Πώς ο Γέροντας Πορφύριος βοήθησε υποψήφια μοναχή
Πρώτη φορά – διηγείται ανώνυμη μοναχή – πήγα στον π. Πορφύριο τότε που γίνονταν οι σεισμοί στην Αθήνα. Έξω από το καλυβάκι του στον Ωρωπό ήταν μία ομάδα νέων. Μας είπαν να πάμε όλοι μαζί να πάρουμε μόνο την ευχή του, διότι δεν ήταν καλά.
Πήραμε την ευχή του και μας είπε: «Τι λένε οι εφημερίδες για τους σεισμούς;». Τα παιδιά απάντησαν: «Λένε ότι είναι τεκτονικοί». Μας λέει: «Δεν τα λένε καλά. Εγώ τους βλέπω ότι είναι εγκάρσιοι. Να, ο π. Επιφάνιος περιγράφει ωραία τους εγκάρσιους… στο τάδε βιβλίο». Δεν θυμάμαι αν μας διάβασε απόσπασμα εκ του βιβλίου που το είχε κοντά του. Φύγαμε και είχαμε όλοι μία χαρά ανεξήγητη, πετούσαμε.
Είχε κοιμηθή ο Πνευματικός μου και πήγα να δω τον γέροντα Πορφύριο. Ήταν έξω στο δάσος και μιλούσε με κάποιον περπατώντας. Εμείς δεν ξέραμε πού βρίσκετε. Περιμέναμε ώρες. Ήταν πολύς κόσμος. Μας είπε να πάρουμε μόνο την ευχή του. Μπαίνοντας μέσα αντίκρυσα στο τραπέζι την φωτογραφία του Πνευματικού μου και ξαφνιάστηκα. Μου λέει:
– Τον βλέπεις; Είχε πολλή αγάπη! Την ευχή του να έχουμε. Ήταν άγιος άνθρωπος. Παρακολούθησα όλη την κηδεία από ‘δω. Είχε πάρα πολύ κόσμο.
– Τον είχα Πνευματικό και θα ήθελα να σας μιλήσω.
– Τώρα δεν μπορώ, περιμένουν και τόσοι άλλοι για ευχή. Να έρθης πολλές φορές, κάποια φορά θα μπορέσω να σε δω.
Πήγα και είχε και πάλι κόσμο και μου είπαν ότι είναι άρρωστος και μάλλον δεν θα δη κανέναν. Είχα πάει όμως με τον λογισμό να περιμένω και όλη μέρα αρκεί να τον δω.
Κάποια στιγμή βγήκε έξω τυλιγμένος με μία κουβέρτα και έχοντας στο χέρι ορό. Μας πλησίασε, μας κοίταξε όλους και μας είπε: «Μη φεύγετε, θα πάω στον γιατρό και θα γυρίσω να σας δω».
Όταν γύρισε, σκέφθηκα «έστω να πάρω την ευχή του». Και μπαίνοντας μέσα με κράτησε μία ώρα. Μου λέει: «Σε είδα έξω και είπα πω, πω, πώς είναι αυτή η ψυχή έτσι ταλαιπωρημένη!». Κρατώντας τον σφυγμό μου μού περιέγραψε το χωριό μου.
Καθώς μου το περιέγραφε με λεπτομέρειες, με ρώτησε μια λεπτομέρεια της περιγραφής και του απάντησα λάθος. Μου λέει: «Δεν είναι έτσι! να, εγώ τώρα το βλέπω. Έχετε και ένα Μοναστήρι, βρίσκεται σ’ ένα ύψωμα και από κάτω είναι γκρεμός. Είναι πολύ ωραίος τόπος για ησυχία. Αν ήμουν καλά, θα ερχόμουν να το ανοίξω, να μείνω εκεί».
Μου περιέγραψε τους γονείς μου, τ’ αδέλφια μου. «Εσείς (τ’ αδέλφια), μοιάζετε μεταξύ σας στον χαρακτήρα». Μετά άρχισε να μου περιγράφη προβλήματα υγείας και να μου τα εξηγή με ιατρικούς όρους. Με ρωτούσε αν συνέβαιναν όπως μου τα έλεγε.
Είχα προβλήματα με το στομάχι. Και μου λέει: «Το πρόβλημά σου δεν είναι στο στομάχι, αλλά στο έντερο. Όλα αυτά σου συμβαίνουν από την στενοχώρια. Είσαι πολύ ευαίσθητη. Πιστεύεις ότι κανείς δεν σ’ αγαπάει. Θα σου πω όμως ένα μυστικό. Μη ζητάς να σ’ αγαπούν, αλλά προσπάθησε εσύ να αγαπάς τους άλλους και τότε όλοι θα σ’ αγαπούν. Αυτό είναι μυστικό. Αν το κάνης, θα δης ότι θα φύγη και η στενοχώρια». Έφυγα άλλος άνθρωπος.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 86.
