Ήρθε και έγινε μοναχός και ιερέας στη Νέα Σκήτη, στην Καλύβη του Αγίου Σπυρίδωνος. Για την αρετή του προτάθηκε από τους πατέρες της Νέας Σκήτης στην κυρίαρχο μονή του Αγίου Παύλου και έγινε Πνευματικός. Κατόπιν πήγε για προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα. Έζησε για λίγα έτη και στην Καλύβη του Τιμίου Προδρόμου στην Αγία Άννα.
Στα μέσα περίπου της δεκαετίας 1840-50 αναχώρησε για την Μικρά Αγία Άννα για ανώτερη πνευματική ζωή και πήρε την Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η συνοδεία του αποτελείτο από τους ιερομονάχους παπα-Κοσμά και παπα-Δαμιανό.
Το τυπικό τους ήταν η απαράβατη τέλεση της ακολουθίας και η καθημερινή θεία Λειτουργία. Κάθε Κυριακή έκαναν αγρυπνία μαζί με τους γείτονες πατέρες πότε σε μία Καλύβη πότε στην άλλη. Η περιοχή τότε της Μικράς Αγίας Άννης ήταν πολύ ησυχαστική, πτωχική και άνυδρη. Αλλά τις δυσκολίες αυτές τις υπερέβαινε ο ζήλος των πατέρων για την ασκητική ζωή.
Στην συνοδεία του παπα-Γρηγόρη είχαν για εργόχειρο πλεκτές φανέλλες, τσουράπια και καλτσοδέτες. Καλλιεργούσαν και ένα μικρό κηπάριο για νάχουν τα χρειώδη κηπευτικά.
Ζούσαν βίο ησυχαστικό και ασκητικό χωρίς περισπασμούς και απασχολήσεις. Οι λίγοι επισκέπτες που έφθαναν ως την καλύβη τους, έρχονταν να εξομολογηθούν στον παπα-Γρηγόρη ο οποίος ήδη είχε φήμη εναρέτου και διακριτικού Πνευματικού. Διέπρεψε ως Πνευματικός και ήταν αυστηρών αρχών. Έβλεπε τους πατέρες που εξωμολογούσε υπό το πρίσμα της ασκητικότητος, γι’ αυτό ήταν αυστηρός και επιζητούσε την ακρίβεια και την τελειότητα. Είχε πνευματική δύναμη και γνώση. Ήταν νηστευτής αυστηρός, τόσο που Τετάρτη και Παρασκευή δεν κατέλυσε ποτέ λάδι ούτε σε εορτές ούτε και την Διακαινήσιμο. Ήταν πράος, πολύ σιωπηλός, επιβλητικός με απαστράπτουσα την χάρη της ψυχής του. Γράμματα ήξερε λίγα αλλά από την συνεχή μελέτη των Γραφών και των ασκητικών συγγραμμάτων απέκτησε γνώσεις πνευματικές.
Είχε πείρα μεγάλη και έφερνε εις πέρας κάθε δύσκολη περίπτωση, δίδοντας τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα ως έμπειρος γιατρός. Είχε μάλιστα και μία διορατικότητα όσον αφορά τους λογισμούς και τα οράματα των πατέρων.
Ο παπα-Γρηγόρης εκοιμήθη το έτος 1899, άγων το ενενηκοστόν έτος της ηλικίας του.
Η κάρα του φημισμένου Πνευματικού κατά την ανακομιδή των οστών του είχε το χρώμα των αγίων Λειψάνων και αρκετοί αισθάνθηκαν να ευωδιάζη.
Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ. 35.