Την Κυριακή των Βαίων θυμόμαστε την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, τη δόξα του επί πώλου όνου καθημένου Ιησού και προβληματιζόμαστε για την μετά από λίγες ημέρες απόρριψή Του. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο, λυπόμαστε για το ευμετάβολο των αισθημάτων. Μαζί με το Χριστό εισοδεύει στην παλιά πόλη και ο Άγιός μας, σε ανάμνηση της διάσωσης του νησιού από την πανώλη, καλώντας μας να ακολουθήσουμε την πίστη στον κόσμο μας, όχι πρόσκαιρα, αλλά ζώντας το θαύμα της αγιότητας.
Την Μ. Δευτέρα παραδειγματιζόμαστε από τον Πάγκαλο Ιωσήφ. Θυμόμαστε πως για να είμαστε αρεστοί στο Θεό, χρειάζεται αγνότητα ψυχής και καρδιάς κι αυτό σε μία εποχή που η ρυπαρότητα και η ασχήμια, ψυχής και σώματος, θεωρείται κανόνας ζωής.
Την Μ. Τρίτη ακούμε για τα τάλαντα, τα χαρίσματα που έχει ο καθένας μας, που είναι δώρο Θεού. Ο Χριστός μας προτρέπει να μην τα θάψουμε συμβιβαζόμενοι με την ευκολία της καθημερινότητας, αλλά να τα καλλιεργήσουμε, προσφέροντας στο Θεό και το συνάνθρωπο. Κι αυτό σε μία εποχή όπου έχουμε ξεχάσει την έννοια της σχέσης, της κοινωνίας και της προσφοράς και έχουμε αποτραβηχτεί σ’ έναν μονόδρομο ατομισμού και εγωισμού.
Την Μ. Τετάρτη θυμόμαστε την πόρνη γυναίκα, η οποία αλείφει με το μύρο της αγάπης το Σωτήρα. Μαζί της όλοι εμείς, που η ψυχή μας έχει παραδοθεί σε αλλότριους έρωτες, αμαρτίας, κοσμικού φρονήματος και χρειάζεται τα δάκρυα της μετανοίας, το άρωμα των καλών έργων και την αγάπη για να οδηγηθούμε στη σωτηρία!
Την Μ. Πέμπτη βλέπουμε να περνά μπροστά μας όλη η κακία του κόσμου, η φιλοχρηματία, η προδοσία, η υποκρισία, ο κυνισμός, στα πρόσωπα του Ιούδα, των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Θυμόμαστε τους ισχυρούς του κόσμου, αλλά και τις νοοτροπίες και ιδέες που καθημερινά σταυρώνουν λαούς και πρόσωπα. Παράλληλα, ζούμε τον Μυστικό Δείπνο, την παράδοση από τον Κύριό του Σώματος και του Αίματός Του, ως δωρεά στον καθέναν μας της θυσίας, της αγάπης, της κοινωνίας με το Θεό. Το βράδυ σε όλους τους ναούς του τόπου μας βλέπουμε τον Εσταυρωμένο να δείχνει τον δρόμο της θυσίας και της συγγνώμης.
Το πρωί της Μ. Παρασκευής η Εκκλησία μας, με την ακολουθία των Ωρών και της Αποκαθηλώσεως, μας καλεί να αναλάβουμε τον Σταυρό που μας αναλογεί, να πορευτούμε με υπομονή ως το τέλος, να μην φοβηθούμε την μοναξιά επειδή είμαστε φίλοι του Ναζωραίου και να μην χάσουμε την ελπίδα μας, ακόμη κι αν βλέπουμε τους εξουσιαστές του κόσμου να πανηγυρίζουν, όντας σίγουροι πως ο πλάνος έχασε κάθε δύναμη.
Από το μεσημέρι ως αργά το βράδυ της Μ. Παρασκευής, όταν συμμετέχουμε στη λιτάνευση του Επιταφίου σε κάθε ναό της Κέρκυρας, ιδίως στην παλιά πόλη, με τον μοναδικό τρόπο της πομπής και την ψαλμωδία που συγκινεί τον καθένα, αφήνουμε τις ψυχές μας να ζήσουν την κατάπαυση των έργων του Κυρίου, η οποία φέρνει τη γαλήνη, αλλά και την μυστική κυοφορία του σπόρου της ανάστασης ως γνήσιας επανάστασης, τη φωνή της δικαίωσης ότι ο θάνατος δεν νικά αυτόν που αγωνίζεται, ακόμα κι αν οι κουστωδίες και ο τάφος δείχνουν το αντίθετο!
Για να έρθει το Μ. Σάββατο, όπου μετά την πρωινή, χαρμόσυνη, γεμάτη ελπίδα λειτουργία, λιτανεύεται μαζί με τον Επιτάφιο, ο Άγιός μας. Σιωπηλά ο Άγιος βαδίζει μπροστά από τον Κύριο για να μας δείξει μέσα από την ψαλμωδία της Ανατολής και τα εμβατήρια της Δύσης ότι έρχεται η Ανάσταση. Και το σπάσιμο των μπότηδων, όταν ακουστεί η καμπάνα του Μητροπολιτικού Ναού και του Αγίου, αυτό μαρτυρεί. Την ανακαίνιση των βροτών και όλου του κόσμου. Και ο Άγιος θα μείνει μέχρι την Νιά Τρίτη στην θύρα του ναού του, για να μας θυμίζει ότι η αναστημένη από το Χριστό ανθρωπότητα δεν είναι μόνο στη ψυχή, αλλά και στο σώμα.
Το βράδυ του Μ. Σαββάτου το Άγιο Φως που έρχεται από τον Πανάγιο Τάφο δίνει στην τελετή της Ανάστασης στην πάνω πλατεία τον χαρακτήρα της ενότητας με όλο τον κόσμο. Και το πρωί της Κυριακής του Πάσχα η λιτανεία της εικόνας της Ανάστασης, μαζί με την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία κλείνει την Μεγάλη Εβδομάδα στην Κέρκυρα γεμίζοντας όλους με χαρά, ελπίδα και αγάπη. Ο Χριστός αναστήθηκε. Κι εμείς μαζί Του!
φωτογραφίες: eurokinissi – Γιώργος Κονταρίνης