Η αγιοπνευματική προσευχή είναι ο αντίλογος στην «εικονική πραγματικότητα» της μετανεωτερικότητας. Δεν στηρίζεται στν ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου για προβολή, «για αυτοθέαση του εαυτού του και τελικά στην έσχατη ανάγκη του για μια λυτρωτική διαφυγή»[1], αλλά αθόρυβα και σιωπηλά κοινωνεί την οντολογία της αποκάλυψης ως κατάφαση και μαρτυρία στην αγωνία και τον πόνο όλου του κόσμου.
«Η σοφοίκατάλαβαν ότι αυτός ο φυσικός κόσμος δεν είναι παρά μια εικόνα και μια αντιγραφή του παραδείσου. Η ύπαρξη αυτού του κόσμου αποτελεί την εγγύηση ότι υπάρχει ένας κόσμος πιο τέλειος απ’αυτόν. Ο Θεός τον δημιούργησε ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι, μέσω των όσων φαίνονται, να καταλάβουν τα πνευματικά οτυ διδάγματα και τα θαύματα της σοφίας του. Αυτό είναι που εγώ ονομάζω δράση»[2].
Παραπομπές:
[1] Γαϊτάνη Β., Προς μια θεολογία του Κινηματογράφου, Φιλμικές Εκφάνσεις: Η θεολογία της διαφυγής και της εναγώνιας λύτρωσης, δύο συμβολικά παραδείγματα. Charlie Chaplin, Carl Th. Dreyer, Αθήνα 2008, σελ. 98.
[2] Coelho Paulo, Ο Αλχημιστής (μτφρ. Μαρία – Φερρετρα Χιδίρογλου, εκδ. Νέα Σύνορα, Αθήνα 1996, σελ. 130. Ο Gibran έξοχα αποδίδει το περιεχόμενο της προσευχής: «Τί άλλο είναι η προσευχή παρά του εαυτού σας άπλωμα στο ζωντανό αιθέρα; Κι αν ανακούφιση σας φέρνει να ξεχύνετε τριγύρω το σκοτάδι σας, τότε χαρά θα φέρει ν’ακτινοβολήσετε της προσευχή σας τη χαραυγή. Κι αν μονάχα να κλαίτε το μπορείτε σαν η ψυχή σας σας καλεί σε προσευχή τότε εκείνη θα σας κεντρίσει αδιάκοπα ώσπου το κλάμα γέλιο να γενεί. Σας ανυψώνει στον αέρα η προσευχή κι εκεί θ’ανταμώσετε κι’ όσους προσεύχονται μαζί σας. Τότε μονάχα μπορείτε να τους ανταμώσετε. Σ’ εκείνον τον αόρατο ναό ας γίνει η επίσκεψή σας έκσταση και γλυκειά κοινωνία» (Gibran Κ., Ο Προφήτης, μτφρ. Κώστας Παχύδης, εκδ. Ιάμβλιχος, Αθήνα 1997, σελ. 66.