Από τότε είχαμε πατρική σχέση και αγάπη με τον Γέροντα Ιωσήφ. Έβλεπα τον Γέροντα Ιωσήφ όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος καθώς και όταν ερχόταν στην Αθήνα, τότε μας στήριζε πνευματικά και μας ανέπαυε. Ήταν αρχές Μαρτίου 1987, η δουλειά μου είναι αργυροχόος – χειροτέχνης, βρισκόμουν στο εργαστήριο μου το οποίο ήταν πρωτόγονο.
Ένα τραπέζι για πάγκο, ένας τροχός για λούστρο, δύο καρέκλες και τιποτ’ άλλο, αποτελούσαν τα έπιπλα του εργαστηρίου. Είχα και ένα εργαλείο που λέγετε φλεξίμπλ, όμοιο με των οδοντοτεχνιτών, αποτελείτε από ένα ποδοδιακόπτη το μηχανισμό και ένα «καλώδιο» όπου στην άκρη του τοποθετούνται διάφορα εξαρτήματα που χρησιμοποιούσα για το γυάλισμα των κατασκευών μου.
Τον Μάρτιο του 1987 μετά το μεσημεριανό φαγητό πήγα στο εργαστήριο να συνεχίσω την δουλειά μου που είχα αφήσει από το πρωί. Άναψα το φως και πήρα το φλεξίμπλ για να γυαλίσω, πατώ τον ποδοδιακόπτη και Αυτό ήταν!!! Το φλεξίμπλ κολλημένο στο χέρι μου και το ρεύμα να με διαπερνά Πόνοι φοβεροί στο σώμα μου και ξαφνικό σκοτάδι «Ηλεκτροπληξία».
Αυξάνονται οι πόνοι, αφόρητοι, νομίζω ότι πεθαίνω από λεπτό σε λεπτό, όταν, ακούω ξαφνικά «Υπεραγία Θεοτόκε με τις Ευχές του Γέροντα Ιωσήφ Ελέησον με». Δεν πρόλαβα να το ακούσω δεύτερη φορά και βρίσκομαι ξαφνικά στο πάτωμα με ανοικτά μάτια, τώρα βλέπω, το φλεξίμπλ και ένα ξύλο που χρησιμοποιούσα στο πάτωμα. Αμέσως συνειδητοποιώ ότι έγινε Μεγάλο Θαύμα σώθηκα από την ηλεκτροπληξία, στον τοίχο βλέπω την εικόνα της Παναγίας, από το Άγιο Όρος, την παίρνω στην αγκαλιά μου και κλαίω σπαρακτικά με λυγμούς σαν μικρό παιδί. Μετά από λίγες μέρες έστειλα επιστολή στον Γ Ιωσήφ που τότε είχε πάει στη Νέα Σκήτη όπου του εξιστόρησα όλη αυτή τη δοκιμασία. Ιδού η ιδιόχειρη απάντηση του Γέροντα Ιωσήφ:
Σπύρος Κανελλόπουλος – Χειροτέχνης – Αργυροχόος
Από το βιβλίο «ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ [1.7.1921 – 1.7.2009]»