Τις ημέρες από το πρωί έως το βράδυ τις περνούσε στο μοναστήρι, συμμετέχοντας στις ακολουθίες και εκπληρώνοντας τους κανόνες και τα διακονήματα του κοινοβίου, ενώ το βράδυ αποσυρόταν στο ερημικό του κελί για να αγρυπνήσει προσευχόμενος.
Το 1793 ο όσιος Σεραφείμ, στο τριακοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του, χειροτονήθηκε ιερομόναχος. Ως ιερομόναχος, όπως μέχρι τότε, αλλά και με μεγαλύτερη ακόμη αγάπη συνέχισε να λειτουργεί καθημερινώς, μεταλαμβάνοντας με πίστη και φόβο τα άγια Μυστήρια.
Λίγο αργότερα ο όσιος Σεραφείμ ανέλαβε ακόμη μεγαλύτερη άσκηση και απομακρύνθηκε οικειοθελώς στην έρημο. Αυτό το έκανε μετά την κοίμηση του αγαπημένου του ηγουμένου, μακαρίου γέροντος Παχωμίου, ο οποίος προ του τέλους του, του έδωσε ευλογία γι’ αυτή την άσκηση.
Αφού συνόδευσε μέχρι τον τάφο, χύνοντας πικρά δάκρυα, το σκήνωμα του γέροντός του και αφού πήρε ευλογία γι’ αυτή την νέα άσκηση και από τον πνευματικό του πατέρα και ηγούμενο, τον γέροντα Ησαΐα, ο Σεραφείμ εγκατέλειψε το κοινόβιο χάριν ησυχίας στην έρημο.
Το κελί του οσίου Σεραφείμ βρισκόταν σε δύσβατο δάσος πεύκων, στις όχθες του ποταμού Σαρόβκα σε ψηλό λόφο, έξι έως επτά χιλιόμετρα από την μονή. Αυτό ήταν ένα ξύλινο δωμάτιο με σόμπα. Δίπλα από το κελί ο όσιος φύτεψε μικρό κήπο και κατόπιν έκανε ένα μελισσώνα.
Κοντά στον όσιο ζούσαν τον μονήρη βίο και άλλοι ερημίτες του Σάρωφ· ολόκληρη η γύρω περιοχή, που αποτελούνταν από διαφόρους λοφίσκους κατάσπαρτους από δάση, θάμνους και κελιά ερημιτών, θύμιζε κατά κάποιο τρόπο το Άγιον Όρος του Άθω.
Γι’ αυτό ο όσιος αποκαλούσε την νέα του κατοικία Άγιον Όρος· σε άλλα ερημικότερα μέρη του δάσους έδωσε επίσης διάφορες ονομασίες των Αγίων Τόπων: Ιερουσαλήμ, Βηθλεέμ, Ιορδάνης, Χείμαρρος των Κέδρων, Γολγοθάς, Όρος Ελαιών και Θαβώρ, για να αισθάνεται όσο το δυνατόν ζωηρότερα τα ιερά γεγονότα της επί γης ζωής του Σωτήρος, στον όποιο είχε παραδώσει οριστικά όλο το θέλημά του και όλη την ζωή του.
Ασκούμενος ακατάπαυστα στην ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου, του άρεσε ιδιαιτέρως να διαβάζει τα διάφορα ευαγγελικά γεγονότα στους τόπους στους οποίους είχε δώσει τις αντίστοιχες επωνυμίες.
Στον κήπο της Βηθλεέμ έψαλλε την αγγελική δοξολογία: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2:14).
Στην όχθη του ποταμού, σαν να ήταν στις όχθες του Ιορδάνου, ζούσε με την μνήμη του το κήρυγμα του αγίου Ιωάννου του βαπτιστού και το βάπτισμα του Σωτήρος.
Την επί του Όρους Ομιλία του Σωτήρος με τους μακαρισμούς την διάβαζε σ’ ένα βουναλάκι δίπλα στον ποταμό· και σε άλλο ύψωμα που το αποκαλούσε Όρος της Μεταμορφώσεως, φανταζόμενος τους αγίους Αποστόλους ως παρόντες, θεωρούσε την δόξα του μεταμορφωθέντος Κυρίου.
Εισχωρούσε στο πιο πυκνό και άβατο δάσος για να θυμάται την προσευχή του Κυρίου στον κήπο της Γεθσημανή, και συγκλονισμένος μέχρι τα έγκατα της ψυχής του από την κατώδυνη αγωνία Εκείνου, προσευχόταν με δάκρυα για τη σωτηρία του.
Στο λεγόμενο Όρος των Ελαιών θεωρούσε την δόξα της Αναλήψεως του Χριστού και της εκ δεξιών του Πατρός καθέδρας Του.
Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 20.