Η αγάπη ως υπέρβαση
Θυμάμαι όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής. Ήμουν στο χειρουργικό τμήμα και είχαμε ένα νεαρό παιδί που πέθαινε από ένα τεράστιο απόστημα στο πόδι. Τον είχαν βάλει σε ξεχωριστό δωμάτιο λόγω της φριχτής μυρωδιάς.
Τον επισκέφτηκα μαζί με την προϊσταμένη. Ο νέος, ήταν κάπου 16-17 ετών, γύρισε προς την μεσόκοπη γυναίκα και της είπε: «Προϊσταμένη, θα πεθάνω πριν από το επισκεπτήριο. Δεν θα προλάβω να αποχαιρετήσω τη μητέρα μου και να με φιλήσει πριν πεθάνω. Φίλησέ με εσύ αντί γι’ αυτήν». Η προϊσταμένη έκανε βήματα πίσω, είπε «δεν μας επιτρέπεται να φιλάμε τους ασθενείς» και βγήκε από το δωμάτιο.
Εγώ τον πλησίασα και του είπα: «Δεν είμαι μητέρα, αλλά μπορώ να είμαι αδελφός σου» και τον φίλησα. Τον αποχαιρέτησα και βγήκα από το δωμάτιο. Εκεί στεκόταν η προϊσταμένη κι έκλαιγε. «Ήταν λάθος μου» είπε, «λάθος μου, αλλά η μυρωδιά ήταν τέτοια που μου ήρθε εμετός, δεν μπορούσα να τον φιλήσω όπως μου το ζήτησε για να πεθάνει εν ειρήνη».
Καταλαβαίνετε πού βρίσκεται η αγάπη; Αν η γυναίκα αυτή είχε μπορέσει εκείνη τη στιγμή να υπερβεί το συναίσθημα της αηδίας και να πει: «Ό,τι και να μου συμβεί, αυτό το παιδί χρειάζεται ένα φιλί από μια μητέρα και θα του το δώσω. Ό,τι και να συμβεί σε μένα δεν έχει σημασία καμία, σημασία έχει αυτό το παιδί».
Μητροπολίτη Αντωνίου του Σουρόζ
