Ο «ράφτης» των αστέγων του λιμανιού
Του Αναστασίου Μαρίνη (μια αληθινή ιστορία)
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Είναι κάποιες φορές που αναρωτιέσαι πώς τα φέρνει έτσι η ζωή και όλα, ξαφνικά, έρχονται ανάποδα. Και, εκεί που νόμιζες πως είχες τον έλεγχο και τα είχες βάλει όλα σε σειρά, όλα αλλάζουν, «έσονται οι πρώτοι έσχατοι, και οι έσχατοι πρώτοι» και το αύριο «σαν αύριο δε μοιάζει».
Ο Διαμαντής ήταν ένας από τους καλύτερους ράφτες της Αθήνας. Στη δεκαετία του ᾿80 και του ᾿90, έμπαινε στα καλύτερα σπίτια της Κηφισίας και της Εκάλης, του Κολωνακίου και της Πλάκας. Είχε δε τέτοια πέραση η τέχνη του, που τον «έκλειναν» μήνες πριν, από φόβο πιότερο, μήπως και δε βρεθεί χρόνος και δεν τον έχουν οι πελάτες όταν τον χρειάζονταν.
Η γυναίκα του, η Ζαχαρούλα, ο Θεός να την αναπαύσει, είχε κοιμηθεί λίγο μετά τη γέννηση της κόρης του, της Σοφίας. Μεγάλωσε το κορίτσι του μόνος του, πατέρας και μάνα μαζί. Νύχτα και μέρα έτρεχε, αφοσιωμένος στη δουλειά του, στη μονάκριβη κόρη του, που την έβλεπε να μεγαλώνει σιγά σιγά και έκαμνε όνειρα και έτρεφε ελπίδες για το αύριο.
Όμως, στα 21 της χρόνια, η Σοφία σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εκεί έξω, σχεδόν, σε ένα από τα πλούσια σπίτια που εργαζόταν με αφοσίωση ο Διαμαντής!
Αυτό ήταν! Μετά την αιφνίδια κοίμηση της αγαπημένης κόρης του, ο Διαμαντής σταμάτησε να εργάζεται για τις πλούσιες οικογένειες. Άλλωστε, ένας ήταν πλέον, οι ανάγκες μετρημένες, τα έξοδα λιγοστά, οι αντοχές του αποδεκατισμένες. Δεν ελησμόνησε, όμως την τέχνη του, δεν έπαψε να ράβει, αλλά, αυτή τη φορά άλλα «σχέδια», για άλλους αποδέκτες, με άλλο προορισμό.
Μετά την κοίμηση της κόρης του, ο Διαμαντής περνούσε την ημέρα του στο λιμάνι του Πειραιά. Έραβε ρούχα, κάλτσες, γάντια, φανέλες, εσώρουχα και τόσα άλλα για τους άστεγους του λιμανιού. Πλέον, όλοι οι άστεγοι τον είχαν μάθει. Τον περίμεναν και όταν τους εχάριζε κάτι από τα «δουλεμένα» του, ήξεραν τον πόνο του, και όλοι δεν είχαν άλλο λόγο καλύτερο για να του ευχηθούν: «Ε, διαμαντή, ο Θεός να αναπαύσει το κορίτσι σου».
Πέρασε, όμως ο καιρός, έδωσε ο Θεός, επέτρεψε και ο Διαμαντής εκοιμήθη ένα κυριακάτικο πρωινό, μετά τη Θεία Λειτουργία.
Κανείς δεν τον ξαναείδε στο λιμάνι έκτοτε. Όσοι, όμως, τον εγνώρισαν από κοντά, όσοι θυμούνται τον θυσιαστικό κόπο του, θα τον βλέπουν ακόμη και σήμερα, αναγνωρίζοντας πολλά από τα «δουλεμένα» των χεριών του…επάνω στους άστεγους του λιμανιού…!
