Πριν λίγες ημέρες ανεβήκαμε στα δύσβατα μονοπάτια των βουνών της Τριταίας Πατρών, μετά από πεζοπορία δύο περίπου ωρών μαζί με ομάδα ευσεβών νέων προκειμένου να φθάσωμε στο ιστορικό αλλά ερημωμένο πλέον Μοναστήρι του Ταξιάρχου Μιχαήλ. Δύσκολη η ανάβαση, κοπιαστικός ο δρόμος, αλλά «ηδεία η απόλαυσις». Το τοπίο με τα δένδρα στις πλαγιές και τα νερά στη βαθειά ρεματιά, όλη η ομορφιά της φύσης, σε προετοιμάζουν για κάτι ξεχωριστό και μεγάλο. Αιώνες πριν (περίπου το 1600), ψυχές ευλογημένες που αγάπησαν περιπαθώς τον Θεό, ασκήτευσαν σε τόπο μακρυνό από τον κόσμο, εκεί όπου μόνοι, μόνω Θεώ διαλεγόμενοι με προσευχές, νηστείες, αγρυπνίες και σκληρή σωματική εργασία, εκέρδισαν την αιώνια Βασιλεία του Θεού. Το Καθολικό της Παλαιάς Μονής στέκεται όρθιο, αντιστεκόμενο στη φθορά του χρόνου, γιατί ο Ταξιάρχης Μιχαήλ, ενοικεί εν αυτώ. Τα άλλα κτήσματα μαρτυρούν παλαιά ακμή, ενώ τα σπήλαια των Ασκητών, στην άλλη μεριά της ρεματιάς, σε μεταφέρουν σε καιρούς που οι Μοναχοί ζούσαν ένα άλλο μοναχισμό, με όλη την έννοια της ασκητικής και φιλοπόνου μακαρίας βιοτής.
Κάποιες τοιχογραφίες που σώζονται ακόμα στο Ιερό Βήμα του Καθολικού είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παλαιάς αίγλης του Μοναστηριού. Στο Μοναστήρι είχε φθάσει από την προηγουμένη ημέρα ο π. Ζαχαρίας από την Μονή των Αγίων Πάντων (ο «Ταξιάρχης» είναι πλέον μετόχιο της Μονής των Αγίων Πάντων) με ομάδα ευσεβών και φιλομονάχων νέων, προκειμένου να ετοιμάσουν για την επικείμενη εορτή της Αγίας Μαρίνης. Στο παλαίφατο Μοναστήρι τελείται Θεία Λειτουργία δύο φορές τον χρόνο, στις 6 Σεπτεμβρίου, επί τη εορτή του εν Χώναις θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και στις 17 Ιουλίου επί τη Ιερά μνήμη της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης. Συγκίνηση μας κατέλαβε την ώρα που τελέσαμε την δέηση στο απέριττο και κατανυκτικό Καθολικό της Ιεράς Μονής. Πόσους αιώνες άραγε είχε να ανέλθη Αρχιερεύς στον ιερό αυτό τόπο; Ευχή εποιήσαμε και προσευχή αναπέμψαμε προς τον πανοικτίρμονα Κύριο υπέρ υγείας των ευσεβών και ορθοδόξων Χριστιανών και των ευλαβών προσκυνητών και υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των μακαρίων και αοιδίμων κτητόρων της Σεβασμίας Μονής ως και των εν ευλαβεία και ασκητική πολιτεία εν αυτή τελειωθέντων κατά Θεόν, αγίων Πατέρων.
Ξεδιψάσαμε από το «ύδωρ εκ πέτρας» στην κυριολεξία. Καταπληκτικό το θέαμα του καταρράκτου και του ποταμού ανάμεσα στα δυό απρόσιτα και δύσβατα Αχαικά βουνά. Το ένα απ’ αυτά κρατάει στην αγκαλιά του το Μοναστήρι και το άλλο τα ασκηταριά. Ο π. Ζαχαρίας και τα παιδιά, άναψαν φωτιά και μαγείρεψαν όπως παληά, στα κάρβουνα. Νοσταλγήσαμε ευλογημένες, περασμένες, ανεπανάληπτες εποχές. Ξαναφέραμε στο νού μας με συγκίνηση βαθειά, όμορφες σκηνές από τα πατρογονικά μας και από την Μονή της μετανοίας μας όπου κατ’ αρχάς εμονάσαμε. Ευλογήσαμε την τράπεζα, επάνω στον στρωμένο σοφρά, μιλήσαμε στα παιδιά για την απλότητα της ζωής στην ύπαιθρο, για τον μοναχισμό και την πνευματική άσκηση και τα ευχαριστήσαμε για τον κόπο τους να βοηθήσουν στον ευτρεπισμό της Μονής αλλά και να μας συνοδεύσουν μέχρις εκεί παρά τις πολλές δυσκολίες. Τι ζήλο, αλήθεια, έχουν αυτοί οι νέοι! Είχαν μεταβεί, κάποιοι απ΄ αυτούς εκεί από την προηγουμένη ημέρα και όταν εφθάσαμε εκεί, εκάρφωναν τις σανίδες στο πάτωμα του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου (ναϋδριο εντός των κτησμάτων της Μονής, του οποίου είχε καταρρεύσει το πάτωμα.) Με ξύλα της περιοχής κατάφεραν να ξανακάνουν λειτουργικό το παρεκκλήσιο.
Σε λίγο ακούστηκε ο ήχος από το πέρασμα του κοπαδιού στο φαράγγι. Πρωτόγνωρο άκουσμα για κάποιους από τους νέους. Ο τσοπάνης ευλαβικά ανέβηκε στο Μοναστήρι, έσκυψε, μπήκε στο Καθολικό από την μικρή πόρτα, σταυροκοπήθηκε, ασπάσθηκε την εικόνα του Ταξιάρχη και βγαίνοντας εξέφρασε την απορία του, αλλά και την χαρά του για την παρουσία του Δεσπότη στο απρόσιτο μοναστήρι. Ασπάστηκε το χέρι και ρώτησε.
Πως τα κατάφερες Δέσποτα και άνέβηκες μέχρις εδώ;
Όπως και συ, απάντησα.
Μα, εγώ είμαι μαθημένος τόσα χρόνια στα κατσάβραχα και στις ρεματιές.
Και εγώ, του είπα χαμογελώντας.
Η ιερότητα του χώρου και η ομορφιά του τοπίου ήθελαν επίμονα να μας κρατήσουν εκεί. Δυσκολευτήκαμε να πάρωμε τον δρόμο της επιστροφής.
Όμως έπρεπε να επιστρέψωμε, στην πολύβουη πόλη των Πατρών, στην πόλη του Αγίου Ανδρέου, η οποία έχει τις δικές της μεγάλες ομορφιές και τα δικά της δύσβατα, αλλά ωραία μονοπάτια.Μετά δύο ωρών περίπου πεζοπορία στα δύσκολα μονοπάτια της Τριταιίτικης ρεματιάς, εφθάσαμε στο δρόμο όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο. Αφού εθαυμάσαμε από ψηλά τα πανέμορφα χωριά μας, το Αλποχώρι και τη Σπαρτιά, περάσαμε από την Μονή των Αγίων Πάντων και εφθάσαμε στην Πάτρα, όπου αισθανθήκαμε την διαφορά, αφού η θερμοκρασία ήτο υψηλή, αλλ’ όμως η πνευματική δρόσος μεγίστη. Θα ήθελα, τελειώνοντας αυτή την αναφορά στην επίσκεψή μας στο παλαιό και αγιασμένο Μοναστήρι του Ταξιάρχη της Τριταίας των Πατρών, να ευχαριστήσω τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής των Αγίων Πάντων Τριταίας π. Άρτέμιο και τους λοιπούς Μοναχούς. Ειδικά όμως τον αγαπητό κατά πάντα, άοκνο και πρόθυμο, τον εργατικό και υπάκουο π. Ζαχαρία, που ως έλαφος, όποτε χρειασθή, ανεβαίνη χωρίς να κοπιάζη στον Ταξιάρχη. (Πέρυσι ανέβηκε 7 φορές)
Επίσης τα παιδιά που βοήθησαν και βοηθούν τον π. Ζαχαρία, τον Ιωακείμ και τον αδελφό του Αναστάση, τον Γιώργο και τον Χρίστο, τον Χρίστο που μας έδειξε τον δρόμο και μας συνόδευε μέχρι το Μοναστήρι, τον Άγγελο και τα αδέλφια του Γιώργο και Αιμιλιανό και τον εξαδελφό τους Ανδρέα, όπως και τον Δημήτρη που εργάστηκε για την τακτοποίηση και τον ευτρεπισμό του χώρου. Μετά από λίγες ημέρες θα ανέβουν οι πλέον τολμηροί της περιοχής για να συμμετάσχουν στην Θεία Λειτουργία την οποία θα τελέση ο π. Ζαχαρίας επί τη εορτή της Αγίας Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, στις 17 Ιουλίου. Απομένει η εκπλήρωση της υποσχέσεως μας στον Ταξιάρχη, για την τέλεση Άρχιερατικής Θείας Λειτουργίας στο αγιασμένο Καθολικό της γεραράς και λησμονημένης Μονής. Και κάτι ακόμα. Γνωρίζοντας ότι είναι ανθρωπίνως δύσκολο να μεταφερθούν υλικά μέχρις εκεί για να πραγματοποιηθούν εργασίες, λόγω του δύσβατου και απρόσιτου της περιοχής, προσευχηθήκαμε να δώση ο Θεός κατά την δική Του δωρεά και την οικονομία και με την βοήθεια του Ταξιάρχου Μιχαήλ, ώστε να πραγματοποιηθή η βαθειά μας αυτή επιθυμία.
