Οι εξελίξεις στον χώρο είναι πραγματικά κατακλυσμιαίες. Ο άνθρωπος ως οντολογική υπόσταση χάνει κάθε αξιολογική αναφορά στο πρόσωπό του από το «πλέγμα της κατευθυνόμενης χειραγώγησης των μαζών»[1].
Η κυριαρχία της “υποκουλτούρας” προωθεί την «ακοινωνησία και την απομόνωση»[2] υπό την κάλπικη ψευδεπίφαση ότι οτιδήποτε ακούγεται και γράφεται είναι άξιο της προσοχής μας χωρίς όρια και ηθικούς φραγμούς.
«Ὅλες οἱ ἀπόψεις μποροῦν νά ἀκουστοῦν σέ ἀτέλειωτες συζητήσεις πού μεταδίδονται ἀπό τά μέσα, ἡ βλακώδης ἄποψη ἀντιμετωπίζεται μέ τόν ἴδιο σεβασμό ὅπως καί ἡ ἔξυπνη, ὁ κακῶς πληροφορημένος μπορεῖ νά μιλᾶ γιά ἐξίσου μία λέξη γιά ἐξίσου πολύ χρόνο μέ τόν πληροφορημένο καί ἡ προπαγάνδα νά στέκεται πλάϊ στήν ἐπιμόρφωση, ἡ ἀλήθεια πλάι στήν ψευτιά. Αὐτή ἡ ἀπόλυτη ἀνοχή τῆς λογικῆς καί τῆς βλακείας δικαιολογεῖται μέ τό δημοκρατικό ἐπιχείρημα ὅτι κανένας, καμία ὁμάδα καί κανένα ἄτομο, δέν εἶναι κάτοχός της ἀλήθειας καί ἱκανός νά καθορίσει τί εἶναι σωστό καί τί λάθος, καλό καί κακό. Γι’ αὐτό καί ὅλες οἱ ἀντίπαλες ἀπόψεις πρέπει νά ὑποβάλλονται “στό λαό” πρός συζήτηση καί ἐπιλογή. Ὅμως τό δημοκρατικό ἐπιχείρημα συνεπάγεται μία ἀναγκαία συνθήκη, ο.τί δηλαδή ὁ λαός θά εἶναι ἱκανός νά συζητᾶ καί νά ἐπιλέγει μέ βάση τή γνώση… καί τήν πρόσβαση σέ αὐθεντικές πληροφορίες καί … οἱ ἀξιολογήσεις τούς πρέπει νά εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτόνομης σκέψης»[3].
Παραπομπές:
[1] Γαϊτάνη Βασιλείου, Homo mediator και Homo theologicus, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2008, σελ. 95.
[2] Δεληκωσταντή Κ., “Παντοπόρος Άπορος;” , σελ. 188.
[3] Σεραφετινίδου Μελίνας, Κοινωνιολογία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, Gutenberg, Αθήνα 1999, σελ. 247 -248. Ο Μάριος Μπέγζος παρατηρεί: Οἱ πληροφορίες ἐνημερώνουν τόν ἄνθρωπο. Ἄραγε τόν ἐξημερώνουν κιόλας; Πῶς θά μπορέσει ἡ κυβερνητική νά ὁδηγήσει στήν ἄμεση δημοκρατία ἀντί νά οἰκοδομήσει τήν τέλεια δικτατορία τῆς ἠλεκτρονικῆς ἀστυνόμευσης; Ζώντας σέ μία τεχνολογική κονωνία χωρίς προσωπική ἐπικοινωνία πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τό πρόβλημα τῆς μοναξιᾶς τοῦ ἀνθρώπου; Ὅταν τά μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας καταντήσουν μέσα ἀτομικῆς ἀπομόνωσης, μπορεῖ καί μέ ποιό συγκεκριμένο τρόπο νά λυθεῖ μέσω τῆς τεχνολογίας τό ζήτημα τῆς ἀποξένωσης καί τῆς ἀλλοτρίωσης;» ( Μπέγζου Μ., Νεοελληνική Φιλοσοφία της Θρησκείας,
σελ. 227).