«Ἡ ἐπιβίωση εἶναι συμβίωση… Θά ἐπιβιώσουμε μόνο ἐάν καί ὅταν μάθουμε νά συμβιώνουμε, ἐπειδή δέν ὑπάρχουμε ἁπλῶς, μά συνυπάρχουμε κυρίως. Ὁ διπλός θάνατος τῆς ὑφηλίου, ὁ ἀργός οἰκολογικό καί αἰφνίδιος – θερμοπυρηνικός, σημαίνει τήν προτεραιότητα τῆς συμβίωσης: ἕνας ἴσον κανένας»[1].
Ο N. Postman στην προσπάθειά του να καταδείξει πόσο η τεχνολογία των υπολογιστών σήμερα έχει συμβάλει στην ενδυνάμωση του τεχνοπωλίου[2], για να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι η τεχνολογική εξέλιξη είναι συνώνυμη με την ανθρώπινη πρόοδο, γράφει: «Ωστόσο έως ποιο σημείο η τεχνολογία των υπολογιστών έχει λειτουργήσει ευεργετικά για τις πλατιές μάζες των ανθρώπων; Τί έχει συμβεί στους σιδηρουργούς, τους ιδιοκτήτες οπωροπωλείων, τους δασκάλους, τους μηχανικούς αυτοκινήτων, τους μουσικούς, τους οικοδόμους, τους οδοντιάτρους και για τόσους άλλους στη ζωή των οποίων έχει τώρα εισβάλει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής; Οι ιδιωτικές τους υποθέσεις μπορούν να γίνουν αντικείμενο πρόσβασης διαφόρων ισχυρών οργανισμών. Είναι πιο εύκολο να εντοπιστούν όλο και περισσότερο από τις αποφάσεις που λαμβάνονται γι’ αυτούς, υποβιβάζονται όλο και πιο συχνά σε απλές αριθμητικές μονάδες. Κατακλύζονται από άχρηστα διαφημιστικά φυλλάδια. Είναι εύκολοι στόχοι για τις διαφημιστικές εταιρείες και τις πολιτικές οργανώσεις. Τα σχολεία διδάσκουν στα παιδιά τους να χειρίζονται συστήματα ελεγχόμενα από υπολογιστές, αντί να τους διδάσκουν πράγματα που είναι πιο χρήσιμα για την ηλικία τους»[3].
Παραπομπές:
[1] Μπέγζου Μ., Νεοελληνική Φιλοσοφία της Θρησκείας, σελ. 230.
[2] Postman N., Τεχνοπώλιο, σελ. 124.
[3] Αυτοθι, σελ. 24. Ο ίδιος τονίζει: «Έτσι όπως λειτουργούν συνήθως οι υπολογιστές, δίνουν υπέρμετρη βαρύτητα στις τεχνικές διαδικασίες της επικοινωνίας και ασχολούνται πολύ λίγο με την ουσία» (Αυτόθι, σελ. 125).