Οι φορές που ο πατέρας Αντώνιος μας μάγεψε με τα λόγια του
Το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη κέρδισε ο πατέρας Αντώνιος και η «Κιβωτός του Κόσμου» με ομόφωνη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις συνεντεύξεις του ο Πατέρας Αντώνιος, μιλά κατευθείαν στην καρδιά όλων μας!
Τι δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή μας
Το να σκεφτούμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και ότι μόνο εμείς υποφέρουμε. Τον εγωκεντρισμό που έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να βγούμε από αυτόν. Αυτό προσπαθούμε να μεταφέρουμε και στα δικά μας παιδιά και μιλάμε για πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Παιδιά με γονείς που θα έπρεπε να είναι παρόντες για να τα στηρίξουν, αλλά δυστυχώς είναι αδιάφοροι. Οπότε, εμείς λέμε στα παιδιά να παλεύουν, να αγωνίζονται, τους βοηθάμε να συγχωρούν και πως μπορούν και οι ίδιοι να δημιουργήσουν την δική τους ιστορία. Τους μαθαίνουμε ότι είμαστε ένα σε αυτή την κοινωνία. Ακόμα και αυτόν που μας πληγώνει και δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε, δεν πρέπει να τον απομονώνουμε, απλώς με τον δικό μας τρόπο, να του δείχνουμε την αγάπη μας και να αφήνουμε την πόρτα μισάνοιχτη.
Για το τι σημαίνει Θεός
Η λέξη «Θεός» σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Είναι τόσο κοντά μας που μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να τον πιάσουμε. Ποιος πάει σήμερα να επισκεφτεί έναν φυλακισμένο; Να του δώσουμε κουράγιο, να του δώσουμε ελπίδα – αυτό είναι ο Θεός. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος. Η μεγαλύτερη καμπάνια υπέρ της πίστης και του Θεού είναι το να προσπαθείς εσύ να μου αποδείξεις ότι δεν υπάρχει που σημαίνει ότι διαμαρτύρεται ο εαυτός σου μέσα σου για χίλια δύο πράγματα.
Για τη βοήθεια στην Κιβωτό
Η βοήθεια προέρχεται από τον απλό κόσμο, τον φτωχό κόσμο. Από αυτούς, όπως και να ΄χει, πάντα κάτι θα λείπει. O πλούσιος είναι που φοβάται. Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει ο πλούσιος “να σου δίνω εγώ, φτωχέ, να γίνω σαν και σε”. Παρ΄ όλα αυτά, μπαίνει συχνά στον δυσάρεστο πειρασμό να ζητήσει και από αλλού. «Από τα υπουργεία διευκολύνσεις για να πάνε τα παιδιά σχολείο. Από τις αστυνομίες. Τις προάλλες πέντε περιπολικά μάντρωσαν ένα δικό μας παιδί επειδή δεν είχε χαρτιά. Ήταν με το αδελφάκι του 6 χρόνων. Ο μικρός έτρεξε και κρύφτηκε εδώ μέσα. Τον άλλον τον τραβούσαν γιατί ο χώρος εδώ είναι άσυλο, δεν μπορούν να μπουν μέσα. Πήγα στον διοικητή. Τι σχιζοφρένεια, μέσα από μας να μαθαίνουν να αγαπάνε τη χώρα, και ξαφνικά να αντιμετωπίζει πάλι όλη αυτή την ασχήμια από αγράμματους, αμόρφωτους. Και βρίσκονται πολλοί μέσα σε αυτόν τον χώρο. Απαιτήσαμε οι συγκεκριμένοι να υποστούν τις συνέπειες. Εμείς φέραμε γιατρό για το παιδάκι, είχε πάθει νευρικό κλονισμό.
Για τη δύναμη της αγάπης
Αυτός που έχει αγάπη, λένε οι πατέρες, όλα τα άσχημα τα βλέπει όμορφα και μηχανεύεται τρόπους για να αντεπεξέλθει. Θα έλεγα ότι αυτό πρέπει να κάνει ο καθένας μας από την πλευρά του. Αυτοί οι άνθρωποι μένουν λίγο και φεύγουν μετά. Το διάστημα που είναι έξω από τις πόρτες μας να φανούμε αντάξιοι της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Αφού συγκινούμαστε και με τα ζωάκια όταν είναι σε άσχημη κατάσταση, πόσο μάλιστα με τους ανθρώπους που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, σαν τα αδέσποτα ζώα να βρίσκονται στο δρόμο. Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
Γιατί τον πόνο και τη δυστυχία
Υπάρχει πόνος και δυστυχία, γιατί αυτονομούμαστε από τον Θεό και από τους γύρω μας. Κάποτε ένας μεγάλος Έλληνας ζωγράφος όταν ήταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του, αρκετά άρρωστος, σηκώθηκε μια μέρα και ενώ είχε χάλια καιρό, να πάει σε μια γιορτή. Η νοσοκόμα που είχε σπίτι, τρέχει πίσω του και του φωνάζει: ‘κ. Τσαρούχη, θα πεθάνετε, που πάτε;’ και τότε της απαντά: ‘ε, επειδή θα πεθάνω, να μην ζήσω;’. Οι περισσότεροι λοιπόν την ζωή μας δεν την ζούμε, προσέχουμε απλώς να μην πεθάνουμε. Συμβιβαζόμαστε, δεν ρισκάρουμε και μόνο προσέχουμε, καταλήγοντας να μην ζούμε. Ο έρωτας, η ζωή είναι ταυτόσημα με τον κίνδυνο και τον θάνατο.
Τι είναι ευτυχία;
Για μένα ευτυχία είναι να λειτουργώ στο Άγιο Θυσιαστήριο με αναπαυμένη την συνείδηση μου, να προσπαθώ έστω στο ελάχιστο να μιμηθώ τον Κύριο μας. Να είμαι χρήσιμος για το διπλανό μας, να βλέπω αυτό το μαραμένο παιδί που μας έρχεται, να μπορεί να ανθίζει και να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.
