Το μυστήριο της θείας ενανθρωπίσεως, του εκούσιου πάθους και της Αναστάσεως του Χριστού αναδύει, εξαιτίας της ενιαίας ανθρώπινης φύσης επιπτώσεις παγκόσμιες και η αγιαστική παρουσία Του ως Θεοφάνεια και Αποκάλυψη λυτρώνει την κτίση με την συνεχή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Το ανθρώπινο γένος αποκτά νέα δύναμη κατανοήσεως και προσεγγίσεως του Θείου, η οποία ταυτόχρονα είναι και πηγή ενότητας και κοινωνίας των ανθρώπων ως μέθεξη στο Σώμα του Χριστού και στην Εκκλησία.
«Ἡ “ἄνω” πόλις ἀποτελεῖ δῶρο πού προσφέρεται σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα? ἡ συγκέντρωση εἶναι καθολική. Δέν πρόκειται γιά κοινωνική σύναξη, ἀλλά γιά κοινωνία ἐλευθέρων προσώπων ἐν τῶν Θεῶ, γιά μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπάνοδό του στό μοναδικό κέντρο τῆς ἱστορίας καί τοῦ κόσμου, στόν Τριαδικό Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι τό “Ἄλφα καί τό Ὠμέγα”, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τοῦ σύμπαντος. Ἔτσι, ἡ ὅλη θέα τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος ἀρχίζει μέ τό ὅραμα τῆς θείας Κοινωνίας Ἀγάπης καί καταλήγει σ’ αὐτό»[1].
Παραπομπές:
[1] Γιαννουλάτου Αναστασίου, Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία, σελ. 43. Ο Βασίλειος Γαϊτάνης γράφει σχετικά: «… Η αποκαλυπτική επικοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο βρίσκει την ύψιστη εκπλήρωσή της στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού. Η επικοινωνία θεολογικά είναι απεγνωσμένη αναζήτηση της αρχέγονης κοινωνίας που χάθηκε» (Γαϊτάνη Β., Από την Επικοινωνία στην Κοινωνία, σελ. 321).