Οι Παρακλητικοί κανόνες, η Μεγάλη και Μικρή Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο είναι υμνολογικά ποιήματα του δεκάτου τρίτου αιώνα, κληρονομιές της Αυτοκρατορίας της Νικαίας και της επανασυγκροτηθείσης Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως αντίστοιχα.
Ο όρος Παράκλησις σήμαινε το ειδικό γεύμα πού προσφερόταν για διάφορα αξιοσημείωτα γεγονότα στις τοπικές κοινότητες, όπως γέννηση, βάπτιση, ξενιτεμός, επιστροφή, θάνατος, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα γεγονότα συνέπιπταν μέσα σε ημέρες νηστείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις ή νηστεία διεκόπτετο προσωρινώς και το ειδικό γεύμα πού συνένωνε τους συγγενείς και φίλους ονομαζόταν Παράκλησις (Παρηγοριά).
Όπως εξηγεί ο π. Χρήστος Κυριακόπουλος, «οἱ δύο παρακλητικοί κανόνες εἶναι προσευχές τοῦ πονεμένου καὶ βασανισμένου καὶ ἐμπεριστάτου λαοῦ μας καὶ ἀνθρώπου κάθε ἐποχῆς, πρὸς τὴν Πάναγνο Μητέρα τοῦ Κυρίου, τὴν μόνην ἐλπίδα καὶ ἀντίληψι καὶ «προστάτιν καὶ φρουρὰν ἀσφαλεστάτην», «σκέπην κραταιάν» καὶ «καταφύγιον πάντων τῶν χριστιανῶν», γιὰ νὰ εὕρουν παρηγορία, ἀνακούφισι στοὺς πόνους των, θεραπεία τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν ἀσθενειῶν των, ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ποικίλους πειρασμοὺς τῆς ζωῆς, σωτηρία καὶ ἔλεος ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.»