Υπεράνω όλων των ουρανών – Κυριακή μετά τα Φώτα
Ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω
πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα»
(Εφ. 4:10)
Στην εποχή μας, αγαπητοί, στην εποχή μας οι άνθρωποι έχουν μεγάλη μανία για ταξίδια. Δεν αναπαύονται σ’ ένα μέρος. Όλο και θέλουν να βρίσκονται σε κίνηση, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε διάφορα μέρη, να βλέπουν καινούργιους κόσμους, ν’ απολαμβάνουν τις φυσικές ομορφιές και να γνωρίζονται με άλλους ανθρώπους. Δεν βλέπετε τι γίνεται με τον τουρισμό; Τι κίνηση! Χιλιάδες αεροπλάνα πετούν στον ουρανό και μεταφέρουν τους τουρίστες από το ένα άκρο στο άλλο. Αλλά τώρα τελευταία, φαίνεται, χόρτασαν οι άνθρωποι από ταξίδια πάνω στη γη και θέλουν να κάνουν ταξίδια έξω από τη γη, ταξίδια στο φεγγάρι και σ’ άλλους πλανήτες, ταξίδια που ονομάζονται διαπλανητικά. Και να, στο φεγγάρι έφτασαν οι πρώτοι ταξιδιώτες. Τώρα προσπαθούν να φτάσουν στον Άρη, και ύστερα σε άλλα αστέρια…
Αλλ’ αν σκεφτεί κανείς ότι τα αστέρια δεν είναι 100, 1.000 και 2.000, αλλά είναι εκατομμύρια και δισεκατομμύρια, αν σκεφτεί ότι τα αστέρια αυτά βρίσκονται σε πολύ μακρινή απόσταση από τη γη, που και αν ακόμη ο άνθρωπος κάνει διαστημόπλοιο που να ταξιδεύει σαν αστραπή, με την ταχύτητα του φωτός, θα χρειαστεί όχι χιλιάδες αλλ’ εκατομμύρια έτη φωτός για να φτάσει στα πιο μακρινά αστέρια, αν σκεφτεί κανείς αυτά τα πράγματα, το μυαλό του ζαλίζεται και δεν μπορεί ο άνθρωπος παρά να θαυμάσει το άφταστο μεγαλείο της θείας δημιουργίας, να γονατίσει μπροστά στο Δημιουργό και να πει κι αυτός τα λόγια που είπε ο Δαβίδ και τα επαναλαμβάνουν και τώρα σπουδαίοι αστρονόμοι που μελετούν τα μεγαλεία του Θεού: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. 18:2).
Αλήθεια, πόσοι ανόητοι είναι οι άπιστοι και οι άθεοι! Λένε για κάποιον που δεν πίστευε στο Θεό, που έλεγε πως έτσι έγιναν όλα όσα βλέπουμε, ότι ένας φίλος του έκανε μια μεγάλη σφαίρα σαν εκείνες τις υδρόγειες σφαίρες που έχουν στα σχολεία, και την τοποθέτησε στο δωμάτιο του άπιστου φίλου του, όταν εκείνος έλειπε. Όταν ο άπιστος επέστρεψε στο δωμάτιό του και είδε την υδρόγειο σφαίρα, αμέσως ρώτησε το φίλο του·
– Ποιος την έφερε εδώ; Ποιος την έκανε;
– Κανείς δεν την έκανε! Του λέει ο φίλος του. Έτσι βρέθηκε στο δωμάτιό σου.
– Τι είν’ αυτά που λες; Απαντά με έκπληξη ο άθεος. Μόνο ένας τρελός μπορεί να πει ότι έτσι βρέθηκε η σφαίρα.
– Ε, φίλε, του απαντά ο άλλος. Αν είναι τρελός αυτός που λέει, ότι η σφαίρα αυτή, που είναι ένα τιποτένιο παιχνιδάκι, έτσι έγινε, τότε πόσες φορές περισσότερο τρελός είναι αυτός που λέει, ότι τα εκατομμύρια άστρα, οι τεράστιες σφαίρες, έγιναν έτσι, χωρίς σκέψη, χωρίς τη σοφία και τη δύναμη του Θεού;…
Η απιστία δεν μπορεί να σταθεί, όταν ο άνθρωπος σκέπτεται λογικά. Η λογική λέει, ότι το σπίτι κάποιος το έκτισε, ότι μια μηχανή που κινείται κάποιος την έβαλε μπρος και εργάζεται· και αυτό το σπίτι, το απέραντο σπίτι που λέγεται ουράνιος κόσμος, με τα αναρίθμητα αστέρια του, κάποιος το έκανε· και την πελώρια αυτή μηχανή κάποιος την έβαλε σε κίνηση. Αυτός είναι ο πάνσοφος, πανάγαθος και παντοδύναμος Θεός.
Αλλά γιατί εδώ μιλάμε για αστέρια και για διαπλανητικά ταξίδια; Μιλάμε, γιατί αφορμή μας δίνει ο απόστολος Παύλος.
– Ο απόστολος Παύλος; Μα τι λέτε; Στην εποχή των αποστόλων δεν υπήρχαν αεροπλάνα, δεν υπήρχαν πύραυλοι και διαστημόπλοια. Οι άνθρωποι ταξίδευαν με γαϊδουράκια, και κανείς τους δεν φαντάστηκε ότι μπορούν να φτάσουν στο φεγγάρι και στ’ αστέρια.
Ναι, σωστό είναι αυτό. Αλλά πρέπει να ξέρουμε, ότι εκτός από τη γη, εκτός από το φεγγάρι και τ’ αστέρια, εκτός από τον ουρανό που βλέπουμε, υπάρχει κ’ ένας άλλος ουρανός. Ουρανός που δεν μπορεί να τον δει κανείς στο τηλεσκόπιο, ουρανός που δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανείς με πυραύλους και διαστημόπλοια. Είναι όχι φυσικός, αλλά πνευματικός. Ουρανός όχι φανταστικός, αλλά πραγματικός. Και όσο, άνθρωπε, είσαι βέβαιος ότι υπάρχει φεγγάρι, αστέρια και ήλιος, τόσο βέβαιος κι ακόμη πιο πολύ να είσαι ότι υπάρχει αυτός ο πνευματικός ουρανός. Στον ουρανό αυτό είναι ο Θεός. Είναι η αγία Τριάς, ο Πατήρ ο Υιός και το άγιο Πνεύμα. Είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, είναι τα πνεύματα τα άυλα, είναι οι ψυχές των αγίων.
Γι’ αυτόν τον ουρανό, τον πνευματικό, μιλάει σήμερα ο Απόστολος που ακούσαμε. Λέει για κάποιον, που ας μας επιτραπεί στη γλώσσα τη σημερινή να τον ονομάσουμε βασιλιά των αστροναυτών. Αυτός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Θαυμάζετε, άνθρωποι, την πορεία που κάνουν οι αστροναύτες; Αλλ’ ελάτε να δείτε την πορεία που έκανε ο Χριστός. Από τα ουράνια ήρθε στη γη. Τριάντα χρόνια έζησε στον πλανήτη μας. Τρία χρόνια έκανε θαύματα πρωτάκουστα. Σταυρώθηκε. Κατέβηκε στον άδη. Νίκησε το χάρο. Βγήκε από το σκοτεινό βασίλειο του άδου νικητής και θριαμβευτής. Και έπειτα – ω Χριστέ, ποιος μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο σου! – από τη γη υψώθηκε. Ανέβηκε ψηλά. Πέρασε τον ήλιο και τα άστρα. Πέρασε όλους τους ουρανούς και έφτασε εκεί όπου κατοικεί η Θεότης.
Ο Χριστός στους ουρανούς, υπεράνω όλων των ουρανών! Και τι, έπαψε από τότε να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο; Αν και βρίσκεται πάνω από τους ουρανούς, όμως είναι πολύ κοντά μας, όσο κανείς άλλος. Είναι δίπλα μας και μας φωτίζει. Μας θερμαίνει. Μας παρηγορεί. Μας ενισχύει. Μας δίνει δύναμη για να νικούμε. Μας δίνει όλα τα μέσα για τον πνευματικό μας καταρτισμό. Και τα μέσα αυτά για τη σωτηρία μας τα βρίσκουμε άφθονα, αν θέλουμε, μέσα στο βασίλειό του, που ίδρυσε εδώ στη γη. Το δε βασίλειό του είναι η Εκκλησία. Ω η Εκκλησία! Μέσ’ στην Εκκλησία ο ουρανός, μ’ όλα τα άστρα του, χαμηλώνει, και η γη γίνεται ουρανός. Και πάλι ο άνθρωπος υψώνεται και φτάνει μέχρι τον ουρανό, όπου είναι ο Χριστός, πάνω από όλους τους ουρανούς. Αυτώ η δόξα, η τιμή και η προσκύνησις.
Όποιος μας ακούει να μιλάμε έτσι, θα νομίζει ότι αυτό που λέμε είναι φανταστικά πράγματα και όχι πραγματικά. Γιατί δεν πιστεύει, γιατί δεν δοκίμασε ποτέ του τι είναι ο Χριστός και χριστιανική ζωή. Αλλ’ αν πιστέψει στο Χριστό και πιάσει στα χέρια του την Αγία Γραφή και διαβάσει τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές του Παύλου, κι αρχίσει να πηγαίνει στην εκκλησία και ν’ ακούει με ευλάβεια τη θεία λειτουργία, τότε θα αισθάνεται ότι, ενώ η ψυχή του πρώτα πετούσε χαμηλά και όλο τιποτένια πράγματα έβλεπε και θαύμαζε, τώρα η ψυχή του με νέα φτερά πετάει πολύ ψηλά, και βλέπει όσα πρώτα δεν έβλεπε και ακούει όσα πρώτα δεν άκουγε, και σκύβει και προσκυνάει το Δημιουργό που δημιούργησε το φυσικό και υπερφυσικό κόσμο, αυτά που βλέπουμε κι αυτά που δεν βλέπουμε, και λέει: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας, επληρώθη η γη της κτίσεώς σου» (Ψαλμ. 103:24).
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης, ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ. Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών περικοπών. Γ’ έκδοσις 2000.
