Όσιος Πορφύριος και αδελφές της Μονής Ευαγγελισμού
Τον όσιο Πορφύριο – διηγείται η γερόντισσα Χριστονύμφη, Ιερά Μονή Ευαγγελισμού, Πάτμος – τον είχαν γνωρίσει και άλλες αδελφές της Μονής μας.
Όταν η αδελφή Ολυμπιάς διαπίστωσε μετάσταση του καρκίνου που είχε, δεν δεχόταν να χειρουργηθή. Πίστευε μάλιστα ότι, αν ρωτήση τον άγιο Πορφύριο, θα της δώση ευλογία να μην πάη στους γιατρούς. Πήγε λοιπόν να τον συναντήση με αυτήν την ελπίδα. Μίλησαν αρκετά και στο τέλος της είπε εκείνος αυστηρά:
– Είμαστε υποχρεωμένοι, αδελφή Ολυμπιάς, να κάνουμε υπακοή στους γιατρούς, διότι κι αυτούς μας τους έδωσε ο Θεός για την υγεία μας. «Και τον ιατρόν ο Θεός εποίησεν». Θα κάνης ό,τι σου πουν. Τα υπόλοιπα θα τ’ αναλάβη ο Θεός.
Έτσι ακολούθησε την φωτισμένη συμβουλή του κι έζησε άλλα 25 χρόνια, ενώ οι γιατροί της έδωσαν μόνο 5 χρόνια ζωής.
Η μακαριστή αδελφή Θεοκτίστη πήγε στην Αθήνα να χειρουργήση το μάτι της που είχε πρόβλημα. Πήγε πριν το χειρουργείο να πάρη την ευχή του οσίου Πορφυρίου. Μπαίνοντας μέσα στο κελλί του και αφού την ρώτησε από πού είναι και τι πρόβλημα έχει, εκείνη του έδειξε το μάτι της. Τότε ο άγιος Πορφύριος της απάντησε: «Να πης στον γιατρό το άλλο μάτι να χειρουργήση κι όχι αυτό που πονάει. Το άλλο είναι το άρρωστο».
Πράγματι η αδελφή είπε στον γιατρό να εξετάση το άλλο μάτι της και τελικά αυτό είχε το πρόβλημα. Χειρουργήθηκε και έγινε καλά με τις ευχές του Οσίου.
Τον Γέροντα Πορφύριο, διηγείται η αδελφή Κασσιανή, τον επισκέφθηκα στις 24 Αυγούστου του 1980 μαζί με την Σοφία Ορφανίδου (πνευματικό παιδί του οσίου Πορφυρίου). Όταν έβαλα μετάνοια και ασπάστηκα το χέρι του, μου κράτησε για λίγο το δικό μου κοιτάζοντάς το και με ρωτά:
– Είσαι αγιογράφος;
– Ναι, Γέροντα, είμαι αγιογράφος, του απαντώ.
Μετά βγήκα έξω κι, ενώ βοηθούσα στο χωράφι σε κάτι δουλειές που έκαναν εκεί, με κάλεσε ο άγιος Πορφύριος πιο πέρα να καθήσουμε και να μιλήσουμε. Με ρωτούσε λοιπόν με πολλή αγάπη τι έχω να του πω. Εγώ του είπα πως δυσκολεύομαι στο διακόνημά μου να κάνω υπακοή, δεν έχω υπομονή και θυμώνω. Μου απαντά τότε: «Είναι και το αφεντικό σκληρό, η δασκάλα σου. Έτσι δεν είναι; Προσπάθησε όσο μπορείς να την οικονομής. Αυτό σε ωφελεί και στην ψυχή και στην τέχνη».
Έπειτα του είπα ότι στο Μοναστήρι μας δεν έχουμε αρκετή ώρα για προσευχή και πολλές φορές επιθυμώ να ήμουν σε κάποιο άλλο Μοναστήρι. Τότε στενοχωρήθηκε, ύψωσε την φωνή του και μου είπε: «Μωρέ, δεν μπορώ να καταλάβω πώς την εννοείτε εσείς την προσευχή! Θέλεις να είσαι στο κελλί σου με υψωμένα τα χέρια για να κάνης προσευχή; Κι εγώ, όταν ήμουν στο Άγιον Όρος, δεν σταματούσα όλη μέρα. Δουλειές πάνω-κάτω, σκάψιμο, ξυλογλυπτική κι όμως με την τσάπα στο χέρι έκανα την καλύτερή μου προσευχή! Όσο για άλλο Μοναστήρι, μην το σκέφτεσαι. Είναι από τον εχθρό, για να σε καταστρέψη».
Όταν ήμουν ακόμη λαϊκή, διηγείται η αδελφή Α., είχα επισκεφθή τον όσιο Πορφύριο μαζί με την Σ. Ο. (πνευματικό παιδί του Γέροντος). Τον ρώτησα λοιπόν ποιον δρόμο ν’ ακολουθήσω στην ζωή μου κι αν είναι θέλημα Θεού να φτειάξω οικογένεια. Τότε εκείνος μου απάντησε: «Περίμενε, παιδί μου, δύο-τρεις μήνες και θα δης». Πράγματι η ζωή μου άλλαξε τελείως και στους τρεις μήνες μπήκα στο Μοναστήρι.
Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι γνώριζε τα πάντα για εμένα και την οικογένειά μου. Μου περιέγραφε τους χαρακτήρες των αδελφών μου και τα προβλήματα που τους απασχολούσαν, ακόμη κι εκείνων που ζούσαν στο εξωτερικό! Είχε μεγάλο διορατικό χάρισμα.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» (απόσπασμα από το “β’. Πώς γνώρισα τον άγιο Πορφύριο”).
