Οι πνευματικοί κόποι και αγώνες κάθε πιστού ανήκουν αποκλειστικά στη σφαίρα της “βουλήσεως”, χωρίς όμως να εξασθενούν τον χαρακτήρα της χάριτος ως «προπαρασκευαστικής δωρεάς».
Κάθε “έργο” και προσπάθεια στα πλαίσια της προσευχητικής τροχιάς, εμποτισμένα στη γεύση της ακραιφνούς μετανοίας, (ως παύση εδώ της αμαρτίας), δεν σημαίνουν απλές ηθικές πράξεις, αλλά την “θεανδρική ενέργεια”, το ανθρώπινο “πράττειν” μέσα στο θείο “πράττειν”.
Ο Γέρων Χερουβείμ Καράμπελας γράφει: «Ὁ γερό-Βικέντιος ἦταν γεμάτος φυσική ἁπλότητα. Ὅπου κι ἄν βρισκόταν, προσευχόταν μέ δυνατή φωνή· στά μονοπάτια, στό Κυριακό, στίς συναντήσεις του μέ τούς ἄλλους.
“Σώσε μέ, Παναγία μου. Σῶσε μέ. Ἐλέησε μέ”, τόν ἀκούγαμε συχνά νά φωνάζη. Ἡ φωνή τοῦ ἔβγαινε μέ πόνο, μέ ἀγωνία, σάν ἀπό πληγωμένα στήθη… Τόν ἀπασχολοῦσε ἀκατάπαυστα ἡ ὑπόθεσις τῆς σωτηρίας. Τοῦ δημιουργοῦσε ψυχική ὀδύνη…
Τίποτε ἄλλο δέν ἔλεγε. Τίποτε ἄλλο δέν τόν ἀπασχολοῦσε. Ἦταν ἕνας ἄλλος Ἐφραίμ Σύρος στήν κατάνυξι.
“Σώσε μέ, Παναγία μού”, παρακαλοῦσε, κι ἔτρεχαν ποτάμι τά δάκρυα. “Μη μ’ ἀφήσης νά χαθῶ. Ἐγώ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Υἱοῦ σου ἦλθα ἐδῶ ἀπό παιδί. Σῶσε μέ, Παναγία μου, σῶσε μέ”. Εἴτε ἐργαζόταν εἴτε περπατοῦσε στόν δρόμο φώναζε διαρκῶς καί ἔκλεγε σχεδόν ἀδιαλείπτως. “Σώσε μέ, Παναγία μου”…
Μέσα στήν ἁπλή καρδιά τοῦ γέροντος Βικεντίου, ὅπου ἀναπαυόταν ἡ Παναγία μέ τόν Υἱόν της, τόν “Ἠγαπημένόν” του, αὐτός ὁ θρῆνος, αὐτά τά δάκρυά μου φαίνεται πώς ἐγεννοῦσαν κάποια ἀνεκλάλητη κρυφή χαρά. Πάντοτε ρωτοῦσα νά μαθαίνω, τί γίνεται αὐτός ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος. Μέχρι πού ἐκοιμήθη, προσευχόταν μέ τόν ἴδιο τρόπο, θρηνῶν καί ὀδυρόμενος. Ὁ θάνατός του, καθώς μέ πληροφόρησαν οἱ ἀδελφοί Καρτσωναῖοι ἦταν θάνατος ἑνός ὁσίου, ἑνός ἥρωος τῆς θρηνώδους προσευχῆς»[1].
Παραπομπές:
[1] Καράμπελα Χερουβείμ, Αρχιμανδρίτου, Από το περιβόλι της Παναγίας, νοσταλγικές αναμνήσεις, εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1997, σελ. 152 -153.