Στην παραμικρή ακαθαρσία της καρδιάς, στο παραμικρό φύτρωμα του σπόρου της αμαρτίας, με προτρέπει να καθαριστώ, να διώξω την αμαρτία από την ψυχή μου. Αλλά, αλίμονο, και ο σατανάς είναι παρών. Κάθε στιγμή είναι έτοιμος να με καταπιεί. Με διεκδικεί από τον Θεό.
Οι πρωτόπλαστοι, στους οποίους η εικόνα του Θεού δεν είχε φθαρεί ακόμη από την αμαρτία, είχαν νου φωτεινό, ο οποίος χωρίς κόπο γνώριζε όλα όσα υπήρχαν γύρω του. Ο ίδιος ο Κύριος ήταν το φως των σκέψεών τους. Η γνώση του Θεού ήταν η πρώτη γνώση τους. Η καρδιά τους ήταν πλημμυρισμένη από αγάπη προς τον Θεό και προς τα πλάσματά Του. Γι’ αυτό ήταν μακάριοι. Οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν με τον Θεό, ανέπνεαν με τον Θεό, ευημερούσαν με τον Θεό.
Ο Θεός είναι σε κάθε στιγμή πιο κοντά μου από οποιονδήποτε άνθρωπο. Είναι πιο κοντά μου απ’ ό,τι τα ρούχα μου, ο αέρας, το φως! Μέσα σ’ Αυτόν ζω ψυχικά και σωματικά, μ’ Αυτόν αναπνέω, σκέφτομαι, αισθάνομαι, κρίνω, μιλάω, ενεργώ. Πρέπει να τοποθετώ έτσι τον εαυτό μου, που τίποτα να μην αναγκάσει τον Θεό να βγει από τον νου και την καρδιά μου, τίποτα να μην εμποδίζει το έργο Του…Όταν, όμως, αμαρτάνω ή έχω εμπάθεια για κάποιον, τότε βρίσκομαι μακριά Του, όχι τοπικά αλλά πνευματικά. Και όσο πιο μακριά Του βρίσκομαι, τόσο περισσότερο εγκαταλείπομαι από τη χάρη Του.
Ο άνθρωπος, ζώντας πνευματικά, αρχίζει να βλέπει παντού τον Θεό· και όσο πιο πνευματικά ζει, τόσο πιο καθαρά Τον βλέπει. Απεναντίας, όταν ζει σαρκικά, πουθενά δεν βλέπει τον Θεό και τη δύναμή Του. Παντού βλέπει σάρκα και ύλη.
Αγαπώ πολύ να προσεύχομαι στον ναό του Θεού και ιδιαίτερα στο Ιερό, μπροστά στην αγία Τράπεζα ή την Προσκομιδή. Νιώθω μεγάλη εσωτερική αλλαγή, με τη χάρη του Θεού, όταν βρίσκομαι μέσα στον ναό. Με την κατανυκτική προσευχή της μετάνοιας πέφτουν από την ψυχή μου τ’ αγκάθια και τα δεσμά των παθών. Τότε η ψυχή μου γίνεται τόσο ανάλαφρη! Όλα τα θέλγητρα, όλες οι πλάνες των παθών εξαφανίζονται, σαν να πεθαίνει μέσα μου ο κόσμος με όλα τα «καλά» του. Παίρνω νέα ζωή χάρη στον Θεό και για χάρη του Θεού. Διαποτίζομαι ολόκληρος από τον Θεό και γίνομαι ένα πνεύμα μαζί Του. Γίνομαι ένα παιδί που αναπαύεται στα γόνατα της μητέρας του. Η καρδιά μου τότε γεμίζει με ουράνια ειρήνη. Η ψυχή μου φωτίζεται από το θείο φως. Όλα τα βλέπω καθαρά και σωστά. Όλους τους αγαπώ. Πόσο μακάρια είναι η ψυχή, όταν βρίσκεται κοντά στον Θεό! Η Εκκλησία είναι πράγματι επίγειος παράδεισος.
Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 100, 102-104.