φανερώνουμε τις σκέψεις μας στους πατέρες, αλλά όχι στους τυχόντες· να εξομολογούμαστε σε γέροντες πνευματικούς που έχουν το χάρισμα της διάκρισης, όχι σ’ εκείνους που απλώς άσπρισαν από την ηλικία. Επειδή πολλοί αδελφοί που έδιναν σημασία μόνο στην ηλικία πλανήθηκαν και όταν εξομολογήθηκαν, αντί να βρουν γιατρειά ήρθαν σε απόγνωση από την απειρία των γερόντων. [Πρὸς Λεόντιον ηγούμενον: περὶ των κατὰ τὴν σκήτην πατέρων καὶ περὶ διακρίσεως λόγος ωφελείας πολλής ανάμεστος].
Επέρασε η ώρα…Ο Αββάς έκλεισε τα βιβλία του, οι μοναχοί επέρασαν, ένας ένας στη σειρά, πήραν την ευχή του και επέστρεψαν στα κελλιά τους με μεγάλη οφέλεια και ουσιαστική διδαχή.