Οι ευχές κι ο γιαλός …
Στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» (19-9-2024)
Του Μάρκου Μπόλαρη, Νομικού
Αρκούν οι ευχές;
Καλή χρονιά!
Καλοτάξιδη η χρονιά!
Καλή πρόοδο σε μαθητές και μαθήτριες!
Καλή φώτιση και προκοπή!
Καλή δύναμη με έμπνευση και κέφι
σε δασκάλες και δασκάλους,
σε καθηγήτριες και καθηγητές!
Από τα βάθη της καρδιάς μας,
άπειρες ευχές για το σχολειό μας,
για τα Ελληνάκια, για το μέλλον!
Αρκούν;
Οι ευχές μας αρκούν;
Είναι πολλοί χρόνοι, αδέρφια,
που στην Ελλάδα δεν συζητούμε για τα μείζονα, πέρασε πολύς καιρός από τότες που στην πατρίδα μας έγνοιαζε το περιεχόμενο της Παιδείας μας
κι όχι η ανούσια κομματική αντιπαράθεση για διαδικαστικά ψευτοδιλήμματα!
Θαρρώ πώς σήμερα, είναι προκλητική ευκαιρία,
πάλιν και πάλιν,
μαζί με τις εγκάρδιες ευχές μας
τη μέρα του αγιασμού στα Σχολειά μας,
να ξαναβάλουμε στο τραπέζι τα σημαντικά
της Παιδείας μας,
κι εάν είναι κάτι σημαντικό για τον Λαό αυτό,
σημαντικό και μεγάλο και ωραίο,
είναι η πολυτίμητη Ελληνίδα Γλώσσα,
η γλώσσα του γέρο Όμηρου, η γλώσσα του Ησίοδου, η γλώσσα των ποιητών Αισχύλου και Σοφοκλή και Ευριπίδη, του Αριστοφάνη και του Μένανδρου,
η γλώσσα των ιστορικών του Ηρόδοτου, του Θουκυδίδη, του Πλούταρχου, του Αρριανού,
η γλώσσα των σοφών και των φιλοσόφων του Σόλωνα, του Θαλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη,
η γλώσσα των γραμματικών των Αλεξανδρινών,
η γλώσσα των Ευαγγελίων, του Παύλου και του Χρυσοστόμου, του Αθανασίου και του Βασιλείου,
των ποιητών της Ρωμιοσύνης η γλώσσα του Γρηγορίου, του Ρωμανού, του Δαμασκηνού, του Κοσμά Μαιουμά,
η γλώσσα των ιστορικών της αυτοκρατορίας,
του Προκοπίου και της Άννας της Κομνηνής, του Αταλλειάτη, του Βρυέννιου, του Γρηγορά και του Δούκα, του Κριτόβουλου, του Σφραντζή,
η γλώσσα των ακριτικών τραγουδιών και του Ερωτόκριτου, της Ερωφίλης,
κι ύστερα της μαγείας και της ποιότητας των δημοτικών τραγουδιών,
η γλώσσα των διδασκάλων του Γένους στους αιώνες της σκλαβιάς, του Κύριλλου Λούκαρι και του Κοσμά του Αιτωλού, του Πατριάρχη Χρυσάνθου Νοταρά και του Ρήγα Φερραίου,
Α! τούτη η γλώσσα,
του Κάλβου και του Σολωμού, του Παπαδιαμάντη και του Παλαμά, του Καβάφη και του Καζαντζάκη, του Μυριβήλη και του Σεφέρη, του Ρίτσου και Βενέζη. του Κόντογλου και του Ελύτη, του Τερζάκη και του Πεντζίκη,
Α ! Κυρά της Θάλασσας,
διάβα διαχρονίας στους αιώνες της ιστορίας,
Λαός ποντοπεζόορών και θεαρέστως μέλπων,
Και πώς, τώρα,
ανίδεοι στα Υπουργεία
ανίδεοι υπουργοί μιάς γιαλαντζί παιδείας,
τα μείζονα της Ωραιότητας
την Ωραιότητα της Γλώσσας παραθεωρώντας,
μιάς παιδείας χωρίς Γλώσσα,
μιάς παιδείας Απαίδευτης,
μιάς παιδεία χωρίς Πολιτισμό,
χωρίς Ικτίνο και Καλλικράτη, χωρίς Φειδία, χωρίς Πολύκλειτο, χωρίς Αρχιμήδη, χωρίς Ιπποκράτη, χωρίς Ανθέμιο και Ισίδωρο, χωρίς Πανσέληνο και Θεοφάνη, χωρίς Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και Μάξιμο Γραικό,
Α! Κυρά των Αμπελιών,
όχι, δεν αρκούν μόνον οι ευχές,
στραβός άραγες είν’ ο γιαλός
ή μήπως εμείς στραβά αρμενίζουμε,
δεν αρκούν οι ευχές, όσο καρδιακές κι αν είναι,
ενός Λαού μιάς τέτοιας διαχρονίας,
χρόνους μας ταξιδεύει, δεν βουλιάξαμε,
του Ελύτη το τρελοβάπορο,
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε,
τούτη την μέρα του αγιασμού,
να αναλογιστούμε αξίζει
την Ουσία και το Περιεχόμενο της Παιδείας μας,
με τι όπλα εφοδιάζουμε τα Ελληνάκια
για το δικό τους διάβα σε τούτους τους ωκεανούς
της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας,
ποιά είναι τα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα στον παρόντα αιώνα να αναλογιστούμε
και με Πολιτικές να τα υλοποιήσουμε,
όχι ουραγοί και μιμητές,
της ανθρωπιστικής Παιδείας μέτοχοι,
μπροστάρηδες με Δημοκρατική πρόταση Πολιτισμού
στο σήμερα και στο αύριο!
Κερδίζοντας τον σεβασμό,
ναυτιλόμενοι στα πέλαγα μ’ αξιοπρέπεια!
Καιρός του ποιήσαι …
Εκ βαθέων οι ευχές,
που έπονται της πρόκλησης,
Καλή χρονιά!
