ΠΥΛΩΡΟΣ: Επέτειοι για γέλια και για κλάματα
Είναι αλγεινά της σαρκός και του πνεύματος τα ασθενήματα, αλλά επί του παρόντος στέκει μέγας παραλογισμός, απώλεια πυξίδος, μεσαιωνικός σκοταδισμός και αποπροσανατολισμός!
Ήτο μια συναρπαστική συγκέντρωσις, μια θεοείκελος συνάθροισις!
Εσυνάθχησαν ράσα, κοστούμια και φουστάνια για να τιμήσουν ένα Επίσκοπο! Επέτειος ενθρονίσεως διά την συμπλήρωσιν δεκαετίας από της χειροτονίας εις Επίσκοπον, πενταετίας από την εγκαινίαση νεόδμητων γραφείων, εικοσαετίας από την απόλυσιν εκ των στρατιωτικών καθηκόντων και υποχρεώσεων(!) – για όσους υπηρέτησαν – και έχει κατάλογον ου ουκ έστι αριθμός…!
Γελειότητες! Ανοησίες: Θεατρινίστικα πράγματα για όσους επιζητούν προβολή και ¨θεάματα¨.
Είναι αλγεινά της σαρκός και του πνεύματος τα ασθενήματα, αλλά επί του παρόντος στέκει μέγας παραλογισμός, απώλεια πυξίδος, μεσαιωνικός σκοταδισμός και αποπροσανατολισμός!
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ως φιλέρημο στρουθίο, ανέκραζε: «Έργο θεολογίας εστίν η γνώσις του Θεού. Έργον φιλοσοφίας εστίν η γνώσις των όντων». Και, όμως! Υμείς ελησμονήσατε και απωλέσατε ακόμη και την γνώση των όντων!
Όταν ευρίσκεται εις άστεγος, ουχί πλησίον υμάς, αλλά ανά τον κόσμο, δεν πρέπουν εορτές και επέτειοι!
Όταν λοιδορείται η Εκκλησία εκ των έσω, δι΄ ημών και υμών, ου χρείαν έχομεν επετείων και εκδηλώσεων!
Όταν λιμός και λοιμός μαστίζει τη νεότητα και το ταλαίπωρον γήρας, επέτειοι δεν έχουν και δεν ευρίσκουν χώρον σε νοήμονες και εμβριθείς ανθρώπους!
Όταν μαίνεται πόλεμος και δη πλησίον υμάς, επέτειοι δεν υπάρχουν, ουκ υφίστανται εν τη δομή τους!
Πατέρες και αδελφοί, μην μεταποιείτε το αρχιερατικό Σας αξίωμα εις αιτίαν γέλωτος και λοιδορίας από το λαό του Θεού! Εκούσια και ακούσια, μεταποιείστε εις λόγον κύριον, εις αιτίαν σοβαράν ώστε να μην εισέρχεται ουδείς εις την Ορθοδοξίαν διότι η ψευτοταπείνωσίς Σας τούς αηδιάζει, τους προκαλεί έμετον πνευματικόν, ζάλην παρασημαντικήν, και Σεις, Σεις που επαίρεστε για όσα ολίγα επράξατε, μεταβάλλεστε σε «ακατάστατους και περιγέλαστους», κατά τον Όσιο Εφραίμ το Σύρο (Ασκητικά, 132).
Ο Καζαντζάκης, στον Βραχόκηπο, λέγει: «Ναι, έχω το θάρρος να είμαι μόνος» (Βραχόκηπος, σελ. 216).
Σεις, ούτε αυτήν ταύτην την παιδεία κοινωνήσατε!
Απόδειξις; Σας απαντά ο Ευεργετινός: «Πάντα φθαρτά νόμιζε είναι, την δε αρετήν άφθαρτον» (Ευεργετινός, τόμ. Δ΄, Αθήναι 2001, σελ. 32, Υπόθεσις Α΄, ιστ του Αββά Νείλου).
Κάποιος, κάποτε, κάπου, επλησίασε τον Τολστόη: «Ξέρετε, σας διαβάζω, είμαι θαυμαστής Σας, μιλώ συνεχώς για εσάς, θέλω να Σας γνωρίσω». Εκείνος ο μέγιστος, ο λακωνικά μεγαλόστομος, απήντησε: «Δεν προλαβαίνω, συγγνώμη. Έχω λίγα χρόνια ζωής. Πρέπει να ζήσω αληθινά, όμορφα, αρχοντικά. ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΑ.
Με την ευχητική μου παράκληση, Πατέρες και αδελφοί, να ομοιάσουμε και να ομοιάσετε, κάποιοι, κάποτε, κάπου, κάπως στον ΤΟΛΣΤΟΗ!!!
Με εκτίμηση
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ!
