Αφήνουμε, δυστυχώς, να καθορίζουν τη ζωή μας οι φόβοι
Κάνουμε πράγματα λόγο του φόβου, χάνουμε πράγματα λόγο του φόβου. Φοβόμαστε να μην χάσουμε, να μην αποτύχουμε. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να δοθούμε. Ο φόβος αυτός πηγάζει από τον λογισμό μας «μην τυχόν και πονέσουμε», γι’αυτό και οι σχέσεις μας με τους άλλους δεν είναι γνήσιες σχέσεις, αλλά σχέσεις τακτικής και υπολογισμών.
Εάν δεν έρθουμε αντιμέτωποι με την παραξενιά του εαυτούλη μας που κτίζαμε τόσα χρόνια μέσα μας θα αυτοκαταστρεφόμαστε συνέχεια. Ακόμα και καλά να μας πηγαίνουν τα πράγματα, μόνο με τον λογισμό ότι μπορεί κάτι να στραβώσει θα τα παρατούμε και θα μιζεριάζουμε. Δυστυχώς παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί άνθρωποι να διακατέχονται από τον σύνδρομο του αδικημένου, του πονεμένου. Όταν έχουμε συνηθίσει να κυριαρχούν την ύπαρξή μας οι λογισμοί της παραξενιάς μας, τότε είναι φυσικό να φλετάρουμε συνεχώς με την απομόνωση, την εγκατάλειψη, την μελαγχολία, ακόμα και την κατάθλιψη. Και αυτό συμβαίνει κυρίως σε ανθρώπους που δεν έχουνε μεγάλα προβλήματα στην ζωή τους. Και ακριβώς επειδή δεν έχουνε προβλήματα, μαζοχιστικά επινοούν κάτι για να υποφέρουν. Όταν μας γίνει συνήθεια η «κλάψα» τότε σημαίνει ότι από την παραξενιά που μας διακατέχει έχουμε πλέον γίνει οι ίδιοι παράξενοι. Γιατί όντως όλοι μας έχουμε παραξενιές, κάποιοι όμως άνθρωποι είναι παράξενοι και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Εάν δεν συντρίψεις τον εγωισμό σου ποτέ δεν θα μπορέσεις να ελευθερωθείς από όλους εκείνους τους λογισμούς που σε οδηγούν να νιώθεις αδικημένος και σε κάνουνε να βιώνεις τις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους ανταγωνιστικά. Μόνο με την ταπείνωση θα έρθει η παύση των λογισμών και θα αναπτυχθούν στην ζωή μας αληθινές διαπροσωπικές σχέσεις με τους άλλους.Και η μόνο απαίτηση για να πετύχεις σ’αυτό, είναι να μην έχεις απαιτήσεις. Οι φόβοι μας, οι ανασφάλειές μας, η παραξενιά μας όχι μόνο διώχνουν την χαρά από την ζωή μας, αποξηραίνουν την πραότητα και την ηρεμία από την καρδιά μας αλλά λιτανεύουν συνεχώς στο πρόσωπό μας την βλοσυρότητα και στην καρδιά μας την εμπάθεια.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
