Άγιος Αχίλλιος: Η εύηχος σάλπιγγα της Εκκλησίας
Άγιος Αχίλλιος, Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης, η εύηχος σάλπιγγα της Εκκλησίας » του Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου.
Όπως ένας σαλπιγκτής, πάνω στη μάχη σαλπίζει συνεχώς ενθουσιώδη σαλπίσματα, παρακινώντας στους αγώνες τους στρατιώτες του, έτσι και η Αγία μας Εκκλησία προτρέπει με τους θαυμάσιους ύμνους των μελωδών της, παλαιών τε και συγχρόνων, στην εγρήγορση και την προετοιμασία για τις πνευματικές μάχες και νίκες εναντίον των φθοροποιών παθών και του διαβόλου, και συγκεκριμένα μας καλεί να τιμήσουμε έναν Άγιο της Εκκλησίας, υπενθυμίζοντάς μας τη ζωή, την προσφορά και το έργο του και μας προτρέπει να τον μιμηθούμε, προκειμένου να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή. Και όπως ο Τίμιος Πρόδρομος έγινε ο σαλπιγκτής της ερήμου, που σάλπιζε το μήνυμα της μετανοίας στους ανθρώπους και μάλιστα μέσα από τα βάθη της ερήμου, έτσι και ο Άγιος Αχίλλιος, Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης ο Μυροβλύτης και Θαυματουργός, από την καρδιά του Θεσσαλικού κάμπου σάλπιζε στην εποχή του τα σωτήρια διδάγματα της Εκκλησίας, νουθετώντας με τη σοφία του τον πιστό λαό του Θεού και καθοδηγώντας τον με το παράδειγμά του και τους δυνατούς αγώνες του εις νομάς σωτηρίους. Γι’ αυτό και στο Απολυτίκιό του αναφέρει ο Μητροπολίτης Λαρίσης Δωρόθεος Κοτταράς, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, μεταξύ άλλων: «η Εκκλησία την εύηχον σάλπιγγα, το του Υιού ομοούσιον κηρύξασαν, Πάτερ Άγιε Ιεράρχα Αχίλλιε…».
Γιατί όπως λένε οι πολλοί του βιογράφοι, ο Άγιος Αχίλλιος υπήρξε ένας μεγάλος πνευματικός σαλπιγκτής που σε όλη του τη ζωή έψαλλε την ωδή του Αγαπητού και σάλπιζε εύηχα διδακτικά σαλπίσματα, με τα οποία και καλλιεργούσε τις ψυχές του ποιμνίου του και προφύλασσε αυτές από τους μεγάλους κινδύνους της αιρέσεως.
Τη φωνή του Θεού άκουγε να ηχεί μέσα στην καρδία του και αυτήν γνωστοποιούσε στους ανθρώπους, ακόμη από την παιδική ηλικία του, όπου αξιώθηκε να ανατραφεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Αυτήν τη φωνή του Κυρίου Παντοκράτορος είχε συνοδό του στην ιεραποστολική εργασία του, στη μετάβασή του στους Αγίους Τόπους, στην αγία γη των Ιεροσολύμων αλλά και στην ένδοξη Ρώμη, εν συνεχεία στην λαμπρά ποιμαντορία του στη Λάρισα, στην αγία ενάρετη και ασκητική ζωή του, στην ξεκάθαρη δογματική διδασκαλία του, στους πνευματικούς του αγώνες, στο μεγάλο φιλανθρωπικό και πνευματικό του έργο.
Γι’ αυτό και ο ιερός υμνωδός του Αγίου παρακινεί τον πιστό λαό του Θεού να τιμήσει τον Άγιο Ιεράρχη Αχίλλιο λέγοντας: «Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, εν τη πανδήμω εορτή του Ιεράρχου και χορεύσωμεν αγαλλόμενοι…». Δηλαδή ελάτε φιλέορτοι Χριστιανοί να διατρανώσουμε με άσματα και ύμνους τον Άγιο Ιεράρχη και να εξάρουμε το ζήλο του τον ένθεο και την αφοσίωσή του στο Χριστό και την Εκκλησία.
Πράγματι, ήταν φλογερή και ακατάπαυστη η ιερά επιθυμία του να οδηγήσει απλανώς το ποίμνιό του στη σωτηρία και τον αγιασμό. Με ιδιαίτερο ακόμη ενθουσιασμό, με φλόγα καρδίας, με πνοή ζωής και με ιερό σκοπό χτυπούσε τον αυλό του και καλούσε τα πνευματικά του παιδιά σε μετάνοια και σε εγρήγορση και εκείνα γνώριζαν το σκοπό της φλογέρας του και ήξεραν καλά τη φωνή του, «ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν».
Και ο ανώνυμος συγγραφεύς του αρχικού βίου του λέει χαρακτηριστικά ότι με την κρυστάλλινη φωνή του και τη ρητορική του ικανότητα, καθώς και με τη δυνατή του πίστη και την Ορθόδοξη διδασκαλία του, ο Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης Αχίλλιος επετέλεσε ένα πραγματικά σπουδαίο πνευματικό έργο. Οι άνθρωποι απαντούν θετικά στο σάλπισμά του και κυριολεκτικά αλλοιώνονται μπροστά στη θέα του Θαυματουργού και Χαριτοβρύτου Ιεράρχη που τον βλέπουν ανάμεσά τους να διώχνει δαιμόνια, να θεραπεύει λεπρούς, να κάνει τους τυφλούς να βρίσκουν το φως τους, τους χωλούς να περπατούν και τους ασθενείς γενικότερα να απαλλάσσονται από τα νοσήματά τους.
Η φωνή του είχε την δική της χαρακτηριστική χροιά και μια ιδιαίτερη χάρη και πολλοί άνθρωποι σαγηνεύονταν με την πρωτότυπη διδασκαλία του. Το περιεχόμενο των λόγων του χαρακτηριζόταν από ακρίβεια και ζωντάνεια και βοηθούσε πολύ αυτό τους πιστούς στην κατανόηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας.
Γι’ αυτό και ο ανώνυμος συγγραφεύς εύστοχα καταλήγει: «To έργο του Ιεράρχου Αχιλλίου εις Ορθοδοξίαν άπαντας συνηγάγετο, προς εργασίαν αρετής συνηθροίσατο και το σάλπισμά του προς συμφωνίαν ηρμόσατο και μέλος άδειν το παναρμόνιον».
Αυτή τη Θεία συμφωνία της παναρμόνιας μελωδίας του πνευματικού του σαλπίσματος ήλθε να διακόψει η τρομερή αίρεση του Αρειανισμού, που εμφανίστηκε αρχικά στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και εξαπλώθηκε στη συνέχεια στη Συρία, στην Παλαιστίνη και έφτασε ως την Κωνσταντινούπολη.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκαλεί στη Νίκαια την Α΄Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ., στην οποία προσκαλείται και ο Επίσκοπος Λαρίσης Αχίλλιος. Οι εργασίες της Συνόδου οδηγούνται σε αδιέξοδο καθώς ο Άρειος και οι οπαδοί του αντιμάχονται τους υποστηρικτές του ορθού δόγματος.
Ο ποιμήν της Λαρίσης σαλπίζει και εδώ τα πνευματικά του σαλπίσματα, πλέκει με τη γλώσσα του αθάνατες δογματικές εκφράσεις που γίνονται τρανή ομολογία και μέλος εναρμόνιον Θεολογίας. Υψώνει δυνατά τη φωνή του, στρέφεται προς το Βασιλέα και διαλαλεί: «Ει αληθείας ούτοι κήρυκες και ει αληθώς ώσπερ ουν και αληθώς ο Υιός τω Πατρί ομοούσιος, βλυσάτω έλαιον ο λίθος ούτος εις την των απιστούντων βεβαίωσιν». Και ω του παραδόξου θαύματος»! «Ρύακες ελαίου κρουνηδόν, ποταμηδόν, ριζηδόν του λίθου αφείθησαν» και γέμισε το υποκείμενο έδαφος πηγήν ελαίου.
Ο Θεός απήντησε, δικαίωσε περίτρανα τον ως άλλον Μωϋσήν Θείον Αχίλλιον και τη μία Πίστη των Ορθοδόξων, «τα δε λαλούντα βλασφημίαν Αρείου, εις ύψος αθρόον έφραξε στόματα».
Αυτή η μεγάλη τιμή στο πρόσωπο του Δογματικού διδασκάλου και ρήτορος Αχιλλίου έλαβε οικουμενικές διαστάσεις, αφού το θαύμα αυτό διαδόθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την Εκκλησία αλλά και την αυτοκρατορία.
Ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος ενθουσιάστηκε με την παρουσία του Αχιλλίου και γι’ αυτό εζήτησε την ευλογία του Ιεράρχου, έκλινε την κεφαλήν του ενώπιον του Αγίου και του ζήτησε να τον ευλογήσει και να του αναγνώσει ευχές και στη συνέχεια πρόσφερε στον ταπεινό Επίσκοπο αλλά θαρραλέο αγωνιστή πολλά δώρα και άφθονο χρυσό για να τα μεταφέρει στην πόλη του τη Λάρισα, προκειμένου να ενισχυθούν οι πτωχοί, να ανεγερθούν ναοί, να κατασκευασθούν πολύτιμα ιερά σκεύη.
Ο λαός στη Λάρισα διακήρυττε τη νίκη του Αγίου Ιεράρχου του και διασάλπιζε ευχαριστηρίους ύμνους και δοξολογία προς τον Άγιο Θεό. Ήταν δε πολύ συγκινητική η στιγμή της παλλαϊκής υποδοχής του Αγίου στη Λάρισα, τότε που ο λόγος του για άλλη μια φορά ανέπαυσε και εύφρανε τις καρδιές των πιστών, καθώς διηγήθηκε τα εν Νικαία θαυμαστά γεγονότα.
Συνέχισε ο ειρηνοποιός ποιμένας την ευλογημένη ποιμαντορία του στην πόλη του κηρύττοντας Ιησούν Χριστόν και διασαλπίζοντας εύηχα ιερά σαλπίσματα τόσο για την επίγεια, όσο κυρίως για την επουράνια ζωή και πολιτεία των πνευματικών του παιδιών.
Το τελευταίο του σάλπισμα ήταν όταν ο Άγιος συμπλήρωσε τριανταπέντε χρόνια στον θρόνο της Λάρισας και πληροφορήθηκε από τον Θεό πως έφτασε η αναχώρησή του από την επίγειο ζωή. Τότε παρήγγειλε τη λάρνακα για τον ενταφιασμό του φθαρτού του σκήνους του συνεκάλεσε «τους ποιμένας του ποιμνίου και το ποίμνιο», δηλαδή Κλήρο και λαό και τους μίλησε από καρδίας.
Τους συμβούλευσε να έχουν την ειρήνη του Θεού στη ζωή τους, ορθή και ανυποχώρητη πίστη στα διδάγματα της αγίας μας Εκκλησίας, τα οποία καθορίζουν την πνευματική μας ζωή και ειλικρινή αγάπη προς το Θεό και τους συνανθρώπους τους.
Δεν έπαυσε όμως ο Άγιος Ιεράρχης Αχίλλιος και μετά θάνατον να σαλπίζει τα σωτήρια μηνύματα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της μόνης Εκκλησίας, και να καλεί με τις πολλές θαυματουργικές επεμβάσεις του, τη θεία μυροβλυσία και τη γλυκύτατη ευωδία των Ιερών Λειψάνων του και με τις τάχιστες και δραστικότατες πρεσβείες του, τα πιστά τέκνα του σε μετάνοια.
Ο περιάκουστος και μεγαλόπρεπος Ναός του στη Λάρισα, όπου φυλάσσονται τα Χαριτόβρυτα Άγια Λείψανά του, παραμένει «θεραπευτήριο ψυχών και σωμάτων», «ιατρείο παθών», «νοσημάτων φυγαδευτήριον», τόπος ιερός και άγιος που οι Λαρισαίοι συναντούν και προσκυνούν μέσα σ’ αυτόν τον ένθεο ποιμένα, της οικουμένης τον αστέρα τον υπέρλαμπρον, τον Πρόεδρο, τον Πατέρα, τον Πολιούχο, τον Πρεσβευτή, το φύλακα, το φρουρό, τον καλό γεωργό που ξεριζώνει και κατακαίει τα ζιζάνια της πλάνης.
Εκεί, στον Ιερό Ναό του προστρέχουμε όλοι μας με πολλή αγάπη και ειλικρινή ευλάβεια και μέσα στις καρδιακές προσευχές μας αισθανόμαστε παρά την αναξιότητά μας, ζωντανή την παρουσία του, ακούμε την εύηχο σάλπιγγα της Εκκλησίας, τον Άγιο του Θεού να σαλπίζει μυστικά τα ουράνια σαλπίσμτα και γνωρίζουμε διακριτικά τη φωνή του, που μας ελέγχει ενίοτε για την πνευματική μας αποστασία αλλά και που μας κατευθύνει απλανώς στη Βασιλεία του Θεού, την αιώνια και ατελεύτητη.
