Στον κανόνα, λοιπόν, αυτόν του Άγιου Βενέδικτου, μια από τις οδηγίες «πρόσταζε» τυς μοναχούς να κερδίζουν τα προς το ζην από τα δικά τους χέρια και όχι αποκλειστικά από δωρεές, ενώ την ίδια ώρα τους καλούσε να προσφέρους και στους οικονομικά ασθενέστερους. Έτσι τα μοναστήρια ξεκίνησαν να παράγουν τα δικά τους αγαθά προς πώληση, με το τυρί το μέλι και την μπύρα(!) να κατέχουν τις πρώτες θέσεις.
Και μπορεί η παραγωγή μπύρας να φαντάζει σήμερα περίεργη αν μη τι άλλο επιλογή, ωστόσο τον 6ο αιώνα εξυπηρετούσε όλους τους σκοπούς του The Rule.
Η μπύρα στη μεσαιωνική εποχή, εκτός του ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, ήταν και ασφαλέστερη επιλογή σε σχέση με το νερό, μιας και αυτό ήταν συνήθως μολυσμένο από τα λύματα.
Επιπλέον, η μπύρα ήταν χρήσιμη για τους μοναχούς κατά την περίοδο της νηστείας, λόγο των θρεπτικών συστατικών της.
Οι μοναχοί πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν το καλύτερο δυνατό προϊόν, δεδομένου ότι «δούλευαν» για τον Θεό και μια κακή μπύρα θα αποτελούσε παραβίαση της αποστολής τους.
Αν δε συνυπογογίσει κανείς στην ανάγκη τους να συμβαδίσουν με την αυξανόμενη ζήτηση, το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ανήκαν στις τάξεις των μορφωμένων, κατανοεί πως κατάφεραν να βρουν νέους τρόπους μαζικής παραγωγής μπύρας και την προσθήκη λυκίσκου, ο οποίος όχι μόνο εξισορρόπησε τη γλυκύτητα από τη βύνη, αλλά λειτουργούσε και σαν συντηρητικό επεκτείνοντας την ζωή της μπύρας.
Επιπλέον εισήγαγαν ρυθμίσεις και υγιεινές πρακτικές στα ζυθοποιεία τους θέτοντας τον πήχη ψηλά.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ακόμα και σήμερα κάποιοι μοναχοί παράγουν μερικές από τις πιο γνωστές μπύρες στην αγορά, ενώ τα πιο γνωστά μοναστικά ζυθοποιεία είναι τα οκτώ ζυθοποιεία Trappist στη βόρεια Ευρώπη.
Δείτε το σχετικό βίντεο:
Διαβάστε επίσης: Μάρκος Λεζές: «Στο Άγιον Όρος έκοψα το ποτό και τσιγάρο. Πήγαινα προς τον αλκοολισμό»