Ρήσεις Γέροντα Παϊσίου
Όπως όταν σπέρνουμε μια χούφτα σιτάρι, θα πάρουμε, ας πούμε, δέκα κιλά, έτσι και όταν σπέρνουμε αγκάθια, θα πάρουμε αγκάθια. Όποιος κάνει καλωσύνες, αυτές θα γεννήσουν και άλλες καλωσύνες, και όποιος κάνει αμαρτίες, αυτές θα γεννήσουν άλλες περισσότερες.
Τα παθήματα, ο πόνος, η ντροπή ξοφλάν την κόλαση, όπως λέγει ο αββά Ισαάκ “τρώνε την κόλαση”.
Είναι πολύ καλό να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά Βυζαντινή μουσική, διότι απασχολείται ο νους τους και δεν πηγαίνει στα μάταια και αμαρτωλά πράγματα· αγιάζονται και δοξολογούν τον Θεό.
Δεν πρέπει να επιδιώκουμε την ηδονή στην προσευχή μας, ας είναι και πνευματική. Διότι τότε είναι σαν να αγαπούμε τον πατέρα μας, επειδή μας δίνη καραμέλλες και σοκολάτες. Ανώτερη είναι η ειρήνη.
Όποιος συμμετέχει στον πόνο κάποιου και του πει κάτι για να τον παρηγορήση, αυτό είναι σαν ευχή και πολλές φορές εκπληρώνεται.
Αυτοί που αυτοκτονούν έχουν εγωισμό. Τους σκοτίζει το νου ο διάβολος, τους φέρνει σε απόγνωση και τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Όταν όμως υπάρχη ταπείνωση και να γίνη αίτιος κάποιου σκανδάλου, δεν αυτοκτονεί ο άνθρωπος. Αν κανείς πάσχη στο μυαλό και αυτοκτονήση, επιτρέπεται να τον θάψουν μέσα στο κοιμητήρι, έχει ελαφρυντικά.
Όσοι αγίασαν δεν είχαν όλοι αγίους Γεροντάδες, αλλά είχαν αγίους λογισμούς.
Η προσευχή είναι σαν το αλεξικέραυνο που τραβά τους κεραυνούς. Αυτή ματαιώνει την οργή του Θεού. Καθήκον του μοναχού είναι η προσευχή για τον εαυτό του και για τον κόσμο.
Ταπείνωση έχει αυτός που ό,τι καλό κάνει, το ξεχνά αμέσως, και το παραμικρό καλό που του κάνουν, το θεωρεί πολύ μεγάλο και νιώθει ευγνωμοσύνη.
Το να αποκτήσουμε αγιότητα δεν εξαρτάται από τα χρόνια, αλλά από το φιλότιμο και τον ταπεινό αγώνα μας. Το φιλότιμο έχει ταπείνωση, αρχοντιά, θυσία.
Το Ψαλτήρι είναι θεόπνευστο βιβλίο, γεμάτο κατάνυξη. Ο Δαβίδ μοιάζει με κάποιον που, χωρίς να είναι αρχιτέκτονας, έκανε ένα αρχιτεκτόνημα που το θαυμάζουν.
Η νηστεία, γενικώς η άσκηση, πρέπει να ξεκινά από μία θυσία που κάνει ο άνθρωπος για την αγάπη του Χριστού. Ο διάβολος καίγεται από την αγάπη μας προς τον Χριστό. Με ξερή άσκηση δεν γίνεται.
Όταν κλείσουν τα σαρκικά μάτια και ανοίξουν τα μάτια της ψυχής, θα δούμε πράγματα που θα μας εκπλήξουν. Στην άλλη ζωή θα δούμε πολλές εκπλήξεις.
Υπακοή στον Γέροντα είναι, ας υποθέσουμε, σαν ένα βότανο που χρειάζεται, όταν είσαι κρυωμένος. Ρωτάς τον Γέροντα, σου το δείχνει και το παίρνεις. Τελειώνει η υπόθεση. Ενώ όταν είσαι μόνος σου, δοκιμάζεις όλα τα βότανα, μέχρι να βρης το κατάλληλο· και ίσως μέχρι να το βρης θα ‘χεις πάθει μεγαλύτερη ζημιά από την ωφέλεια που σου προσφέρει.
Οι άνθρωποι οι φτωχοί, που στερούνται και δεν έχουν να φάνε, αν δεν γογγύζουν, θα ‘χουν ίσο μισθό με τους ασκητές που ασκητεύουν στον Άθωνα ή στα Κελλιά τους. Διότι αυτοί κάνουν την άσκηση με την θέλησή τους και αυτό ελαφρύνει πολύ τον κόπο τους. Εγώ, ας υποθέσουμε, και αν κάνω κάτι, το κάνω με την θέλησή μου και αυτό με κάνει να μην καταλαβαίνω καλά-καλά την δυσκολία. Ενώ αυτοί οι κακόμοιροι πεινούν, χωρίς να το θέλουν, γι’ αυτό και δυσκολεύονται πολύ. Γι’ αυτό ο Θεός μπορεί να τους δώση και περισσότερο μισθό από τους ασκητές.
Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής
…
